Του Βασίλη
Ευστρ.Ναζλή
Οι πρώτες αφίξεις μικρασιατών προσφύγων ,αλλά και αυτών των Θρακιωτών από την Ανατολική Θράκη, ήταν μία οδυνηρή εμπειρία, γιατί έχασαν τα ΠΑΝΤΑ και στην νέα ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ βρήκαν σχεδόν τίποτε η για να είμαι ειλικρινής ελάχιστα και αντιμετώπισαν τα ΠΑΝΤΑ. Κάποια καταγεγραμμένα θα μεταφέρω εδώ για να δούμε τις νέες ταλαιπωρίες ,που υπέστησαν και την αντιμετώπιση τους ως παρίες της ζωής ,αλλά και της φυλής!!.
Η Μακρόνησος, για όλους μας απ'όποια ιδεολογική και κομματική θεώρηση το πλησιάσουμε, ήταν τόπος εξορίας των κομμουνιστών. Όμως οι πρώτοι που "φιλοξενήθηκαν"εκεί σε ένα απόλυτα απομονωμένο ξερονήσι χωρίς καμμία υποδομή ήταν ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ.Ας δούμε τι καταγράφηκε τότε.
-"Στην Μακρόνησο μας έφεραν σκουλικιασμένες ελιές, χαλασμένες ρέγγες, βρωμερά μακαρόνια. Νερό δεν είχε .Οι εργολάβοι τροφοδότες είχαν την κάλυψη, γιατί η διοίκηση τα έβλεπε, αλλά δεν μιλούσε. Κάπου κάπου ερχόταν καϊκια με ψωμί και πουλούσαν μία λίρα, ένα δακτυλίδι, ένα ρολόϊ το ψωμί.Ο διευθυντής του λοιμοκαθαρτηρίου Ελευθεριάδης τα ήξερε, γιατί ζούσαμε μέσα στην βρώμα,στην πείνα και τη δίψα. Σκηνές λίγες,πέθαναν πολλοί εκεί"
-Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της 23-9-1922 "3500 πόντιοι στην Μακρόνησο."
-Επιστολή 4/1/1923 ποντίου – μακρονησιώτης -, προς Κωνσταντιπολίτη γνωστό του "απεβιβάσθημεν εν Μακρονήσω (ακατοίκητον) όπου υπέστημεν αληθή Οδύσσειαν και όπου εύρον τον θάνατον σχεδόν το ήμισυ των προσφύγων, 4000 πέθαναν εκεί".
-Η Αλεξανδρούπολη υπήρξε και αυτή τόπος πρώτος υποδοχής Μικρασιατών και Θρακών προσφύγων ας δούμε και εδώ τι συνεβει.
-"Με το πλοίο "ΒΙΤΙΜ", χωρίς νερό, ψωμί μας έφεραν στην Αλεξανδρούπολη. Ένας γιατρός δεν μας άφησε να αποβιβασθούμε. Μας είπε να΄ρίξουμε άγκυρα στα βαθιά.4 μέρες μείναμε εκεί. Φωνάζαμε. Ήρθαμε στην ανάγκη, κάψαμε σανίδια από το αμπάρι για να βράσουμε τσάϊ και φασόλια. Όσοι πέθαναν τους καίγαμε κάτω στα καζάνια, για να μη δίνουμε ντόρο και μας κάνουν καραντίνα. Άλλοι 250 πέθαναν, τους μισούς τους κάψαμε και τους άλλους τους ρίξαμε στη θάλασσα. Μωρά δεν έμειναν πέθαναν σχεδόν όλα. Την 5 μέρα μας γύρισαν στον Πειραιά. Με καϊκι μας έφεραν φαϊ από τη Σαλαμίνα, ορμούσαμε πάνω στο φαγητό σαν άγριοι"
Ο μεγάλος ρεμπέτης συριανός ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ Μάρκος στην "αυτογραφία" του εκδόσεις Παπαζήση (1978) καταγράφει τι είδε
-"Έμεινε ο κόσμος στα βαγόνια του σιδηροδρόμου. Εκεί που είχε καμμιά εγκατελειμένη αποθήκη. Τσαντήρια κάνανε.. Το τι τραβήξανε αυτοί δεν λέγεται. Ατιμασθήκανε από τους Τούρκους και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δύο να βρίσκουνε το ψωμί τους. Αν ένας πατέρας είχε 5,6 παιδιά παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένα από δω, άλλα άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου. Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι, αλλά τους βρίζανε, χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε, πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πούν, για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα, ν' αρπάξουν ότι είχαν να τους κλέψουν,να τους γελάσουν. Απατεώνες."
