Η Γαλλία και η Τουρκία εναντίον των Κούρδων

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ινφογνώμων Πολιτικά

Τιερί Μεϊσάν

    Ο Κούρδος της Συρίας Σαλίχ Μουσλίμ, συνεργάτης του προέδρου Ερντογάν, οδήγησε μέρος της κοινότητάς του στην ήττα. Ο ίδιος σήμερα το μετάνιωσε με αποτέλεσμα να εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης της  Άγκυρας εναντίον του.

    Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης αδυνατούν να εξηγήσουν τους πολέμους που ταράζουν τη «περίπλοκη Ανατολή» επειδή αρνούνται να ενημερωθούν  επί της ουσίας. Αντί να συζητάμε αν τα γεγονότα στη Συρία είναι μια επανάσταση, ένας εμφύλιος πόλεμος ή μια εξωτερική επίθεση, ή αν η καταστολή στην Τουρκία είναι δικαιολογημένη ή όχι, ο Τιερί Μεϊσάν προτείνει μια άλλη ανάγνωση των γεγονότων μέσω του παραδείγματος των Κούρδων.

    Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης ερμηνεύουν  τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή   σαν προστριβές κρατών. Οι αναγνώστες τους, οι οποίοι αγνοούν οι περισσότεροι την ιστορία αυτής της περιοχής, δεν εκπλήσσονται, αλλά και δεν κατανοούν  αυτή τη «περίπλοκη Ανατολή» που βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο.

    Όμως, η Μέση Ανατολή δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την Ευρώπη, για παράδειγμα, αλλά μάλλον περισσότερο με την Αφρική, επειδή τα σύνορά της δεν βασίζονται σε γεωγραφικές πραγματικότητες, αλλά σε σχετικές ρυθμίσεις που έγιναν από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, τα Κράτη της Μέσης Ανατολής εργάστηκαν για να μεταμορφώσουν τους πληθυσμούς τους  σε πραγματικούς λαούς. Εν τέλει, μόνο η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράκ τα κατάφεραν.

    Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, ο δυτικός Τύπος μίλησε για μια υποτιθέμενη «δημοκρατική επανάσταση» στην Τυνησία, την Λιβύη, την Αίγυπτο και την Συρία, για δήθεν «ιρανική ανάμιξη» στο Μπαχρέιν, τον Λίβανο και την Υεμένη και για «τρομοκρατία» στο Ιράκ. Αντίθετα, όλες οι δυνάμεις που εμπλέκονται, με μοναδική εξαίρεση τις πετρελαϊκές δικτατορίες του Κόλπου, κατήγγειλαν αυτήν την ανάγνωση των γεγονότων και παρουσίασαν μια εντελώς διαφορετική περιφερειακή ερμηνεία.

    Για παράδειγμα, ας παρατηρήσουμε την κατάσταση των Κούρδων. Θα μπορούσα με τον ίδιο τρόπο να εξηγήσω εδώ την κατάσταση του Νταές/Daesh, αλλά αυτό το δεύτερο παράδειγμα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να γίνει κατανοητό από  τους δυτικούς αναγνώστες μου.

    Σύμφωνα με το δυτικό Τύπο, οι Κούρδοι ζουν ευτυχισμένοι στο Ιράκ, όπου διαθέτουν σχεδόν απόλυτη αυτονομία στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού συστήματος που επιβλήθηκε επιτυχώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αγωνίζονται στη Συρία τόσο  εναντίον της αλαουτικής δικτατορίας της οικογένειας Άσαντ όσο και της σουνιτικής εξτρεμιστικής καταπίεσης του Νταές και είναι υπερβολικά καταπιεσμένοι  στην Τουρκία. Είναι δηλαδή ένα έθνος  που ενώ έχει το δικαίωμα να ζει αυτόνομα σε ένα ανεξάρτητο κράτος στη Συρία,  δεν έχει το ίδιο δικαίωμα στην Τουρκία.

    Για τους ίδιους τους Κούρδους, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

    Οι Κούρδοι είναι ένα έθνος που δεν μοιράζεται  την ίδια γλώσσα, αλλά  ούτε και την ίδια πρόσφατη ιστορία. Για να το απλοποιήσω, εκείνοι του Ιράκ ήταν γενικά υπέρ των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εκείνοι της Τουρκίας και της Συρίας ήταν φιλοσοβιετικοί. 

