Αργύριος Ανδριώτης Αξιωματικός ε.α.
Μεσημεράκι Τετάρτης 17/1/2019,
ανήμερα των γενεθλίων μου, κάθομαι στην πλατεία της Ξάνθης, αραχτός κάτω από
τον υπερβολικά για την εποχή μας ζεστό ήλιο και απολαμβάνω το φραπεδάκι μου.
Σκέφτομαι τα προηγούμενα που είχαν συμβεί στην Βουλή, στο Ναό της Δημοκρατίας
μας, κατά τη συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τους καυγάδες του
πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των άλλων παρατάξεων, του Άδωνι με τον Πολάκη,
τις απειλές του ΥΕΘΑ στην Βούλτεψη ότι
δεν θα την πάει βόλτα με το κότερο, ενώ αποκαλούσε και τον Αμυρά «νυφούλα». Και τόσα άλλα. Επίπεδο!!!!
Σκεφτόμουν και τις μετακινήσεις βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο, αρκεί και
οι κοινοβουλευτικές ομάδες να συνεχίσουν να υφίστανται και η κυβέρνηση να πάρει
ψήφο εμπιστοσύνης. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος. Μήπως τελικά τα
ανταλλάγματα είναι πολλά Αργύρη;
Και όπως είμαι ανέμελος και
βυθισμένος στις σκέψεις μου, πλησιάζει ένας παράξενος τύπος. Μου συστήνεται «ακραίος»
- «Καλημέρα σας, είμαι ένας από
τους ακραίους που ανέφερε ο πρωθυπουργός χθες στη Βουλή. Είμαι οργανωτής
συλλαλητηρίων και ήθελα να σας υποκινήσω να μεταβείτε στην Αθήνα για να
συμμετάσχετε στο συλλαλητήριο της Κυριακής».
- «Δεν βαριέσαι, δεν
ενδιαφέρομαι. Καλύτερα αραχτός στον καναπέ μου, έχει και ποδόσφαιρο στην
τηλεόραση, θα πιώ τις μπύρες μου, θα φάω τις πίτσες μου και θα δω και το
συλλαλητήριο. Ότι μου δείξουν βέβαια».
- «Μα σας παρακαλώ. Θα είναι όλα
δωρεάν. Και η μεταφορά σας και το φαγητό σας και η διαμονή σας και που ξέρετε
στο δρόμο μπορεί και να σας ευχαριστήσουμε με κάτι επιπλέον. Θα δείτε κι από
κοντά την πρωτεύουσα».
Μ’ έπεισε και έτσι βρέθηκα σ’ ένα
πολυτελές τουριστικό λεωφορείο, μαζί με άλλους 52 υποκινούμενους, με προορισμό την Αθήνα και σκοπό τη συμμετοχή
μας στο συλλαλητήριο. Για να περάσει η ώρα, γιατί τα 700 χλμ. διαδρομής είναι
λίγο ζόρικα, έκανα μία έρευνα μεταξύ των
υποκινούμενων και διαπίστωσα ότι υποκινήθηκαν: 11 από χρυσαυγίτες, 9 από ακροδεξιούς, 12 από
φασίστες, 10 από εθνικιστές, 8 από χουντικούς και 3 δεν ξέρω/δεν απαντώ.
Ο οδηγός ήταν ανεξάρτητος.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, βρέθηκα στο
σιντριβάνι, στο Σύνταγμα, στην καρδιά του συλλαλητηρίου μαζί με άλλους
εκατοντάδες χιλιάδες υποκινούμενους.
Είδα γονείς με δίδυμα μωρά σε
καροτσάκι.
Είδα νεολαία.
Είδα ζευγάρια, είδα ζευγάρια με τα
παιδιά τους.
Είδα γέροντες και γριούλες.
Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Είδα αναπήρους σε καροτσάκια.
Είδα ανθρώπους με κινητικά
προβλήματα.
Είδα ανθρώπους όλων των κοινωνικών
τάξεων και όλων των επαγγελμάτων.
Είδα εκατοντάδες ιερωμένους. Είδα
ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ελλάδας αλλά και πάρα πολλούς από το εξωτερικό. Όλοι αυτοί υποκινούμενοι!!!
Είδα χιλιάδες σημαίες, μικρές και
μεγάλες και πολλές τεράστιες.
Είδα ανθρώπους άλλοι να κρατάνε
την γαλανόλευκη και άλλοι να είναι ντυμένοι μ’ αυτήν. Ανατρίχιασα όταν είδα την
τεράστια σημαία που υπήρχε στην κηδεία και το μνημόσυνο του αδικοχαμένου και
ψυχρά εκτελεσμένου από τους Αλβανούς, Κωνσταντίνου Κατσίφα. Την μετέφεραν
ομογενείς μας από την Β. Ήπειρο και την περιέφεραν μέσα στο πλήθος που ευλαβικά
άνοιγε δρόμο για να περάσουν.
