Για θυμηθείτε λίγο σύντροφοι

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Μετά το τέλος του Συμμοριτοπολέμου, η δημοκρατία άρχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα. Μερικές φορές όχι τέλεια, αλλά πάντως λειτουργούσε. Και λειτουργούσε τόσο καλά, ώστε το 1958 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), η οποία αποτελούσε και το προσωπείο του ευρισκομένου εκτός νόμου ΚΚΕ, να εκλεγεί αξιωματική αντιπολίτευση, παρά το γεγονός ότι τότε ήταν πολύ εύκολο να γίνει λαθροχειρία και μαγείρεμα των αποτελεσμάτων, σε αντίθεση με το σήμερα, που αυτό αποκλείεται, εκτός αν ξέρεις καλά από υπολογιστές… 

    Οι παλαιότεροι, θα θυμούνται την σχεδόν πλήρη επικράτηση κι άς φώναζαν τότε για ύπαρξη αστυνομικού κράτους και άλλες βλακείες, της ακροαριστεράς σε όλους τους τομείς του κοινωνικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού βίου.
    Αρχίζοντας από τον Μίκη Θεοδωράκη, μέχρι και τον τελευταίο ανθυποτραγουδιστή και υποηθοποιό, που δεν έχαναν ευκαιρία, εντελώς ελεύθερα, και το τονίζω αυτό, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι στην Ελλάδα επικρατούσε μαύρο μεσαιωνικό σκοτάδι, πείνα, φτώχεια και δυστυχία, ενώ η αλήθεια είναι ότι εκείνα τα χρόνια, γινόταν μία σοβαροτάτη προσπάθεια να ανακάμψει η Πατρίδα μας από τις καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις ακόμη μεγαλύτερες του Συμμοριτοπολέμου.
    Να θυμίσω την ταινία «Συνοικία το όνειρο», που γυρίστηκε το 1961 από τον Αλέκος Αλεξανδράκη, ο οποίος και πρωταγωνιστούσε. Η ταινία έδειχνε μία Ελλάδα μίζερη, φουκαριάρα και κακορίζικη, στην οποία η εργατική τάξη, παρά τη φτώχεια της, διατηρούσε ατόφια της ανθρωπιά της, ενώ η αστική τάξη, όπως πάντα άλλωστε, ρουφούσε το αίμα του λαού και φρόντιζε να ξελογιάζει τα κορίτσια του λαού και να τους αφαιρεί ό,τι πολυτιμότερο είχαν ως προίκα. Το ότι και το κορίτσι του λαού ψόφαγε να απολέσει το πολυτιμότερον, δεν είχε και μεγάλη σημασία…
    Βέβαια και για να είμαστε δίκαιοι, η προπαγανδιστική αυτή ταινία είχε κάποιες περιπέτειες με την λογοκρισία, αλλά τελικώς και αφού κινητοποιήθηκε όλη η προοδευτικαρία της εποχής, προβλήθηκε κανονικότατα.

    Άλλη παρόμοια ταινία που διεκτραγωδούσε τους πόνους του λαού, ήταν και η «Μαγική πόλη», που γυρίσθηκε το 1954, μόλις 5 χρόνια μετά την λήξη του Συμμοριτοπολέμου. Άλλη κλάψα και δυστυχία αυτή, αλλά στο τέλος θριάμβευε η αγάπη, η αλληλεγγύη και η σύμπνοια της φτωχογειτονιάς.

    Πέραν των παραπάνω, ελεύθεροι έπαιζαν σε θέατρα και πρωταγωνιστούσαν σε κινηματογραφικές ταινίες κομμουνιστές ηθοποιοί με εγκληματική δράση. Μερικοί απ’ αυτούς, είχαν λάβει ενεργό μέρος και στην δολοφονία της συναδέλφου τους Ελένης Παπαδάκη βεβαίως βεβαίως. Αυτό πάντως, δεν τους εμπόδιζε να κυκλοφορούν με τούτο ‘δω (το μέτωπο δηλαδή) καθαρό σαν τους Μπερμπεραίους… και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

    Σήμερα τι γίνεται; Αρκεί να μιλήσει κάποιος για Ελλάδα για να αποκλεισθεί ισοβίως (όσο κρατήσει η αριστερή χούντα δηλαδή) ακόμη και από παράσταση του πολιτιστικού ομίλου της γειτονιάς του ή να προκαλέσει την αντίδραση των συναδέλφων του, που τρέχουν να καταθέσουν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στην αριστερή ηγεμονία. Θυμηθείτε τη γελοία αντίδραση της δημοκράτισσας κ. Βανδή, όταν ο Νότης Σφακιανάκης μίλησε υπέρ της Χρυσής Αυγής.
    Αλλά, έχει ο καιρός γυρίσματα…