    Ανησυχώντας για την ισχυρή λαϊκή υποστήριξη της ΕΣΣΔ στην Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν πρώτα μια μετανάστευση προς τη Γερμανία, έτσι ώστε οι Τούρκοι να μη μπαίνουν στον πειρασμό να κόψουν τους δεσμούς τους με το ΝΑΤΟ, και αργότερα ενθάρρυναν  τη καταστολή των Κούρδων του PKK. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του '80, οι Κούρδοι της Τουρκίας κατέφυγαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στη Συρία με τον ηγέτη τους, Αμπντουλάχ Οτζαλάν,  και βρήκαν εκεί προστασία. Το 2011, πήραν τη συριακή υπηκοότητα.

Ας μπούμε  τώρα στην καρδιά του θέματος.
    Κανείς δεν μίλησε για «κουρδικό ζήτημα» κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου στη Συρία. Στόχος ήταν  να επεκταθεί η  «Αραβική Άνοιξη», με τις τεχνικές πολέμου 4ης γενιάς. Όλα ξεκίνησαν με τον Δεύτερο Πόλεμο στη Συρία, ο οποίος άνοιξε με τη Διάσκεψη των αυτοαποκαλούμενων «Φίλων της Συρίας» στο Παρίσι τον Ιούλιο του 2012.

    Οι δηλώσεις των ηγετών των χωρών του ΝΑΤΟ άφηναν να πιστέψουμε ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας θα ανατρεπόταν σύντομα και ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα προσχωρούσαν στην εξουσία, όπως είχε πετύχει  στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. 

    Με την ευκαιρία, η Τουρκία κάλεσε τους Σύρους της Βόρειας Συρίας να έρθουν στην επικράτεια της για να προστατευτούν από τα δεινά της «επανάστασης». Τον Σεπτέμβριο, διορίστηκε ένας "Βαλής», Βεϊσέλ Dalmaz, δηλαδή ένας Τούρκος νομάρχης - ο όρος χρονολογείται από την οθωμανική περίοδο και αναφέρεται συνεπώς στη υποτέλεια του Σουλτάνου – ο οποίος θα ήταν υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού Ερντογάν. Ο ίδιος μοίρασε  στους "πρόσφυγες" δισεκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα που διέθεσαν οι πετρελαϊκές δικτατορίες.

    Εκείνη την εποχή ο καθένας είδε την προσπάθεια να αποδυναμωθεί η Συρία, αλλά κανείς δεν κατάλαβε το  κίνητρο αυτής της μεταφοράς πληθυσμού. 

    Ωστόσο, η Kelly Μ Greenhill, από τον κύκλο της πρέσβειρας Σαμάνθα Πάουελ, είχε δημοσιεύσει ένα ακαδημαϊκό άρθρο για τη στρατηγική της μετανάστευσης ως όπλο πολέμου,το οποίο δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο. Η Τουρκία έχτιζε  νέες πόλεις για να φιλοξενήσει τους Σύρους, αλλά περιέργως δεν τις παρέδωσε. Είναι ακόμα άδειες. Η ίδια ξεκίνησε τη διαλογή των προσφύγων ανάλογα με τις πολιτικές τους απόψεις και τους κράτησε είτε σε καταυλισμούς όπου μπορούσαν να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση πριν να σταλούν για να πολεμήσουν στη πατρίδα τους, είτε τους ενέταξε στον τούρκικο πληθυσμό και σ’ αυτή την περίπτωση εκμεταλλεύτηκε την εργατική τους δύναμη.

    Στη βόρεια Συρία, οι απομένοντες πληθυσμοί ήταν κυρίως Χριστιανοί, Κούρδοι και Τουρκμένοι. Οι τελευταίοι που πέρασαν μαζικά στην υπηρεσία της Τουρκίας πλαισιώθηκαν από τους «γκρίζους λύκους», δηλαδή μια φασιστική πολιτοφυλακή που δημιουργήθηκε το 1968 για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Από την πλευρά της, η Δαμασκός δημιούργησε χριστιανικές και κουρδικές πολιτοφυλακές για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της επικράτειας. 