Είδα χιλιάδες πανό, μικρά και μεγάλα
και μερικά τεράστια, με κάθε είδους συνθήματα.
Κι’ όλα
αυτά για να διατρανώσουμε το αυτονόητο και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ……………
«Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ».
Άκουσα πολλούς ομιλητές με ατράνταχτα
επιχειρήματα να προσπαθούν να πείσουν την κυβέρνηση να μην πουλήσει την
Μακεδονία μας. Και επειδή αυτό είναι λίγο δύσκολο, τους άκουσα να παρακαλούν
τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραιτηθεί προκειμένου έτσι να αποτρέψει την
κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Γιατί έτσι και κατατεθεί υπάρχουν
πρόθυμοι για να το ψηφίσουν!!!!
Συγκινήθηκα όμως όταν άκουσα την Αφροδίτη Μάνου να θυμίζει στον Αλέξη Τσίπρα
τους κοινούς αγώνες τους πίνοντας νερό από το ίδιο μπουκάλι και τώρα, απέναντι
να τον παρακαλεί να μην προχωρήσει στο ξεπούλημα της Πατρίδας μας.
Κι εκεί που όλα είναι ειρηνικά και οι
πρώτες ψιχάλες της βροχής άρχισαν να πέφτουν άρχισαν και τα μπουμπουνητά. Δυστυχώς δεν ήταν
βροντές. Ήταν ο ήχος από τα ληγμένα χημικά
που άρχισε να ρίχνει η αστυνομία σε 15-20 μπαχαλάκηδες που βγαλμένοι από το
πουθενά άρχισαν τον πόλεμο με τους αστυνομικούς. Στην καρδιά του συλλαλητηρίου,
μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Άκουσα τους διοργανωτές να παρακαλάνε την
ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να
δώσουν εντολή να σταματήσουν τη ρίψη χημικών και να συλλάβουν τους ταραξίες. Τίποτα όμως. Όσο περνούσε η ώρα τόσο
περισσότερο έριχναν. Η βροχή που στην αρχή της φαινόταν εμπόδιο, μετατράπηκε σε
σύμμαχο μας και επί μία ώρα που κράτησε, βοήθησε στο να κατακάθονται τα χημικά
και να μην μας επηρεάζουν και πολύ. Κάποτε όμως σταμάτησε. Η ρίψη χημικών και ο
πόλεμος καλά κρατούσε.
Τότε
είδα πολύ κόσμο να υποφέρει, να τσούζουν τα μάτια τους, να δακρύζουν.
Είδα
μανάδες να τρέχουν με τα παιδιά τους για να τα προστατέψουν.
Είδα
γέρους και γριούλες, ανήμπορους να τρέξουν, να ζητούν βοήθεια.
Είδα
ανάπηρο σε καροτσάκι να παρακαλάει για βοήθεια.
Άκουσα
από τα μεγάφωνα εκκλήσεις για ασθενοφόρα. Χάος.
Μέσα σ’ αυτό το χαμό Ψάλαμε όλοι μαζί τον Εθνικό μας Ύμνο και διαλυθήκαμε. Μάλλον το
σωστό είναι ότι μας
διαλύσανε.
Δεν
μπόρεσα να καταλάβω πως 15-20 αλήτες οπλισμένοι με αυτοσχέδια όπλα, τίθενται
απέναντι σε εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, τους βρίζουν, τους
προπηλακίζουν, τους ρίχνουν μπογιές, πέτρες και μολότοφ, τους κτυπάνε με ξύλα
και σίδερα και αυτοί αδυνατούν να τους συλλάβουν.
Έμαθα όμως πως ένα συλλαλητήριο εκατοντάδων
χιλιάδων ανθρώπων που ειρηνικά διαμαρτύρονται για κάποιο σκοπό, μπορείς να το
διαλύσεις πολύ απλά και εύκολα, χρησιμοποιώντας 15-20 μπαχαλάκηδες από τη μία
και μερικές διμοιρίες αστυνομικών από την άλλη, ρίχνοντας χιλιάδες χημικά και
μάλιστα ληγμένα.
Έκλαψα. Έκλαψα κι εγώ μαζί με τους χιλιάδες
συμπολίτες μου. Δεν ξέρω όμως αν το κλάμα μου οφείλεται στα ληγμένα χημικά που
η αριστερή κυβέρνηση του Τσίπρα μου έριξε για να με φοβίσει. Ίσως. Σίγουρα όμως
έκλαψα για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
μας που σε λίγες ημέρες θα ξεπουλήσετε.
Έστω και την τελευταία ώρα απευθύνομαι σε
κάθε αρμόδιο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό, Υπουργούς, βουλευτές, παραφράζοντας τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη……………..
Μη παρακαλώ σας μη
Μη παρακαλώ σας μη
Ξεπουλάτε την Χώρα μου
