Του Παντελή Γιαννακόπουλου
Κάποιοι από εμάς της ... λίστας (των μη
αναλώσιμων)
γεράσαμε κιόλας(;). Και πώς να μην είναι έτσι, αφού εδώ και
καιρό, αρκούμεθα σε …ελάχιστες κάμψεις με άδειο το στομάχι. Έλα, πλάκα κάνω,
δεν κάνουμε πια κάμψεις και μειώθηκαν χαρακτηριστικά οι αντοχές μας, ενώ
αφιερώνουμε (πλέον) και αρκετό χρόνο για τη μεταφυσική και μεταλογική μας πληρότητα (ώ, Θεέ μου!). Ζούμε με την ελπίδα, ότι θα δυνηθούμε να
ανοίξουμε πύλες τινές, κατά τη διάρκεια του πολυδαίδαλου και μεγάλου -εκτιμώ- ταξιδιού μας προς τας αιωνίους μονάς, με την
επίκληση των δημιουργικών δυνάμεων του μεταφυσικού χώρου. Εννοώ τις δυνάμεις
αυτές που υπακούουν στα κελεύσματα και αποδέχονται -κατά
τεκμήριο- τις
ικανοποιητικές απαντήσεις των "προωθημένων", επί θεμάτων διακοσμικής
(μη το αναγνώσεις λάθος, είναι διακοσμικής -νεολογισμός
γαρ- όχι διακοσμητικής) σοφίας.
Έχουμε όμως και του …κόσμου τις υποχρεώσεις
σε κάποιες γωνιές του πλανήτη γη, όσο υπάρχουμε: φροντίδα και ανατροφή εγγονιών
(αναφέρομαι στους παππούδες και στις γιαγιάδες), μη αποκατασταθέντα τέκνα που συνεχίζουν να
επενδύουν στη συνηγορία του γονιού, συγγενείς που εξακολουθούν να μας
ταλαιπωρούν στο πλαίσιο μιας μεθοδευμένης πολλαπλής -δίκην
κληρονομικού δικαιώματος-
εκμετάλλευσης, …διορθώσεις περιοδικών (-αυτό είναι για μένα, μη
δυσφορείτε),
οφειλόμενα (υπεσχημένα) κείμενα σε κάποια μέσα μαζικής επικοινωνίας
και σε φίλους εκδότες περιοδικών (και γι' αυτό μη νοιάζεστε), απορίες για την πολυσυζητημένη... Taxicab Γεωμετρία (χαιρετίσματα
στην Καλλιρόη από το …Άργος Ορεστικό), συμμετοχή σε φιλανθρωπικούς συλλόγους, γκαλά, δεκάδες μη
ολοκληρωθείσες μελέτες (εδώ είμαστε), η …σακούλα με τα χάπια, τις αλοιφές και τα
έμπλαστρα (ωχ, τι θέλει αυτή μπροστά μου), τα αδέλφια που επιστρέφουν από την
Αυστραλία και απαιτούν μερίδιο από το (πατρικό δυαράκι) κ.λπ. κ.λπ.
Ωστόσο, είναι κάποιοι που σε εκτιμούν
ακόμη. Όχι για το πολυπράγμον μυαλό σου, μηδέ για την ψυχοσωματική σου σβελτάδα
ή την πνευματική σου υπερεπάρκεια, το ήθος ή την κριτική σου δεινότητα,
αλλά γιατί ενώ δεν τους γεμίζεις το μάτι, σε αντιμετωπίζουν σαν να σε βλέπουν
μέσα από μεγεθυντικούς φακούς. Και εκεί αρχίζει ο προβληματισμός για τον φίλο
τους. Με το πέρασμα των χρόνων σε μαθαίνουν καλύτερα και ήδη σε αναγνωρίζουν,
σε αποδέχονται πλήρως, χωρίς εισαγωγικά ή αστεράκια. Παρεμβαίνεις τότε κι' εσύ
και …χάριν εμφωνίας αναλύεις έτι περισσότερο το χαρακτήρα και τα ελαττώματά σου, βοηθώντας τους να σε
δουν σε βάθος και με συνείδηση καθαρή. Επιθυμείς η ετυμηγορία τους για σένα να
"διατυπωθεί ορθότερα"…
προσεχώς, να είναι κατά το δυνατόν ανεπηρέαστη και η απόφανσή τους ειλικρινής,
δίκαιη και μη …αναστρέψιμη (ε, καλά: μη αναθεωρήσιμη).
Προσωπικά, σε κάθε περίπτωση, υπολήπτομαι
και στηρίζω τους φίλους μου και δεν παραλείπω να σεμνύνομαι και να προσεύχομαι
γι' αυτούς. Δεν τους εκμεταλλεύομαι, δεν τους κουράζω. Τους γνωστοποιώ το κάτι
παραπάνω χρήσιμο που υποπίπτει στην αντίληψή μου και δεν τους εξωθώ στα άκρα.
Τους συμβουλεύω, τους υποδεικνύω, τους εξυπηρετώ και τους ακούω με προσοχή.
Συμμετέχω ενεργά στη θλίψη και στον πόνο τους και δεν τους ενοχλώ όταν νιώσουν
την ανάγκη να απομονωθούν, να κλεισθούν στον εαυτό τους, ν' αλλάξουν τρόπο ζωής
και φίλους. Θα διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις και θα συντηρώ μια τρυφερότητα
γι' αυτούς, ακόμη και αν δεν ειδωθούμε ποτέ πια μετά την ημέρα που για κάποιους
λόγους η φιλία μας διεκόπη τελεσιδίκως.
Οι κουρασμένοι αετοί της στέπας από "τον κύκλο της Θεσσαλονίκης" απώλεσαν
τον προσανατολισμό τους και εφεξής ελάχιστα πράγματα είναι σε θέση να
προσφέρουν στο …φιλοθεάμον κοινό στης πόλης. Άρα, μεγάλες στιγμές δεν
"προκάνουμε" να ξαναζήσουμε. Παρ' όλα αυτά, αν παραμένοντας στανικά
την ανατάραξη της κολυμβήθρας για την εξασφάλιση θετικού αποτελέσματος -εν
καιρώ τω δέοντι- θα
συζητούσα ενδεχομένως την μεθόδευση εφαρμογής ενός προγράμματος ολικής
επαναφοράς, το οποίο μακροπροθέσμως το μόνο που θα επετύγχανε, θα ήταν το μπλοκάρισμα του συστήματος κατά
την οικεία της εποχής μας γλώσσα.
Και η πρότασή μου: Να εξακολουθήσουμε να
παραμένουμε ακοίμητοι φρουροί (βιγλάτορες αν θέλετε) στις διακεκριμένες θέσεις των βουνοκορφών
των μακρινών οριζόντων με τη συντροφιά εξαίσιων συνοδοιπόρων. Διαφορετικά, ας
περιορισθούμε στην αξιοπρέπεια της ευπρεπούς φυγής. Το σημείωμα στο κλείσιμό
του αποτελεί διαπίστωση, όχι πρόταση.