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Οι πρώτες αφίξεις μικρασιατών προσφύγων ,αλλά και αυτών των Θρακιωτών από την Ανατολική Θράκη, ήταν μία οδυνηρή εμπειρία, γιατί έχασαν τα ΠΑΝΤΑ και στην νέα ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ βρήκαν σχεδόν τίποτε η για να είμαι ειλικρινής ελάχιστα και αντιμετώπισαν τα ΠΑΝΤΑ. Κάποια καταγεγραμμένα θα μεταφέρω εδώ για να δούμε τις νέες ταλαιπωρίες ,που υπέστησαν και την αντιμετώπιση τους ως παρίες της ζωής ,αλλά και της φυλής!!.
Η Μακρόνησος, για όλους μας απ'όποια ιδεολογική και κομματική θεώρηση το πλησιάσουμε, ήταν τόπος εξορίας των κομμουνιστών. Όμως οι πρώτοι που "φιλοξενήθηκαν"εκεί σε ένα απόλυτα απομονωμένο ξερονήσι χωρίς καμμία υποδομή ήταν ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ.Ας δούμε τι καταγράφηκε τότε.
-"Στην Μακρόνησο μας έφεραν σκουλικιασμένες ελιές, χαλασμένες ρέγγες, βρωμερά μακαρόνια. Νερό δεν είχε .Οι εργολάβοι τροφοδότες είχαν την κάλυψη, γιατί η διοίκηση τα έβλεπε, αλλά δεν μιλούσε. Κάπου κάπου ερχόταν καϊκια με ψωμί και πουλούσαν μία λίρα, ένα δακτυλίδι, ένα ρολόϊ το ψωμί.Ο διευθυντής του λοιμοκαθαρτηρίου Ελευθεριάδης τα ήξερε, γιατί ζούσαμε μέσα στην βρώμα,στην πείνα και τη δίψα. Σκηνές λίγες,πέθαναν πολλοί εκεί"
-Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της 23-9-1922 "3500 πόντιοι στην Μακρόνησο."
-Επιστολή 4/1/1923 ποντίου – μακρονησιώτης -, προς Κωνσταντιπολίτη γνωστό του "απεβιβάσθημεν εν Μακρονήσω (ακατοίκητον) όπου υπέστημεν αληθή Οδύσσειαν και όπου εύρον τον θάνατον σχεδόν το ήμισυ των προσφύγων, 4000 πέθαναν εκεί".
-Η Αλεξανδρούπολη υπήρξε και αυτή τόπος πρώτος υποδοχής Μικρασιατών και Θρακών προσφύγων ας δούμε και εδώ τι συνεβει.
-"Με το πλοίο "ΒΙΤΙΜ", χωρίς νερό, ψωμί μας έφεραν στην Αλεξανδρούπολη. Ένας γιατρός δεν μας άφησε να αποβιβασθούμε. Μας είπε να΄ρίξουμε άγκυρα στα βαθιά.4 μέρες μείναμε εκεί. Φωνάζαμε. Ήρθαμε στην ανάγκη, κάψαμε σανίδια από το αμπάρι για να βράσουμε τσάϊ και φασόλια. Όσοι πέθαναν τους καίγαμε κάτω στα καζάνια, για να μη δίνουμε ντόρο και μας κάνουν καραντίνα. Άλλοι 250 πέθαναν, τους μισούς τους κάψαμε και τους άλλους τους ρίξαμε στη θάλασσα. Μωρά δεν έμειναν πέθαναν σχεδόν όλα. Την 5 μέρα μας γύρισαν στον Πειραιά. Με καϊκι μας έφεραν φαϊ από τη Σαλαμίνα, ορμούσαμε πάνω στο φαγητό σαν άγριοι"
Ο μεγάλος ρεμπέτης συριανός ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ Μάρκος στην "αυτογραφία" του εκδόσεις Παπαζήση (1978) καταγράφει τι είδε
-"Έμεινε ο κόσμος στα βαγόνια του σιδηροδρόμου. Εκεί που είχε καμμιά εγκατελειμένη αποθήκη. Τσαντήρια κάνανε.. Το τι τραβήξανε αυτοί δεν λέγεται. Ατιμασθήκανε από τους Τούρκους και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δύο να βρίσκουνε το ψωμί τους. Αν ένας πατέρας είχε 5,6 παιδιά παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένα από δω, άλλα άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου. Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι, αλλά τους βρίζανε, χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε, πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πούν, για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα, ν' αρπάξουν ότι είχαν να τους κλέψουν,να τους γελάσουν. Απατεώνες."
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.
