Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης
Από το έτος 1838, η
έναρξη της Ελληνικής επανάστασης γιορτάζεται την 25η Μαρτίου κάθε χρόνου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, συμβολίζοντας την
αναγέννηση του Ελληνικού έθνους.
Από την κατάρρευση της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας και την άλωση της Κωνσταντινούπολης (29
Μαΐου 1453), μέχρι
τον γενικό ξεσηκωμό του 1821, μεσολάβησαν
368 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς. Σε αυτά τα χρόνια της σκλαβιάς, οι
Έλληνες κράτησαν την σπίθα της ορθόδοξης ρωμιοσύνης ολοζώντανη. Πάλεψαν, έδωσαν
μάχες, έκαναν επαναστάσεις και τοπικές εξεγέρσεις κατά του οθωμανού δυνάστη -
άσχετα αν όλες πνίγηκαν στο αίμα.
Τελευταία και πιο αιματηρή, η επανάσταση
του 1821 η οποία ωρίμασε από την αυτοθυσία των
αγωνιστών του 1770 (Ορλοφικά), την μεγάλη θυσία του Ρήγα Φεραίου (1798), την δημιουργία της Φιλικής Εταιρίας (1814) αλλά και την άνθηση του Φιλελληνισμού
που ξεχύθηκε ορμητικά και εκδηλώθηκε έμπρακτα με πολλές πράξεις ηρωισμού και
συμπαράστασης:
«Υπερασπιστείτε την Ελλάδα, διότι σε αυτούς
οφείλουμε τα φώτα μας, τις επιστήμες και όλες μας τις αρετές» διακήρυττε ο Γάλλος ιστορικός,
συγγραφέας και φιλόσοφος Φρανσουά Μαρί Αρουέ,
ευρύτερα γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος
(1694 – 1778).
Πολιτικοί, τραπεζίτες, στρατιωτικοί, ιστορικοί και πολλοί άλλοι συνθέτουν ένα
ατέλειωτο κατάλογο προσωπικοτήτων που συμπαραστάθηκαν στον απελευθερωτικό αγώνα
των Ελλήνων θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή τους, όπως ο Άγγλος ποιητής Λόρδος Βύρωνας και ο Γερμανός αξιωματικός Κάρολος Νόρμαν στο Μεσολόγγι, οι Ιταλοί Φρανσουά Μπρούνο (γιατρός), Τζουζέππε
Ροσαρόλλ (στρατηγός) στο Ναύπλιο, ο επίσης Ιταλός Κόμης Σαντόρε ντι Σανταρόζα στην βραχονησίδα
Σφακτηρία της Μεσσηνίας και πολλοί άλλοι.
Αμέτρητοι, διάσημοι ξένοι διανοούμενοι και
άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, όπως οι Γάλλοι Φρανσουά ντε Σατωμπριάν (1768-1848), Βίκτωρας
Ουγκό (1802-1885) και Μαξίμ
Ρεμπώ (1795-1894), ο Ρώσος Αλεξάντρ
Πούσκιν (1799-1837), ο Γερμανός Φρίντριχ
Σίλερ (1759-1805), ο Βρετανός Πέρσι
Σέλλεϋ (1792-1822) αλλά και πάρα πολλοί
άλλοι, εμπνεύστηκαν από την Ελληνική επανάσταση, κάνοντας ευρύτατα
γνωστό σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, τον τιτάνιο αγώνα των Ελλήνων.
Ο αιματηρός Γολγοθάς των Ελλήνων αγωνιστών του 1821, ξεκίνησε από
την Μολδοβλαχία και στην συνέχεια απλώθηκε στην Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα,
την θάλασσα και την υπόλοιπη Ελλάδα σε μια μακρά διαδρομή με ασήκωτο βάρος
αίματος, διαρκή αντίποινα κατά αμάχων, αλλεπάλληλες ανατροπές και μεγάλες
διακυμάνσεις.
