Ο συνάδελφος και φίλος Σπύρος Κουρκούμπας, είχε την καλωσύνη, σε συνέχεια του άρθρου
του που δημοσιεύτηκε εχθές, να στείλει τους πλήρεις στίχους κάποιων εμβατηρίων,
που για «γνωστους» λόγους έπαψαν
να τραγουδιώνται.
Με μεγάλη ευχαρίστηση σας τους έχω
παρακάτω.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ
Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους βάρβαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα! Ήσουν και θα ΄σαι ελληνική, Ελλήνων το καμάρι, κι εμείς Ελληνόπουλα σου πλέκουμε στεφάνι Οι Μακεδόνες δεν μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι, όλα κι αν τα χάσουνε η λευτεριά τους μένει! Το διαμαντένιο στέμα σου για βάλε στο κεφάλι, για να σ' αντικρίζουμε Μακεδονία πάλι! (ή μετγ. περήφανα και πάλι) Μακεδονόπουλα μικρά τώρα καί σείς χαρείτε, πρωτού καί σείς στά βάσανα,
όλου τού
κόσμου μπείτε.
|
« Ο Ναύτης του Αιγαίου»
Είμαι εγώ ο ναύτης του Αιγαίου,
κρεβάτι έχω τα πλατειά νερά
και για την ένδοξη Πατρίδα
είμαι όλο φλόγα και καρδιά.
Με την ανδρεία του Μιαούλη
και με του Βότση την ψυχή,
τον δυστυχή εχθρό εγώ τρομάζω
και δεν τολμά να κινηθεί.
Εγώ της θάλασσας δελφίνι
τις τρικυμίες όλες αψηφώ
και περιμένω να΄ ρθει η ώρα
να πολεμήσω τον εχθρό.
Να του κολλήσω μια τορπίλα
το έταξα εγώ στην Παναγιά
κι ένα καράβι του να θάψω
στου Πόντου τα βαθειά νερά.
Είμαι εγώ ο ναύτης του Αιγαίου,
άλλος εγώ Θεμιστοκλής,
απόγονος εγώ της Μπουμπουλίνας
και του Πιπίνου συγγενής.
Αϊ Νικόλα μας βοήθα
τον Στόλο πάντα, πάντα να νικά,
να προστατεύει όλη την Ελλάδα,
την Κύπρο μας και τα Νησιά.
|
|
ΣΚΡΑ
Ξημέρωσε
μια χαραυγή
17 Μαΐου
Διαταγή
εδόθηκε
Παρά του
στρατηγείου
Να
προελάσει ο στρατός
Το Σκρά
να καταλάβει
Που μας
το εμολύνανε
Οι
γερμανόβουλγάροι
Χτυπάει
το πυροβολικό
Τα
σύρματα χαλάει
\και το
γενναίο πεζικό
Αμέσως
προχωράει
Αμάν
φωνάζουν τα σκυλιά
Τα όπλα
κατεβάζουν
Και τα
χέρια υψηλά
Δεν
φταίμε εμείς φωνάζουν
Κι’ ο Βούλγαρος ο στρατηγός
Με τη
μεγάλη μύτη
Ηθέλησε
να πιείτε καφέ
Μέσα στη
Θεσσαλονίκη
Κι’
εμείς τους ετοιμάσαμε
Πιλάφι
με γιαούρτι
Και
σφαίρες από μάλινχερ
Με
άκαπνο μπαρούτι
|
ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ
Έχω μια
αδερφή,
κουκλίτσα
αληθινή,
την λένε
Βορειο Ήπειρο,
την
αγαπώ πολύ.
Κουκλίτσα
αληθινή,
της
κλέψαν την φωνή,
την
πήρανε αιχμάλωτη
οι
άτιμοι Αλβανοί.
Στο
βάθος μακρυά,
προβάλει
η Κορυτσά,
τη βλέπω
και ραγίζεται
η δόλια
μου η καρδιά.
Και τώρα
που μπορώ
το όπλο
να κρατώ
και
ανήκω εις τον ένδοξο
ελληνικό
στρατό,
θα τρέξω
μιαν αυγή,
χωρίς
διαταγή,
για να
αγκαλιάσω στοργικά
την
δόλια μου αδερφή.
|
|
ΓΡΑΜΜΟΣ
Αντηχεί
ο Γράμμος τα τραγούδια.
Ξημερώνει
η Λευτεριά.
Ξανανθίζουν
πάλι τα λουλούδια
και
φυτρώνουν δάφνινα κλαδιά.
Της
Πατρίδος το σεμνό κεφάλι
Δάφνης
στέφανο φορεί.
Και στης
μάχης την ανεμοζάλη
ο
Στρατός μας πάντα προχωρεί.
Ορμήστε
Γραμμομάχοι, ορθώστε το κορμί.
Η Δόξα
παραστέκει στη Θεία σας ορμή.
Του
Γράμμου το τραγούδι ας γίνει Προσευχή,
βαθειά
για ν ακουστεί σε κάθε ελεύθερη ψυχή.
Προχωρείτε,
προχωρείτε
κι’ ένας
Νους Φωτεινός κυβερνά,
για
άλλους Γράμμους εμπρός χυθείτε.
Να ο
Στρατός μας με δόξα περνά.
Τα
κανόνια δεν σας σκιάζουν
τα
μπαζούκας κι ας βροντούν.
Οι 300
του Λεωνίδα σας θωρούν
κι όλοι
σας χειροκροτούν.
|
Φεύγω Λενιώ
Φεύγω
Λενιώ, Λενιώ μ’ αγαπημένη,
στον πόλεμο τραβώ με τ’ άλλα τα παιδιά, πάψε να κλαις, μην είσαι λυπημένη, μονάχα πες με πίστη στη καρδιά: Γεια σας παιδιά, με το καλό να `ρθείτε, με το καλό και με της δάφνης τα κλαριά, κι όλες εμάς και πάλι θα μας βρειτε, πιστές κι αγνές μ’ αγάπη στην καρδιά. Έλα Λενιώ κι η σάλπιγγα με κράζει, πάρε τη μάνα κι έλα αγάπη μου κοντά, θέλω η μια την άλλη ν’ αγκαλιάζει, ωσότου θα `μαι μακριά. Μάνα γλυκιά σαν φύγω να μη κλάψεις, δε θέλει κλάμματα το Ελληνικό χακί, ένα κερί στη Παναγιά ν’ ανάψεις, να `ναι η νίκη πάντα Ελληνική. |
