ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΑΚΟΣ
Ψέμα (από το ψεύσμα <ψεύδω: «η
συνειδητή απόκρυψη, ή παραποίηση της αλήθειας»), επαρκώς επαναλαμβανόμενο, έντεχνα
προβαλλόμενο με τεχνικές της προπαγάνδας, πατώντας στην ψυχοσύνθεση του
ανθρώπου κυρίως ως προς το φοβερό ζήτημα της αιώνιας ανυπαρξίας, μετατρέπεται (στα
μυαλά του κόσμου) σε
αλήθεια.
Ο άτιμος φόβος του θανάτου που όμως ο
συκοφαντημένος παππούς Επίκουρος μας
κάνει να τον ξεχνάμε σε 5’’: «Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο
θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε»!
Το ψέμα αποκτά υπόσταση, γίνεται ακλόνητο
ιστορικό γεγονός ακόμα και με την απουσία του παραμικρού ιστορικού στοιχείου, ή
έστω κάποιας επιβεβαιωμένης καταγραφής να το στηρίζει. Ακόμα χειρότερα· αν
διαποτιστήκαμε από αυτό ήδη μέσα στην κοιλιά της μάνας μας, πριν ακόμα
αντικρύσουμε το φως του ηλίου. Ο κύβος ερρίφθη!
Το ψέμα μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο
συναίσθημα, είναι πλέον μέσα μας, πέρασε στο DNA· μας κατευθύνει, μας τυφλώνει,
κυριαρχεί στη λογικότητα, πολέμιο της κάθε ελεύθερης σκέψης αμφισβήτησής του. Γινόμαστε τυφλά πειθήνια όργανα της με κάθε
κόστος διατήρησής του, ανεξαρτήτως βαθμού νοήσεως ή επιπέδου μορφώσεως.
Επιπροσθέτως αν κάποτε αποκαλυφθεί
ολοφώτεινη μπροστά μας η αλήθεια και δικαιωματικά ζητήσει να την ακολουθήσουμε,
ελάχιστο ποσοστό από εμάς -των συναισθηματικά πλανεμένων- θα μπορέσουν να το κάνουν. Η συντριπτική
πλειοψηφία δε θα προτιμήσει τη δυσκολία του ξεβολέματος, της εσωτερικής πάλης,
απλά θα της γυρίσει την πλάτη.
Αν για παράδειγμα πεις στο μέσο 60χρονο
Σκοπιανό: «Ξέρεις … ζεις μια ουτοπία! Δεν είσαι Μακεδόνας απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου·
ψέματα σου λένε από γεννησιμιού σου, αλλά Σλάβος που κατοίκησες εδώ, 1000
χρόνια μετά τον ήρωα σου! Ορίστε και οι αποδείξεις». Το πιθανότερο είναι να σου επιτεθεί. Αν
όμως έχει κάποιο επίπεδο και υπερισχύσει η λογική, ο άνθρωπός μας θα πέσει σε
βαριά κατάθλιψη καθώς καταρρέουν τα ιδανικά και ανατρέπεται ο κόσμος που
γνώρισε από βρέφος.
Αν πάλι είσαι τολμηρός τόσο, όσο να
αντιπαραθέσεις απόψεις με πιστό του Ισλάμ,
αμφισβητώντας ότι τα
αστέρια δεν προσκύνησαν στη γέννηση του Προφήτη, ή ότι δεν έφθασε στην Ιερουσαλήμ
καβάλα στο ιπτάμενο άτι του για να αναληφθεί κατόπιν με αυτό στους
ουρανούς προκειμένου να εγκατασταθεί εκ δεξιών του Θεού, σίγουρα να περιμένεις
αντιδράσεις ιδιαζόντως απεχθείς για σένα!
Φυσικά ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος και ο πιστός
χριστιανός που έτυχε(!) να γεννηθεί στην γεωγραφική περιοχή που επικράτησε η
θρησκεία του, δεν διαφέρει και πολύ από τους προηγούμενους το ελάχιστον ως προς
το ψυχικό δράμα της ανατροπής και του δικού του κόσμου, γι’ αυτό συνήθως
αποφεύγει τις επικίνδυνες κουβέντες και γυρίζει πλάτη. Αποφασισμένος ακόμα και
να διαγράψει φιλίες ακλόνητες, φοβούμενος μη τυχόν πέσει στη δυσμένεια του
Κυρίου του και χάσει κανέναν Παράδεισο! Στην περίπτωση μας η Πίστη, δλδ. η
απονέκρωση κάθε μορφής λογικότητας του είναι υπεραρκετή.