    Για δύο χρόνια, όλοι οι Κούρδοι της Συρίας πολέμησαν υπό τις διαταγές της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

    Ωστόσο, ένας εξ αυτών, ο Σύρος Σαλέχ Μουσλίμ προδίδοντας τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν  -ιδρυτή του PKK- και τους Κούρδους αδελφούς του, επανασυνδέθηκε με τη Τουρκία, η οποία όμως,  είχε σφαγιάσει ένα μέρος της οικογένειάς του στη δεκαετία του '80. Συναντήθηκε μυστικά με τους προέδρους Ερντογάν και Ολάντ, στις 31 Οκτωβρίου 2014 στα Ηλύσια, και σύναψε μια συμφωνία μαζί τους. Η Γαλλία και η Τουρκία ανέλαβαν την δέσμευση να αναγνωρίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στη βόρεια Συρία, του οποίου θα ήταν πρόεδρος. Σε αντάλλαγμα, έπρεπε να "καθαρίσει" το έδαφος σφαγιάζοντας τον χριστιανικό πληθυσμό, όπως άλλωστε το έκαναν άλλοι Κούρδοι, πριν έναν αιώνα, όταν σφαγίασαν Χριστιανούς για λογαριασμό των Οθωμανών. Στη συνέχεια, έπρεπε να δεχθεί στα εδάφη του τα εκδιωχθέντα από τη Τουρκία μέλη του κουρδικού PKK, ενώ οι Σύροι σουνίτες πρόσφυγες θα εγκαθίσταντο  στις νυν κουρδικές περιοχές της Τουρκίας.

    Το σχέδιο αυτό έχει μια μακρά ιστορία: γράφτηκε από τον Ahmet Davutoğlu και τον Γάλλο ομόλογο του Ζιπέ, το 2011, πριν από την ένταξη της Τουρκίας στο πόλεμο κατά της Λιβύης και πριν από τα γεγονότα στη Συρία. Είχε εγκριθεί δημοσίως από το Πεντάγωνο τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν ο Ρόμπιν Ράιτ δημοσίευσε στην εφημερίδαNew York Times  τον χάρτη αυτού του μελλοντικού Κράτους και εκείνου που έγινε  το Χαλιφάτο του Νταές. Το πρώτο Κράτος θα ονομαζόταν «Κουρδιστάν», ενώ δεν βρισκόταν καθόλου στην επικράτεια του ιστορικού Κουρδιστάν, όπως ορίστηκε από την Επιτροπή King-Crane (1919) και αναγνωρίστηκε από το Συνέδριο των Σεβρών (1920). Το δεύτερο κράτος θα ονομαζόταν «Σουνιστάν» και θα βρισκόταν σε επικάλυψη του Ιράκ και της Συρίας, κόβοντας οριστικά το «Δρόμο του Μεταξιού».

    Το σχέδιο είναι το ίδιο με αυτό του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β και των Νεότουρκων, που οδήγησε την Τουρκία στη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Δηλαδή  να δημιουργηθεί μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία που θα διώξει  ή θα σφαγιάσει όλους τους άλλους πληθυσμούς. Γι αυτήν ακριβώς την πολιτική ο  Raphael Lemkins εισήγαγε την έννοια την «γενοκτονίας» για να καταδικαστούν αυτοί που έσφαξαν τους Αρμένιους και τους Έλληνες του Πόντου. Μια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα από τους κκ Ζιππέ και Ολάντ από την πλευρά των Χριστιανών και  κ.κ. Davutoğlu & Erdoğan από την πλευρά της Τουρκίας.

    Συνεχίζω και παρακαλώ μην παρεξηγήσετε αυτό που γράφω: όσο το Παρίσι και η Άγκυρα θέλουν να δημιουργήσουν μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία, τόσο αντίθετη είναι η πλειοψηφία των Σουνιτών. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που γινόμαστε μάρτυρες μιας άγριας καταστολής τόσο στη Τουρκία όσο και στο Χαλιφάτο του Νταές.

    Τον Ιούλιο 2015, η κυβέρνηση Ερντογάν έβαλε το Νταές να επιτεθεί  στο  Suruç (Τουρκία), σκοτώνοντας ταυτόχρονα Κούρδους και Αλεβίτες. (Τούρκοι αντίστοιχοι των  Σύρων Αλαουιτών οι οποίοι εξέφραζαν την υποστήριξή τους στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας). Ακύρωσαν μ αυτόν τον τρόπο τη κατάπαυση του πυρός του 1999. Ταυτόχρονα, έκοψε τις προμήθειες σ’ ένα προσεκτικά επιλεγμένο τμήμα των Σύρων προσφύγων. Αυτή ήταν το ξεκίνημα της εκτέλεσης της τουρκικής πλευράς του σχεδίου. Και η αρχή της καθόδου της Τουρκίας στην κόλαση.

