http://www.dimokratianews.gr
Όταν ο μακαρίτης ο Νίκος Τσιφόρος βρισκόταν στα τελευταία του, πήγε να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο ο φίλος του Αλέκος Σακελλάριος.
– Πώς τα πας Νίκο; Τον ρώτησε.
– Πώς να πάω; Προπονούμαι για πτώμα. Απάντησε ο μεγάλος ευθυμογράφος, ο οποίος λίγο πριν διαβεί τον Αχέροντα, διατηρούσε στο ακέραιο το χιούμορ του.
Πώς μου ’ρθε τώρα αυτό το μακάβριο περιστατικό;
Θα έχετε διαπιστώσει κι’ εσείς αγαπητοί αναγνώστες, ότι δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία, της οποίας της αρέσει να ζει μέσα στην μαυρίλα ή στην άρνηση.
Λες την πρόσχαρη καλημέρα σου το πρωί και εισπράττεις ένα:
– Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ.
Λες την ευδιάθετη καλησπέρα σου το απόγευμα και σου απαντούν:
– Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ.
Απευθύνεις την ολόγλυκεια καληνύχτα σου το βράδυ και ακούς:
– Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.
Οι απόφοιτοι του Γυμνασίου που τελείωσα, βγάζουμε μία εφημεριδούλα, με σκοπό την διατήρηση της μεταξύ μας επαφής. Διαβάζω λοιπόν σε ένα περισπούδαστο κομμάτι: «…ο γυρισμός ήταν δύσκολος, τα δάκρυά της μούσκεψαν τα φτερά της, στη Γη έβρεχε ακόμα πιο πολύ, άπλωσε τα χέρια της έβγαλε μια κραυγή, ο κεραυνός πήρε μακριά την φωνή της και χάθηκε…».
Πέραν του ότι το πράγμα είναι ολίγον τις (που έλεγε και ο Χατζηχρήστος) σουρεαλιστικό με μουσκεμένα φτερά και κεραυνούς αρπάχτρες, πολύ μαυρίλα βρε παιδί μου. Κάθε σύγχρονος λογοτέχνης, που σέβεται τον εαυτό του, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, αν δε σου μαυρίσει την ψυχή, θεωρεί εαυτόν αποτυχημένο.
Δεν ξέρω τι φταίει.
Φταίνε τα Μνημόνια; Δεν νομίζω, αν και αυτά έχουν μερίδιο ευθύνης, γιατί και π.μ. (προ μνημονίων), σχεδόν τα ίδια χάλια είχαμε.
Φταίει το καθημερινό τρεχαλητό για το καρβέλι; Όμως αυτό, σε εμάς τους Έλληνες, πάντοτε υπήρχε. Είναι διαχρονικό σπορ. Είναι σχεδόν έθιμο. Με μια όμως διαφορά. Παλιά αυτός ο αγώνας, γινόταν εύθυμο τραγούδι και όχι αυτοχειρία. Θυμηθείτε το τραγουδάκι των Σακελλάριου – Σουγιούλ «Το τελευταίο τραμ», πόσο εύθυμα και θυμοσοφικά («για μας τα ντόρτια κι’ οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες») αντιμετώπιζε την αιώνια κρίση. Ή το άλλο σε στίχους του Γιώργου Τζαβέλα και σε μουσική πάλι του Μ. Σουγιούλ «Και ο μήνας έχει εννιά» που φιλοσοφούσε λέγοντας «Μια ζωή την έχουμε κι’ αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε».
Μα καλά θα μου πείτε όλοι, τότε όλο χαρές και τραγούδια ήτανε ο κόσμος; Τόσο χαζοχαρούμενοι πια; Όχι βρε αδελφέ. Και αυτοί είχαν τις στενοχώριες τους και πολύ μεγαλύτερες μάλιστα από τις ημέτερες. Αλλά έβλεπαν μια Μάρθα Βούρτση κι’ έναν Ξανθόπουλο, κλαίγανε όσο κλαίγανε, ξεσπάγανε και πάμε γι’ άλλα.
