Στην καθημερινή ζωή μας, λες και δεν μας
έφθαναν το ΔΝΤ και
η τρόϊκα,
αναφύονται κατά καιρούς και διάφορα θέματα, η λύση των οποίων δεν είναι μεν
εφικτή, πλην όμως έχουν πολλές λύσεις. Μπερδευτήκατε; Δικαιολογημένα. Επειδή
λοιπόν εγώ δεν μπορώ να τα εξηγήσω, αφού και ο Μπαμπινιώτης,
μάλλον σηκώνει ψηλά τα χέρια, προσφεύγω σε σας.
Και αρχίζω με το μεγάλο και άλυτο θέμα, πότε μια ενέργεια στρατιωτικών είναι πραξικόπημα,
χούντα, τυραννία,
φούντα, τυρί
γκούντα κ.λπ. και πότε είναι κίνημα,
επανάσταση, σωτηρία, ευλογία Κυρίου και
έλεος κ.λπ. Διότι δεν είναι δυνατόν στις 3 Σεπ. του 1843 ο Συνταγματάρχης Καλλέργης
να έκανε κίνημα, όπως και το 1909 ο Εθνικός
Σύνδεσμος και ό,τι έγινε από ‘κει και πέρα (και
γίνανε δυστυχώς πολλά…) να
είναι ό,τι είναι. «Μα, θα πει ο αντιρρησίας, αυτά είχαν την στήριξη του λαού». Μπα! Και
πού το ξέρουμε; Από όσο γνωρίζουμε, οι τόσο έγκυρες εταιρίες
δημοσκοπήσεων εμφανίστηκαν έναν αιώνα αργότερα…
Άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι πότε κάποιος είναι ηγέτης, πρόεδρος, αρχηγός,
τιμονιέρης, μαουνιέρης, γονδολιέρης
κ.λπ. και πότε είναι τύραννος, αιμοσταγής δικτάτορας, δράκος με τέσσερα κεφάλια και φουντωτή ουρά
που απ’ την πολύ χαρά κουνούσε την ουρά (τσα, τσα, τσα…). Διότι, δεν μπορεί ο Μάο να είναι ο μεγάλος
τιμονιέρης, ο Στάλιν (ξέρετε
αυτός που κατά τον Γιάννη Ρίτσο «ετοιμάζει
με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας»…) ο
πατερούλης και ο Πινοσέτ ή ο
Περόν να είναι τέρατα, βρικόλακες, νυχτερίδες κι’ αράχνες γλυκειά μου μου κρατούν συντροφιά. Διότι απ’ όσο γνωρίζω, όπως
άλλωστε το γνωρίζουν όλοι, η σχέση αυτών, αλλά και μερικών άλλων, με την
δημοκρατία, ήταν ακριβώς η σχέση που έχουν τα παϊδάκια με την Σαρακοστή. Δηλαδή καμία.
Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια, μία παγωμένη
νύχτα του Δεκέμβρη παρακολουθούσα τηλεόραση όταν ένα τρέιλερ στο κάτω μέρος της
οθόνης της ΕΡΤ διάβασα: «…πέθανε ο
ηγέτης της Β. Κορέας Κιν Γιογκ Ιλ». Τι λες ρε παιδί μου πέθανε
ο ηγέτης; Πριν αρχίσω να κλαίω τον μακαρίτη, σκέφθηκα να ψάξω να βρω
περί τίνος πρόκειται. Διάβασα λοιπόν στις εφημερίδες: «ο πατέρας του
εκλιπόντος Κιμ Ιλ Σουνγκ τοποθετήθηκε το 1945 από τους σοβιετικούς στην ηγεσία
της Κορέας. Το 1974, ο πατέρας του τον ονομάζει διάδοχό του και το 1994
αναλαμβάνει την εξουσία». Εμ
έτσι εξηγείται. Μόνο που στον όρο «ηγέτης»
η ΕΡΤ ξέχασε να προσθέσει και το…«λαοπρόβλητος» !
Τέλος, σας θερμοπαρακαλώ βοηθήστε με. Πότε κάποιος είναι προδότης, συνεργάτης
των Γερμανών, χαφιές, σπιούνος, δωσίλογος κ.λπ. (πλούσια
γαρ η Ελληνική γλώσσα, όση έχει μείνει ακόμη βεβαίως - βεβαίως) και
πότε είναι άγιος άνθρωπος, που εκτελεί θεάρεστο και πατριωτικό έργο,
διότι ναι μεν είναι αρχηγός της αστυνομίας επί γερμανικής κατοχής, αλλά…
βοηθούσε κόσμο, λες και αυτός δεν λογοδοτούσε στην…Μέρκελ της εποχής.
Κάποτε, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στο πέταλο της «Θύρας 7», είχε τοποθετηθεί ένα τεράστιο πανό,
το οποίο θα είχε στοιχίσει αρκετά χρήματα γιατί ήταν καλογραμμένο και όχι
προχειροφτιαγμένο, που έγραφε: «Η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς». Νομίζω πως το πανό αυτό τα είπε όλα. Ίσως
ακριβώς επειδή έλεγε την αλήθεια, το έφαγε
το σκοτάδι πριν καν τελειώσει το ημίχρονο και έκτοτε δεν ξαναφάνηκε.
