Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν επιφωνηματικά να επικαλούνται «(ώ) Ηράκλεις!» όταν έβλεπαν ή ένιωθαν κάτι φοβερό, όπως οι
Νεοέλληνες συνηθίζουν να επικαλούνται «Παναγία μου!». Τέτοιες αναφωνήσεις δέν
βγαίνουν απο σκέψη, αλλα αυτόματα.
Έτσι λοιπόν ένας ψύλλος πήδηξε και κάθισε πάνω στο γυμνό πόδι ενός
ανθρώπου (που
ήταν, κατα μία εκδοχή του μύθου, παλαιστής), και ο άνθρωπος
αυτομάτως αναφώνησε «Ηράκλεις!», και
κοίταξε τον ψύλλο:
Ο
ψύλλος με την επίκληση του Ηρακλή δέν φοβήθηκε καθόλου ωστε να φύγει απο τον
άνθρωπο, αλλα αντίθετα ξαναπήδηξε σε πιό κεντρικό σημείο του σώματος του
ανθρώπου.
Τότε ο άνθρωπος αναστέναξε και είπε:
«Άχ, Ηρακλή, αφού ούτε ένας ψύλλος δέν σε φοβάται, τί
ωφελεί να σε επικαλεσθώ εναντίον μεγαλύτερων εχθρών μου;».
Οι Βυζαντινοί είπαν οτι για ψύλλου πήδημα δέν πρέπει να επικαλούμαστε το
θείον, και απο εκεί έμεινε ώς εμάς η έκφραση "για ψύλλου πήδημα". .
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας
Μελεζιάδης
***************************************************************
Ψύλλα καὶ ἀνήρ
Ψύλλα ποτὲ πηδήσασα ἐπὶ πόδα ἀνδρὸς ἐκάθισεν.
Ὁ δὲ τὸν Ἡρακλῆν ἐπὶ συμμαχίαν ἐκάλει.
Τῆς δὲ ἐκεῖθεν αὖθις ἀφαλομένης, στενάξας εἶπεν·
«Ὦ
Ἡράκλεις, εἰ ἐπὶ ψύλλῃ οὐ συνεμάχησας, πῶς ἐπὶ μείζοσιν ἀνταγωνισταῖς
συνεργήσεις;;»
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὁ μῦθος δηλοῖ
μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν ἐλαχίστων τοῦ θείου δεῖσθαι, ἀλλ᾿ ἐπὶ τῶν ἀναγκαίων