Διήρκησε -σε πρώτο στάδιο- μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 1830 όταν υπεγράφη το «Πρωτόκολλο
της Ανεξαρτησίας» (μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και
Ρωσίας), με το
οποίο αναγνωρίστηκε η Ελληνική ανεξαρτησία, δηλαδή διακηρύχτηκε η Ελληνική
πολιτική ανεξαρτησία και η διπλωματική πράξη ίδρυσης του ελληνικού κράτους με
πρωτεύουσα την Αίγινα, σε μια αρχική, περιορισμένη εδαφική έκταση μεταξύ των
ποταμών Ασπροπόταμος (Αχελώος) στα δυτικά και Σπερχειός στα βόρεια.
Η ολοκλήρωση όμως της εδαφικής έκτασης της
σημερινής Ελλάδος έγινε με ένα ακόμα πιο πολύχρονο, αιματηρό και βασανιστικό
Γολγοθά, με πολλές μάχες και αυτοθυσία που θεωρούσε ελάχιστο και
αυτονόητο τίμημα τον θάνατο για την πατρίδα.
Κάθε
νέα σπιθαμή εθνικού χώρου απαίτησε πάρα πολλά χρόνια αιματηρών αγώνων,
απερίγραπτων δυσκολιών και τραγικών θυσιών – Βαλκανικοί πόλεμοι, Πρώτος
Παγκόσμιος Πόλεμος και Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Θεσσαλία
π.χ. ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 1881, η Σάμος το 1912, η Μακεδονία με τους Βαλκανικούς πολέμους
του 1912-1913, η Κρήτη το 1913, η Λέσβος το 1914, η Θράκη το 1920, η Χίος το 1923, τα Δωδεκάνησα το 1948 κ.ο.κ.ε.
Η 25η Μαρτίου λοιπόν
συμβολίζει την μέγιστη τιμή προς τους αγωνιστές που ξεπήδησαν από τα σπλάχνα
ενός ανυπόταχτου λαού, κρατώντας αναμμένη και ζωντανή την φλόγα της λευτεριάς,
παρά τις σκληρές δοκιμασίες και την σκλαβιά για ολόκληρους αιώνες.
Η σύγχρονη Ελλάδα με πολύ κόπο και μεγάλους
αγώνες, ξεπερνώντας Παγκόσμιους Πολέμους και εμφύλιο σπαραγμό, κατάφερε να
κάνει άλματα σημαντικής ανάπτυξης σε πάρα πολλούς τομείς. Ανέπτυξε σχέσεις με
όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου, δημιούργησε γέφυρες με τον απανταχού Ελληνισμό
αλλά ξέχασε να καλλιεργήσει θεσμούς και νοοτροπίες που θα θωράκιζαν τον
τεράστιο πολιτισμό που κληρονόμησε, το πνεύμα, την πίστη και τις ιδέες που
οδήγησαν στην αναγέννηση της.
Εκατόν
ενενήντα οκτώ χρόνια μετά τον γενικό ξεσηκωμό κατά της οθωμανικής τυραννίας, το
σημερινό Ελληνικό κράτος παρουσιάζει
συμπτώματα παρακμής και ιστορικής αμνησίας.
Η παιδεία υποβαθμίζεται συστηματικά και
αφελληνίζεται. Παρουσιάζεται μια υπαρξιακή κρίση στην διάκριση των εξουσιών και
σε όσες άλλες αξίες και θεσμούς αντέχουν ακόμα. Τα φαινόμενα πολιτικής
διαφθοράς αντί να περιορίζονται, αποκαλύπτονται σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια
χωρίς καν ένα φύλλο συκής. Ο εύκολος πλουτισμός, η δανεική ευημερία και η καλοπέραση αποτελούν
πλέον ύψιστους στόχους που επιβλήθηκαν από ξενόφερτες τάσεις και ρεύματα. Στην
Ελλάδα εισρέουν ανεξέλεγκτα
αλλοδαποί από την Ανατολή, την Ασία και την Αφρική με τις
επίσημες, κρατικές ευλογίες αλλοιώνοντας ραγδαία την Ελληνική κοινωνία, την
ασφάλεια, τα ήθη, τα έθιμα και την πίστη μας, με κατακόρυφη αύξηση της παραβατικότητας.