Πάντως για νάμαστε δίκαιοι (ας είναι και κάποιος δίκαιος την σήμερον ημέρα…) οι Νεοέλληνες δεν είναι πάντα με την προβοσκίδα κάτω και με λυμένο το ζουνάρι για καυγά. Σε κάποιες οικογενειακές συναναστροφές και γλεντάκια, η εικόνα αλλάζει. Πάρτε για παράδειγμα τους γάμους. Ενώ στην Εκκλησία (μιλάμε για θρησκευτικούς γάμους ακόμα…), όλοι είναι σοβαροί και τυπικοί, όταν όμως φθάνουμε στο χώρο της δεξιώσεως (τρομάρα μας) αρχίζει βαθμιαίως μία οβιδιακή μεταμόρφωση.
Έτσι το τυπικό και σοβαρό, παραχωρεί σιγά σιγά την θέση του, βοηθούντος και του ακράτου (ανόθευτου) οίνου, σε καταστάσεις πιο χαλαρές. Και όταν εκεί κατά τις δύο το πρωί ο ντισκ τζόκεϊ που με ύφος Τιέστο (ξέρετε αυτός που μας διασκέδασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 και έλυσε το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του), βάζει το «Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου» (παρατηρείστε στον προσεχή γάμο που θα παρευρεθείτε, ότι το εν λόγω άσμα, πάντα εκείνες τις ώρες σκάει μύτη), τότε γινόμαστε όλοι Τσίπρες, αφού οι γραβάτες (όσες υπάρχουν ακόμη) λύνονται και μπαίνουνε στις τσέπες ή παραδίνονται στα στεφάνια («Μήτσο ντροπή…») ή (το χειρότερο) από την γραβάτα του δεύτερου κρατιέται ο πρώτος στο λεβέντικο Τσάμικο, ενώ τα πουκάμισα έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τον ασφυκτικό κλοιό του πανταλονιού και της ζώνης και τα «ώπα» (επιφώνημα γλεντζέδων, που γράφουν και τα σταυρόλεξα) και τα «σφφφφφφφφφφφφ» (σφύριγμα είναι αυτό…), δίνουν και παίρνουν.
Ε, τότε; θα ρωτήσετε, τι είμαστε, μουρτζούφληδες ή κεφάτοι; Τίποτα από τα δύο. Είμαστε απλώς Έλληνες και το καυχόμαστε.
Νάστε καλά και χαρούμενοι.
Όταν ο μακαρίτης ο Νίκος Τσιφόρος βρισκόταν στα τελευταία του, πήγε να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο ο φίλος του Αλέκος Σακελλάριος.
– Πώς τα πας Νίκο; Τον ρώτησε.
– Πώς να πάω; Προπονούμαι για πτώμα. Απάντησε ο μεγάλος ευθυμογράφος, ο οποίος λίγο πριν διαβεί τον Αχέροντα, διατηρούσε στο ακέραιο το χιούμορ του.
Πώς μου ’ρθε τώρα αυτό το μακάβριο περιστατικό;
Θα έχετε διαπιστώσει κι’ εσείς αγαπητοί αναγνώστες, ότι δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία, της οποίας της αρέσει να ζει μέσα στην μαυρίλα ή στην άρνηση.
Λες την πρόσχαρη καλημέρα σου το πρωί και εισπράττεις ένα:
– Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ.
Λες την ευδιάθετη καλησπέρα σου το απόγευμα και σου απαντούν:
– Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ.
Απευθύνεις την ολόγλυκεια καληνύχτα σου το βράδυ και ακούς:
– Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.
Οι απόφοιτοι του Γυμνασίου που τελείωσα, βγάζουμε μία εφημεριδούλα, με σκοπό την διατήρηση της μεταξύ μας επαφής. Διαβάζω λοιπόν σε ένα περισπούδαστο κομμάτι: «…ο γυρισμός ήταν δύσκολος, τα δάκρυά της μούσκεψαν τα φτερά της, στη Γη έβρεχε ακόμα πιο πολύ, άπλωσε τα χέρια της έβγαλε μια κραυγή, ο κεραυνός πήρε μακριά την φωνή της και χάθηκε…».
Πέραν του ότι το πράγμα είναι ολίγον τις (που έλεγε και ο Χατζηχρήστος) σουρεαλιστικό με μουσκεμένα φτερά και κεραυνούς αρπάχτρες, πολύ μαυρίλα βρε παιδί μου. Κάθε σύγχρονος λογοτέχνης, που σέβεται τον εαυτό του, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, αν δε σου μαυρίσει την ψυχή, θεωρεί εαυτόν αποτυχημένο.
Δεν ξέρω τι φταίει.