Πίστη ακλόνητη έχουν και οι δυο πιο πάνω
φίλοι μας όμως τους χαμογελάμε συγκαταβατικά γνωρίζοντας εμείς πόσο σφάλουν
αυτοί. Άρα η Πίστη δεν αποδεικνύεται πάντα αληθής και οι κατά καιρούς
«μάρτυρες» ίσως και νάχουν λάθος.
Ο σπουδαίος απολογητής του 2-3ου αιώνα Τερτυλλιανός δικαιολογώντας δια της πίστεως
τα αδικαιολόγητα του Μυστηρίου του Θείου Πάθους υποστηρίζει:
«Ο γιός του Θεού
σταυρώθηκε. Δεν είναι ντροπή επειδή είναι αίσχος.
Και πέθανε ο γιός του
Θεού, πράγμα που πρέπει να πιστέψουμε απόλυτα γιατί είναι ολότελα ανόητο.
Και ενταφιασμένος
αναστήθηκε, πράγμα αξιόπιστο γιατί είναι αδύνατο. Πιστεύω γιατί είναι
παράλογο».
Αφοπλιστικός
ο μισέλληνας Τερτυλλιανός που έχασε την αγιοποίηση καθώς,
αν και φανατικός πολέμιος των αιρέσεων περιέπεσε και ο ίδιος στην αίρεση του Μοντανού.
Φυσικά οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες της
σοφίας με τις τόσες σχολές και φιλοσοφικά συστήματα απέρριψαν την
Ιουδαιοχριστιανική αντίληψη της ερήμου περί Θεού, Θείας Οικονομίας και
Δημιουργίας εκ του Μηδενός, χαρακτηρίζοντάς την ως «μωρία» (ανοησία,
αποβλάκωση). Ο
Παύλος το παραδέχεται σε απόσπασμα που διέφυγε της λογοκρισίας του Μ.
Κωνσταντίνου :·Α’ Κορινθίους «23ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν
εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, …».
Ένιωσε τη γελοιοποίηση και από πρώτο χέρι
όταν στο δημόσιο λόγο του γιουχαΐστηκε από τους Αθηναίους «θα μας τα ξαναπείς
την επόμενη φορά»: Πράξεις ΙΖ’ «32ακούσαντες δε ανάστασιν
νεκρών οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον· ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου. 33και
ούτος ο Παύλος εξήλθεν εκ μέσου αυτών»!
Άλλη κουλτούρα, η Ελληνική! Και δε σήκωσαν
πέτρες να τον λιθοβολήσουν όπως έκανε ο ίδιος στη δολοφονία του Στεφάνου και
όχι μόνο!
Έτσι οι «αντιδραστικοί» πρόγονοί μας ένιωσαν για
περισσότερα από 300 χρόνια μετά τον Μ. Κων/νο το λεπίδι και τη συμφορά
προκειμένου στον τόπο μας να ριζώσει η ξενόφερτη Ιουδαϊκή κοσμοθέαση.
Και ως προς την «αλήθεια» το ανάποδο του
ψεύδους? Τι είναι άραγε η αλήθεια?
Κατά
Ιωάννη Η’ «31Έλεγεν ουν ο Ιησούς προς τους πεπιστευτοκότας αυτώ Ιουδαίους· εάν
υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου έστε, 32και γνώσεσθε την
αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».
Κατά
Ιωάννη ΙΗ’: «38Τι εστίν αλήθεια?», η
απαιτητική ερώτηση που ξεστομίζει ο άνθρωπος Πιλάτος στον Δημιουργό του. Και
αντί να αρπάξει την ευκαιρία της τελικής απαντήσεως υπό τύπον κηρύγματος: «Ξέρεις Πιλάτε· η Γή που
έφτιαξα και εσύ πατάς δεν είναι τετράγωνη όπως νομίζεις αλλά σφαιρική. Και
ακόμα Πιλάτε και οι υπόλοιποι, είναι η Γή αυτή που περιστρέφεται γύρω από τον
Ήλιο και κλείσε το στόμα όταν με κοιτάς»!
Και μόνο αυτό θα ήταν αρκετό να διευρύνει
τους ορίζοντες, να οδηγήσει σε τροχιά ανόδου τον κόσμο. Να γλυτώσουν τα
φωτισμένα μυαλά από τις φρικτές χριστιανικές πυρές του Μεσαίωνα. Αντ’ αυτού
τρομοκρατημένος με το κεφάλι κάτω δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη. Εκκωφαντική η
σιωπή! Και η ανθρωπότητα περιμένει ακόμα την απάντηση.
