Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Καθ’ οδόν προς τις συνομιλίες της Γενεύης,
που θα πραγματοποιηθούν τον Ιανουάριο, για την επίλυση του κυπριακού, πολλά
είναι τα ερωτήματα και οι απορίες που εγείρονται στον καθένα.
Πόσο μπορεί να εφησυχάζει κανείς, όταν την
όποια λύση επιτευχθεί, θα κληθεί να την υλοποιήσει ο ισλαμιστής
Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, που καθημερινά δεν παραλείπει να
μας υπενθυμίζει την βαθιά του λύπη για τις απώλειες των εδαφών, που προέκυψαν
για την Τουρκία με την συνθήκη της Λωζάνης;
Η λύση, όπως όλα δείχνουν από τα μέχρι τώρα
επί μέρους συμφωνηθέντα, θα είναι ετεροβαρής και θα γέρνει υπέρμετρα υπέρ της
τουρκικής πλευράς. Το
βέβαιο είναι ότι δεν θα είναι δίκαιη, μια και θα εξισώνει πολιτικά σε όλες τις
βαθμίδες της εξουσίας το 82% της Ελληνοκυπριακής πλευράς, με το 18% της Τουρκοκυπριακής.
Θα αμνηστεύει την Τουρκία για όλα τα
εγκλήματα πολέμου, που διέπραξε με την εισβολή και την παράνομη κατοχή του 36%
του κυπριακού εδάφους. Θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία προκειμένου να
δημιουργηθεί ένα συνεταιρικό κράτος, όπου η μειοψηφία θα έχει ίσα
δικαιώματα με την συντριπτική πλειοψηφία.
Κι όλα αυτά με αντάλλαγμα την απόδοση
κάποιων ελάχιστων εδαφών, που θα χρυσώσουν το χάπι μιας αμφιβόλου βιωσιμότητας
λύσης. Έτσι θα επιτευχθούν οι ευρύτεροι στόχοι της Τουρκίας που θέλει
μέσω της λύσης στα μέτρα της, να ελέγξει το σύνολο του κυπριακού εδάφους.
Το σύστημα του εποικισμού και της αλλοίωσης
των πληθυσμιακών δεδομένων, ούτε καινούργιο μας είναι, ούτε άγνωστο. Το έχει
υποστεί ο ελληνισμός στην Ίμβρο, στην Τένεδο, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη.
Το έχουν ζήσει επίσης οι αραβικοί πληθυσμοί στην Αλεξανδρέττα.
Δεν λένε τίποτα σε κάποιους οι διώξεις του
ελληνισμού από την Πόλη το 1955 και το 1963; Το
γεγονός ότι ζούσαν εκεί, με βάση διεθνείς συμφωνίες διακόσιες και πλέον
χιλιάδες Έλληνες και σήμερα έχουν απομείνει δύο χιλιάδες ηλικιωμένοι, δεν
φοβίζει τους «τολμηρούς» μιας όποιας λύσης;
Η συμφωνία θα πλασαριστεί αυτή τη
φορά σε καλύτερο περιτύλιγμα, μια και οι ηττημένοι του δημοψηφίσματος του 2004,
θα πατήσουν σε έναν κουρασμένο και απογοητευμένο λαό, που ζει μια μεγάλη
οικονομική κρίση, προκειμένου να τον πείσουν ότι τα χαμένα του πολέμου δεν
ανακτώνται και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποδεχθούν τα
τετελεσμένα, που μεταφράζονται σε ψιχία αποζημιώσεων για τις περιουσίες τους,
που έχουν σφετεριστεί οι εισβολείς.
Άλλα και η Ευρώπη, που αποδεικνύεται για
μια ακόμη φορά, ότι πέρα από τα οικονομικά, γεωπολιτικά δεν βλέπει πέρα από την
μύτη της, πως δέχθηκε να έχει τον ρόλο του απλού παρατηρητή στα τεκτενόμενα,
ενός κράτους μέλους της, που καταπατούν κατάφορα τις βασικές αρχές της
Ε.Ε., στην πενταμερή της 12ης Ιανουαρίου;
Όλα δείχνουν ότι ο δρόμος αυτής της φάσης
των συνομιλιών, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Υπάρχουν πολλά αγκάθια ορατά και πολύ
περισσότερα που θα φανούν στο άμεσο μέλλον.
Γιατί η λύση του κυπριακού δεν είναι απλές
business ενός κάποιου δικηγορικού γραφείου…
