Περισσότερη αντίσταση

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Για τις γελοιότητες που επικράτησαν στην Ελλάδα αμέσως με την μεταπολίτευση, πήραμε μια μικρή γεύση από την κωλοτούμπα του μεγάλου σταρ, την προηγουμένη εβδομάδα.
    Και εκεί που σκεφτόμουνα το θέμα του σημερινού σημειώματος, χαζεύοντας στο διαδίκτυο, πέφτω στην παρακάτω ανάρτηση σε… δημοκρατική ιστοσελίδα. Μπορεί να κουραστείτε λίγο, αλλά αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε:

«Φαινομενικά, το θέμα της παράστασης (πρόκειται για το ‘’Μεγάλο μας τσίρκο’’) ήταν ιστορικό – μια αναδρομή σε άφθονους ιστορικούς σταθμούς, από τα χρόνια της Μακεδονίας του Φιλίππου στο Βυζάντιο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α’ Κομνηνού, από τον βασιλιά Όθωνα της μετεπαναστατικής Ελλάδας, στο Σύνταγμα του 1843 και από τη Μικρασιατική Καταστροφή, στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης.   Φαινομενικά, η παράσταση είχε χιουμοριστικό χαρακτήρα. Παρουσιάστηκε στους ιθύνοντες του Καθεστώτος ως «ιστορική κωμωδία». Η διάθεση ήταν ανάλαφρη, τα τραγούδια ξέφρενα, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δέσποζε η φιγούρα του Κολοκοτρώνη – πώς θα μπορούσε μια παράσταση με ήρωα της τον Κολοκοτρώνη να στρέφεται ενάντια στο καθεστώς; Όλα φαινομενικά. Μα τα φαινόμενα αρκούν για όσους είναι μύωπες στο μυαλό και το πνεύμα. Οι εκπρόσωποι της Χούντας ψάρωσαν. Αποζητούσαν αφορμή για να ανακηρύξουν το έργο παράνομο – μα αφορμή δεν έβρισκαν. Έψαχναν εξονυχιστικά μεταξύ των γραμμών του – μα τα νοήματα του έργου παρέμεναν γι’ αυτούς σκιώδη. Έτσι λοιπόν το έργο ανέβηκε επίσημα το καλοκαίρι του 1973. Ο κόσμος προσήλθε με περιέργεια. Τι να είναι πάλι αυτό το «Μεγάλο Μας Τσίρκο»; Σε τι να απευθύνεται; Η παράσταση υπήρξε αρκετά πετυχημένη – μα ήμαστε ακόμα στην αρχή».
    Η πρωταγωνίστρια Τζένη Καρέζη εξ’ άλλου, είχε πει: «Έπρεπε να είναι κάτι σαν λαϊκό πανηγύρι, να κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη… και μέσα από τη σάτιρα, τον αυτοσαρκασμό, το γέλιο και το δάκρυ, να μιλήσουμε για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για προδομένες ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα. Όλα αυτά όμως θά ’πρεπε να ειπωθούν ρωμέικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά’ πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο, άπιαστο σχεδόν»

    Τι να πρωτοθαυμάσεις! Ας τα πάρουμε ένα – ένα:
        α. Αυτά που λένε οι σημερινοί «δημοκράτες» δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που λέει η πρωταγωνίστρια Τζένη Καρέζη, η οποία σε κανένα σημείο δεν αναφέρει «αντίσταση», «κρυφά μηνύματα». Άλλωστε, η αλησμόνητη Τζένη, δεν είχε κανένα λόγο να αντιδράσει όπως η «δημοκρατική» ιστοσελίδα μετά 40 (!!!) τόσα έψαχναν να βρούνε αφορμή χρόνια αφού επί «χούντας», είχε πρωταγωνιστήσει σε 6 ταινίες και σε μία τηλεοπτική σειρά 42 επεισοδίων («Μαρίνα Αυγέρη») και είχε ανεβάσει 9 θεατρικά έργα.
        β. Λένε οι «δημοκράτες» συντάκτες του άρθρου ότι «Οι εκπρόσωποι της Χούντας ψάρωσαν. Αποζητούσαν αφορμή για να ανακηρύξουν το έργο παράνομο – μα αφορμή δεν έβρισκαν». Δηλαδή, ώπα ρε παιδιά. Η στυγνή «χούντα» που έτρωγε παιδιά, κρέμαγε από τα πόδια γέρους και απο τα χέρια γριές, στραγγάλιζε παιδιά, δεν έδινε διαβατήρια για το εξωτερικό εκτός και αν ήσουν αγαπημένος της αμερικανικής πρεσβείας και κόντευε να πέσει από την αντίσταση που έκανε ο κ. Τόσκας ως Εύελπις, δεν μπορούσε να πει ένα «έτσι μου γουστάρει» και να κατεβάσει το έργο;
    Κάποιοι έχουν χάσει εντελώς το μέτρο.

ΥΓ.: Μόλις διάβασε το προχθεσινό μου πόνημα («Αντιστασιακοί της πλάκας») ο φίλος μου ο Τριανταφυλλάκης με πήρε τηλέφωνο και βλοσυρός μου είπε:
-Κοίταξε να δεις, όταν γράφεις να τα γράφεις όλα.
-Τι εννοείς του είπα. Αδίκησα τον μέγα καλλιτέχνη;
- Όχι την αλήθεια αδίκησες.
-Γίνου πιο σαφής ρε Γιάννη.
-Σου θυμίζω λοιπόν, διότι στο είχα πει τότε το γεγονός, ότι αμέσως μετά την μεταπολίτευση και ενώ το Τάγμα μας ήταν ανεπτυγμένο στην περιοχή της Νέας Βύσσας Ορεστιάδος, ήρθε ο καλλιτέχνης να δει πάλι τον αδελφό του. Ζήτησε λοιπόν την άδειά μου να πάει μπροστά, διότι δεν επιτρεπόταν, πράγμα που έγινε, με την συνοδεία μου βέβαια, διότι μιλάμε για ένα κλικ προ του πολέμου. Για να μη τον αδικήσουμε θυμίζω ότι ήρθε με το πορτ μπαγκάζ γεμάτο κονσέρβες και άλλα φαγώσιμα με σκοπό να τα μοιράσει στους στρατιώτες, όπερ και εγένετο. Σε κάποια στιγμή λοιπόν του λέω: «Ρε συ τάδε, τι λες δεν μαζεύουμε τους στρατιώτες να τους πεις κανένα τραγουδάκι, που έχουνε «πήξει» ένα μήνα στα ορύγματα; Και ο μεγάλος κωλοτούμπας που πριν μόλις λίγους μήνες θα τραγούδαγε «στα στρατόπεδα για την Επανάσταση», αρνήθηκε ψελλίζοντας κάποιες προφάσεις μπήκε στα αμάξι του και εντάξει του, που τραγούδαγε και κάποιος συνάδελφός του.
    Όντως την θυμήθηκα την ιστορία και ξανασιχάθηκα τον μεγάλο καλλιτέχνη.