    Τον Αύγουστο, η Τουρκία εξώθησε τους Σύρους πρόσφυγες, που δεν είχαν πλέον πόρους, να διαφύγουν προς την ΕΕ. Τον Οκτώβριο, στη Συρία, οι άνδρες του Σαλέχ Μουσλίμ επιτέθηκαν σε  χριστιανικές ασσυριακές κοινότητες και προσπάθησαν να κουρδοποιήσουν με τη βία τα σχολεία τους, ενώ στην Τουρκία, το ΑΚΡ του Ερντογάν λεηλατούσε 128 πολιτικά κέντρα του φιλο-κουρδικού HDP και περισσότερα από 300 επιχειρήσεις Κούρδων επιχειρηματιών. Οι τουρκικές ειδικές δυνάμεις έσφαξαν περισσότερους από 2.000 Τούρκους και Κούρδους και ισοπέδωσαν εν μέρει τις πόλεις της Cizre και Σιλόπι. Αν οι αναγνώστες μας έχουν παρακολουθήσει αυτά τα γεγονότα βήμα με βήμα, θα γνωρίζουν ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν τα ανέφεραν και μόλις ξεκινούν, πάνω από έναν χρόνο αργότερα, να αναφέρουν το μαρτύριο των Cizreκαι Σιλόπι.

    Με τη βοήθεια του Μασούντ Μπαρζανί –«ισόβιου» πρόεδρου του ιρακινού Κουρδιστάν- ο Σαλίχ Μουσλίμ επέβαλε την υποχρεωτική στράτευση των νεαρών Κούρδων της Συρίας ώστε  να αυξήσει τις δυνάμεις του και να επιβάλει τον τρόμο. Και πάλι, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν μιλήσει για αυτά, προτιμώντας να ομιλούν ρομαντικά για τη δημιουργία του Κράτους της Ροζάβας. Ωστόσο, αυτοί οι νεαροί Σύροι επαναστάτησαν και εντάχθηκαν στις Συριακές Δυνάμεις Άμυνας.

    Τον Σεπτέμβριο του 2016 ο πρόεδρος Ερντογάν ανακοίνωσε ότι η Τουρκία θα δώσει την υπηκοότητα  σε μέρος των Σύρων προσφύγων που παραμένουν στη χώρα του  -σε εκείνους που υποστηρίζουν το σχέδιο για μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία  -Θα τους προσφέρει τα διαμερίσματα που έχει κατασκευάσει εδώ και τέσσερα χρόνια και που τους περιμένουν.

    Παγιδευμένος μεταξύ των προσωπικών φιλοδοξιών του και της αλληλεγγύης των στρατευμάτων του με τους Τούρκους αδελφούς τους, ο συνεργάτης Σαλίχ Μουσλίμ στράφηκε εναντίον της Άγκυρας η οποία εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του τον Νοέμβριο. Μετά τη συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα «επαναδιαπραγματευθεί» τη Συνθήκη της Λωζάννης. Σκοπεύει να προσαρτήσει ορισμένα ελληνικά νησιά, τη Βόρεια Κύπρο, μέρος της Συρίας και του Ιράκ και το 2023 να ιδρύσει τη 17η τουρκο-μογγολική αυτοκρατορία.

    Ήδη, ο τουρκικός στρατός ροκανίζει τη Συρία (Τζαραμπλούς) και το Ιράκ (Baachiqa). Όταν ο Ιρακινός πρωθυπουργός Χαϊντάρ αλ-Αμπαντί, προειδοποίησε την Τουρκία για αυτή την πράξη πολέμου, ο πρόεδρος Ερντογάν ανταπάντησε αλαζονικά ότι «δεν είναι του επίπεδου του» και τον διέταξε να «κρατήσει τη θέση του». Κατηγορούμενος δύο φορές ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Τούρκος πρέσβης και πρώην υπουργός Εξωτερικών Feridun H. Sinirlioglu απάντησε ότι η χώρα του ενεργεί για το καλό των λαών και ότι το Ιράκ δεν πρέπει να καταφύγει στο διεθνές δίκαιο, ούτε να διαμαρτύρεται.

    Σε ένα πεδίο μάχης, μπορεί εν τέλει να υπάρχουν μόνο δύο πλευρές, όχι τρεις. Ο σημερινός πόλεμος είναι ανάμεσα, στη μια πλευρά, της Τουρκίας, η οποία σκοπεύει να  διαιρέσει τους λαούς με βάση την κοινότητα που ανήκουν και να διασφαλίσει την υπεροχή μιας εξ αυτών πάνω σε όλες τις άλλες. Από την άλλη, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, που προωθεί την ειρήνη και την ισότητα όλων των κοινοτήτων.

    Εσείς με ποιο στρατόπεδο είστε;