του Παντελή Γιαννακόπουλου
“Εμείς και οι άλλοι”; Ναι, εμείς και οι άλλοι.
Ως φαίνεται, δεν αρκεί το “εμείς”
προκειμένου να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξή μας, πρέπει να αναφερθούμε και στους
“άλλους”, ως την
αναγκαία (υπηρετική) συντροφικότητα που δίνει ώθηση και ποιότητα
στη ζωή μας ή ασκεί πάνω μας την πίεση των “εν
αδίκω τελούντων”, που ενεργοποιεί τους μηχανισμούς άμυνάς μας και
στην χειρότερη περίπτωση της επιβίωσής μας. Υπόψη πάντως ότι το παιχνίδι της
διατύπωσης των απόψεών μας κατά την ανάπτυξη του παρόντος θέματος είναι
αμφίσημο (αν χρησιμοποιώ την καταλληλότερη λέξη για
την περίπτωση). Τούτο
σημαίνει ότι όταν αναφέρομαι στους “άλλους”, αυτοί μπορούν να ισχυρισθούν ότι «“εμείς” δεν είμαστε οι “άλλοι”· οι “άλλοι” είναι οι απέναντι
που εσφαλμένα χαρακτηρίζονται ως “εμείς”». Έτσι
συμβαίνει, αφού οι μεν για τους δε θα είναι πάντα οι απέναντι.
Η ανταλλαγή υπηρεσιών, αγαθών κ.λπ. μεταξύ
των μελών των δύο ξεχωριστών τάξεων, της ισχυρότερης οικονομικά που έχει
επικρατήσει να αυτοχαρακτηρίζεται ως “εμείς” και της ασθενέστερης στην οποία αναφέρονται
ως οι “άλλοι”,
αποτελεί πολυσήμαντη πράξη μεγίστης (πρακτικής) αξίας, αφού ούτε οι μεν ούτε οι δε θα
μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτό που “παράγουν” και υφίσταται αδιάθετο εν
πλεονάσματι, αν η όλη διαδικασία προγραμματισμού παραγωγής(;) δεν λειτουργούσε ανταποδοτικά. Σε τι θα χρησίμευαν οι καταθέσεις
των εκατομμυριούχων, αν δεν υπήρχαν οι αμειβόμενοι διακινητές των αγαθών ή -στην
χειρότερη περίπτωση – αν
εξέλειπαν οι παραγωγοί των αγαθών; Κάτω από κάποιες συνθήκες η υπεραξία ενός
ποτηριού νερού είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από ένα sac voyage γεμάτο με
χιλιάδες ευρώ. Η πραγματική αξία μιας Ferrari καταγράφεται σε κάποιους
συγκριτικούς πίνακες μόνον όταν οι “άλλοι” τη σχεδιάσουν, εξασφαλίσουν τα καλύτερα υλικά σε σίδηρο,
γυαλί, ελαστικό, πλαστικό και καύσιμο και κάποιοι “άλλοι” κατασκευάσουν δρόμους για να κινηθεί
και να δείξει αυτό που… αξίζει. Χιλιάδες τεχνικοί και τεχνίτες, άπειρες
κατασκευές, αμέτρητα άχρηστα κατά μόνας και πολλαπλώς χρήσιμα καθ’ ομάδας
αντικείμενα (πράγματα) στηρίζουν ουσιωδώς τις επίλεκτες -γενικώς- δημιουργίες, που αναζωογονούν τον άνθρωπο,
τον ανανεώνουν και του ομορφαίνουν τη ζωή, χαρίζοντας στους “άλλους” τους οποίους
κατηγορηματικώς (και ανοήτως) υποβλέπουμε τον τίτλο του ευεργέτη, του
φιλάλληλου, του ουμανιστή. Είναι απορίας άξιο γιατί αυτούς τους ακούραστους
εργάτες, που υλοποιούν τις επιθυμίες των εχόντων και κατεχόντων θεωρούμε
παρακατιανούς, περιθωριακούς, παρίες. Χωρίς αυτούς, για χιλιάδες ανθρώπους,
τους πλουσιότερους της υφηλίου, η ζωή τους θα είχε μετατραπεί μάλλον σε κόλαση.
Αν συνεπώς θα απαιτείτο να πάρετε θέση για την χρησιμότητα κάποιων τάξεων
ανθρώπων, φρονώ ότι το παρόν σημείωμα, θα σας βοηθούσε να το αποφασίσετε
ευκολότερα.
