Γράφει η Σοφία Φιλίππου
Μέρες &
νύχτες εφιαλτικές. Πένθος που δεν προλάβαμε να το ζήσουμε. Δεν μας άφησαν
να το ζήσουμε. Μάτια που δεν σταμάτησαν να κλαίνε & φτάσαμε στο σημείο να
είμαστε μπερδεμένες και να μην ξέρουμε για ποιο λόγο τελικά κυλάνε τα δάκρυα
από τα μάτια μας. Τι να προλάβουμε να πενθήσουμε; Αυτόν που έφυγε η αυτόν που
έμεινε; Ποιον να λυπηθούμε περισσότερο; Την ζωή που σταμάτησε η την
ζωή που δεν ζουν τα παιδιά μας;
Με ένα φιλικό
χτύπημα κατανόησης στην πλάτη ζεις; ΔΕΝ
ΖΕΙΣ. Ποιες υποσχέσεις; Ποια κατανόηση; Ποιο δίκιο; Δεν
θέλω ούτε να με κατανοούν, ούτε να με λυπούνται και τελικά ούτε να έχω
δίκιο.
Να ζήσουν τα
παιδιά μου θέλω. Να μην γυρνώ νύχτες ολόκληρες μέσα στο σπίτι και να
σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου φοβάμαι την ίδια τη ζωή.
Θέλω να ξυπνάνε
τα παιδιά μου το πρωί και να τα υποδέχομαι με ένα υπέρλαμπρο χαμόγελο
γεμάτο σιγουριά και να μην ντρέπομαι που δεν μπορώ να τους προσφέρω τα
αυτονόητα που οι άλλοι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους. Να μην ζηλεύω την
άλλη μάνα που μπορεί να πάει τα παιδιά της φροντιστήριο όταν εγώ ακόμα και
το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση τους το στερώ. Να μην τρέμω ότι σήμερα μπορεί
και να βρέξει γιατί δεν έχω να βάλω δυο γαλότσες στα ποδαράκια των παιδιών μου
να μην βραχούν όταν θα πάνε στο σχολείο.
Τι να το κάνω ρε
το «δίκιο», που μου λέτε ότι έχω; Άδικο θέλω να έχω και να γίνονται
όλα σωστά.
Να ονειρεύομαι
πως μπορώ να πετάξω ψηλά εκεί που τα όνειρα κάνουν φωλιά. Εκεί που η
ζωή έχει χρώμα και ελπίδα.
Κουράστηκα να
φοβάμαι ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ. Συγχαρητήρια είστε καλοί γεωργοί. Σπείρατε φόβο και το
τίποτα στις ψυχές μας.
Αυτά από ένα
φάντασμα που κυκλοφορεί κατατρομαγμένο με την ζωή μέσα στο σπίτι του
όσο εσείς κοιμόσαστε ήρεμοι και ατάραχοι στην ασφάλεια του δικού σας
σπιτιού.
Και όταν
ξυπνήσετε μην με διαβάσετε. Να ετοιμάσετε το πλούσιο πρωινό στο παιδί σας
(αυτό που εγώ δεν μπορώ να προσφέρω στα δικά μου παιδιά), να του φορέσετε
τα ζεστά του ρούχα, να του δώσετε το χαρτζιλίκι που δεν θα δώσω εγώ στα
παιδιά μου για να πάρει κάτι να φάει στο διάλειμμα όσο τα δικά μου θα
παραμένουν νηστικά και να το πάτε χαμογελαστοί στο σχολείο του αφού
πρώτα του δώσετε ένα φιλί και του πείτε ότι το αγαπάτε.
Να και σε κάτι
που μοιάζουμε. Και εγώ θα τους πω ότι τα αγαπάω πριν χτυπήσει το
κουδούνι αλλά η δική μου αγάπη θα στάζει αίμα & πόνο, οργή &
αγανάχτηση, θλίψη & απογοήτευση από την τρύπια τσέπη του ρούχου μου…..
Να και σε κάτι
που διαφέρουμε. Εμένα μόνο τα ρούχα μου έχουν τρύπα στην τσέπη. Εσάς έχει
η ψυχή σας…….