Στις διεθνείς σχέσεις,
ο ενδοτισμός και ο ακρωτηριασμός της ιστορίας τείνει να
καθιερωθεί σαν μια μόνιμη συνήθεια. Τα Σκόπια δημιούργησαν μόνα τους ένα
πρόβλημα το οποίο «λύσαμε» μοιράζοντας
απλόχερα σε Σλάβους, Αλβανούς, Ρομά, Τούρκους κ.α. ανύπαρκτη «μακεδονική γλώσσα»,
ανύπαρκτη «μακεδονική
εθνότητα» και ένα σύνθετο όνομα με την λέξη «Μακεδονία» που
αποτελεί μοναδική στον κόσμο Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά ολόκληρων
χιλιετηρίδων!
Την 198η επέτειο της έναρξης του
απελευθερωτικού αγώνα από την οθωμανική τυραννία επιδεικνύουμε ένα δουλικό
«κατευνασμό» μιας αλαζονικής, επιθετικής αλλά και παραπαίουσας Τουρκίας.
Δείχνουμε να μην γνωρίζουμε πως αμέσως μόλις πάρουν «κάτι» από αυτά που ζητούν,
θα επανέλθουν απαιτώντας τουλάχιστον τα διπλάσια.
Μιας Τουρκίας που μας λέει κατάμουτρα πως
της «ανήκει»
η θάλασσα και ο βυθός στην Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο
– της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης, αλλά εμείς κάνουμε πως δεν ακούμε και ζητάμε
να μας φωνάζουν «καρντάσι και όχι γκιαβούρ»!
Μιας Τουρκίας που γεμάτη υπεροψία απαιτεί
προστασία των «Τούρκων»
στην Θράκη, την Κω και την Ρόδο (είναι οι πρώτοι στρατηγικοί
στόχοι της), χωρίς
να της θυμίζει κανείς την «μεταχείριση» που επεφύλαξε και επιφυλάσσει η ίδια στον
Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Την συστηματική
αρπαγή της αμύθητης περιουσίας του, την μεθοδική και απάνθρωπη εκδίωξη του από τις πατρογονικές εστίες, την
φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης
και το άρθρο 45 της Συνθήκης της
Λωζάνης περί «αμοιβαιότητας» στην μεταχείριση των εν Ελλάδι
μουσουλμανικών πληθυσμών με τους εν Τουρκία Έλληνες χριστιανούς!
Δηλαδή αντί να συζητήσουμε την «προσαρμογή»
του αριθμού των εν Ελλάδι μουσουλμάνων στον αριθμό των εν Τουρκία Ελλήνων,
ορθόδοξων χριστιανών (είναι πολλαπλάσιος από αυτόν που έχει
συμφωνηθεί με το άρθρο 45 της Συνθήκης της Λωζάνης) ακούμε τα κροκοδείλια δάκρυα των Τούρκων
για δήθεν «καταπίεση»
μουσουλμάνων μέσα στην Ελλάδα, χωρίς να
βγάζουμε ούτε άχνα!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακούμε και
συστάσεις από τον προηγούμενο, επί τριετία Υπουργό των Εξωτερικών της Ελλάδος,
να «μην είμαστε μονοφαγάδες»!!!
Κατάντια και παρακμή είναι
λέξεις φτωχές για να εκφράσουν τον κατήφορο της σημερινής Ελλάδας, που προδίδει
ξεδιάντροπα το όραμα και την θυσία των αγωνιστών του 1821.
Και φέρνει στο νου τα λόγια του ποιητή Γεωργίου Σουρή (1853-1919): «Ω Ελλάς ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»