Βεβαίως, το σύστημα θέλει όλον αυτόν τον
κόσμο της πρωτογενούς παραγωγής, να επιβιώνει από τα ψυχία των …αφεντάδων τους,
των οποίων μάλιστα οι επίζηλοι τίτλοι (διόλου δεν μας ενοχλεί) που παραπέμπουν σε άλλες, παρεξηγημένες
εποχές. Έτσι ακούμε για: Βαρώνους
των μίντια, τον
βασιλιά της… μουστάρδας, τον άρχοντα της χαλυβουργικής κ.α. παρόμοια
ηχηρά και ανόητα.
Οι “άλλοι”, τελικώς δηλαδή αυτοί από τους
οποίους “εμείς”- καθώς
φαίνεται –
πολλαπλώς εξαρτώμεθα, υφίστανται σε κάθε περίπτωση, το συνθλιπτικό βάρος των
αενάως προσφερομένων υπηρεσιών τους για δύο λόγους: Πρώτον γιατί δεν αμείβονται
ικανοποιητικά, οπότε στερούνται τελεσιδίκως τα ποιοτικά αγαθά τα οποία εν
πολλοίς οι ίδιοι τους παράγουν και δεύτερον γιατί ταξικά θα βρίσκονται πάντοτε
στις χαμηλότερες θέσεις του κοινωνικού status που δεν καταξιώνει την προσπάθεια
και το έργο τους. Ως εκ τούτου είναι μάλλον αφελές να αναρωτιόμαστε, γιατί η
πλευρά αυτή επιμένει να ασκεί μία διαρκή πολεμική κατά της μεσαίας και της
άρχουσας τάξης και αυτές με τη σειρά τους να την χαρακτηρίζουν επιθετική,
εκδικητική και ζηλόφθονη. Το δίκαιο εν προκειμένω είναι φανερό με τίνος την
πλευρά είναι.
Ο αληθινός χριστιανός δεν εμπλέκεται σ’
αυτού του είδους την προβληματική. Υπό την Ομοούσιο
και αδιαίρετο Αγία Τριάδα όλοι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ίσοι και
ως εκ τούτου οι παρά τω Θεώ δωρεές αποδίδονται ισαξιακά. Ουδείς δικαιούται να
επαίρεται για το παρουσιαστικό, την ευφυΐα, την κοινωνική του τάξη, όταν πάντα
ταύτα απετέλεσαν χορηγίαν Θεού, κατά τρόπο που όταν μία δωρεά υπερέχει
καταφανώς σε έναν άνθρωπο και αδικεί έναν άλλον, τότε μία άλλη (δωρεά) του φαινομενικά αδικηθέντος υπερισχύει σαφώς
της αντίστοιχης του πριν ευεργετηθέντος. Ενίοτε ο Πλάστης αποσύρει μια δωρεά
από έναν εγωτικό άνθρωπο και την διαθέτει στην συνετή διαχειριστική ηθική ενός
ταπεινού ανθρώπου. Έτσι διατηρούνται οι ισορροπίες και διάγουν εν αρμονία οι
ψυχές.
Ύστερα από όλα αυτά εξακολουθείτε να
επιμένετε, ότι δεν είναι τίποτε για σας οι άλλοι; Έτσι λέτε; Μα και οι άλλοι -το
είπαμε- είναι
και αυτοί “εμείς”,
όπως και σεις. Δικαιωθείτε εντασσόμενοι απαξάπαντες στο θεϊκόν “εμείς όλοι”, αν θέλετε
νέες ημέρες να ξημερώσουν για την χειμαζόμενη ανθρωπότητα, για όλους μας.
Αδιαφορείτε γι’ αυτήν την εξέλιξη; Γιατί; Πιστεύετε ότι έχετε γεννηθεί μόνον
για να σας υπηρετούν; Κάνετε λάθος. Ο κυνισμός ή η άρνηση για την άρνηση δεν
δικαιολογούν την άγνοια της στοιχειώδους γνώσης, που θέλει όλα τα παιδιά του
Θεού να εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης πριμοδοτημένα με την αυτή
μοριοδότηση. Κατά τα έργα της παραμονής τους στη γήινη κονίστρα θα διαμορφωθεί
η τελική κατάταξή τους στο χώρο της αρνητικής ή θετικής εκδοχής όταν έλθει το
πλήρωμα του χρόνου.