Φταίνε τα Μνημόνια; Δεν νομίζω, αν και αυτά έχουν μερίδιο ευθύνης, γιατί και π.μ. (προ μνημονίων), σχεδόν τα ίδια χάλια είχαμε.
Φταίει το καθημερινό τρεχαλητό για το καρβέλι; Όμως αυτό, σε εμάς τους Έλληνες, πάντοτε υπήρχε. Είναι διαχρονικό σπορ. Είναι σχεδόν έθιμο. Με μια όμως διαφορά. Παλιά αυτός ο αγώνας, γινόταν εύθυμο τραγούδι και όχι αυτοχειρία. Θυμηθείτε το τραγουδάκι των Σακελλάριου – Σουγιούλ «Το τελευταίο τραμ», πόσο εύθυμα και θυμοσοφικά («για μας τα ντόρτια κι’ οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες») αντιμετώπιζε την αιώνια κρίση. Ή το άλλο σε στίχους του Γιώργου Τζαβέλα και σε μουσική πάλι του Μ. Σουγιούλ «Και ο μήνας έχει εννιά» που φιλοσοφούσε λέγοντας «Μια ζωή την έχουμε κι’ αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε».
Μα καλά θα μου πείτε όλοι, τότε όλο χαρές και τραγούδια ήτανε ο κόσμος; Τόσο χαζοχαρούμενοι πια; Όχι βρε αδελφέ. Και αυτοί είχαν τις στενοχώριες τους και πολύ μεγαλύτερες μάλιστα από τις ημέτερες. Αλλά έβλεπαν μια Μάρθα Βούρτση κι’ έναν Ξανθόπουλο, κλαίγανε όσο κλαίγανε, ξεσπάγανε και πάμε γι’ άλλα.
Πάντως για νάμαστε δίκαιοι (ας είναι και κάποιος δίκαιος την σήμερον ημέρα…) οι Νεοέλληνες δεν είναι πάντα με την προβοσκίδα κάτω και με λυμένο το ζουνάρι για καυγά. Σε κάποιες οικογενειακές συναναστροφές και γλεντάκια, η εικόνα αλλάζει. Πάρτε για παράδειγμα τους γάμους. Ενώ στην Εκκλησία (μιλάμε για θρησκευτικούς γάμους ακόμα…), όλοι είναι σοβαροί και τυπικοί, όταν όμως φθάνουμε στο χώρο της δεξιώσεως (τρομάρα μας) αρχίζει βαθμιαίως μία οβιδιακή μεταμόρφωση.
Έτσι το τυπικό και σοβαρό, παραχωρεί σιγά σιγά την θέση του, βοηθούντος και του ακράτου (ανόθευτου) οίνου, σε καταστάσεις πιο χαλαρές. Και όταν εκεί κατά τις δύο το πρωί ο ντισκ τζόκεϊ που με ύφος Τιέστο (ξέρετε αυτός που μας διασκέδασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 και έλυσε το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του), βάζει το «Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου» (παρατηρείστε στον προσεχή γάμο που θα παρευρεθείτε, ότι το εν λόγω άσμα, πάντα εκείνες τις ώρες σκάει μύτη), τότε γινόμαστε όλοι Τσίπρες, αφού οι γραβάτες (όσες υπάρχουν ακόμη) λύνονται και μπαίνουνε στις τσέπες ή παραδίνονται στα στεφάνια («Μήτσο ντροπή…») ή (το χειρότερο) από την γραβάτα του δεύτερου κρατιέται ο πρώτος στο λεβέντικο Τσάμικο, ενώ τα πουκάμισα έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τον ασφυκτικό κλοιό του πανταλονιού και της ζώνης και τα «ώπα» (επιφώνημα γλεντζέδων, που γράφουν και τα σταυρόλεξα) και τα «σφφφφφφφφφφφφ» (σφύριγμα είναι αυτό…), δίνουν και παίρνουν.
Ε, τότε; θα ρωτήσετε, τι είμαστε, μουρτζούφληδες ή κεφάτοι; Τίποτα από τα δύο. Είμαστε απλώς Έλληνες και το καυχόμαστε.
Νάστε καλά και χαρούμενοι.
Υ.Γ.: Και δεν ξεχνάμε. Την Κυριακή ΟΛΟΙ στο συλλαλητήριο για την
Μακεδονία μας. Να το βουλιάξουμε το Σύνταγμα. Και μάλιστα θυμωμένοι…
