Ιωάννης Παναγάκος
Όνειρο
είδα μαγικό πως ήλθες ένα δείλι
κι’ οι
μαργαρίτες χόρευαν, μες του Μαγιού τ’ αχείλι·
με επτά
αστέρια για φρουρά, επτά δροσάτες κόρες·
μην και σε
κλέψει ο ουρανός, τούτες τις άγιες ώρες.
’Στράφτη η
καρδιά, φέγγει η ψυχή, το σώμα αναγαλλιάζει
και η
χαρά, χορεύοντας, το πνεύμα αγκαλιάζει.
Ολόχαρη
προϋπαντά σε η γη, τα άνθια σε φιλούνε·
μάτια, κι’
ανάσα και παλμοί, και χείλη σε υμνούνε!
Τρέχει το
σώμα ολόθυμο, τα μπράτσα σε αγκαλιάζουν·
στο
ποθοπλάνταχτο κορμί, χίλιοι καημοί φωλιάζουν·
χίλιοι
καημοί, χίλιοι λυγμοί, χίλια κλεμμένα βράδια·
τ’ άνθησαν
όλα μαγικά τα ολόγλυκά σου χάδια!
Μα κι’ η
ψυχή γοργόφτερη, στον Παρνασσό αψηλώνει·
της λείπει
χρόνια η πυρκαγιά, μες της τιμής το αλώνι·
της λείπει
η τόλμη κι’ αρετή κι’ η αψηλοφροσύνη·
μόν’ πού
’λθες, τά ’βαλες φτερά, αστράφτουν με ευφροσύνη!
Όνειρο
είδα μαγικό πως ήλθες ένα δείλι
κι’ οι
μαργαρίτες χόρευαν, μες του Μαγιού τ’ αχείλι·
κι’ ήταν η
πλάση όνειρο, τ’ αηδόνια με μεθούσαν·
τα νέφαλα,
τα νούφαρα, νεράιδες μου μιλούσαν!
Και τότε
ευθύς, ως νά ’τανε σε νάρκη χειμερία,
το πνεύμα
ξεπετάγεται στο φως, σε ορθή πορεία,
που
ανέτειλες, μες στης νυχτιάς τον ιοβόλο δρόμο,
που μού
’χε κάμψει τα φτερά, στης νόησης τον τρόμο!
Μα κι’ η
καρδιά που λαχταρά, για αγάπη που λιγώνει,
σειέται,
πετιέται, αστροκοπά, στο άπειρο απλώνει·
η αγάπη
την αναγεννά, η αγάπη τη βλασταίνει·
πάλλεται
και φωτοβολά και φως ζωής βυζαίνει!
Όνειρο
είδα μαγικό πως ήλθες ένα δείλι·
μα δε
θυμάμαι αν ήσουν νια, ιδέα, φως ή σμίλη,
γιατί η
στρεβλή πορεία μου, σε είχε ανάγκη σε όλα,
στο σώμα, πνεύμα,
στην ψυχή, μες την καρδιά· ροβόλα!
Στο σώμα,
νια, στο πνεύμα, φως, μες στην καρδιά μια σμίλη,
και μια
ιδέα στην ψυχή, τ’ όνειρο ν’ ανατείλει!
Τ’ όνειρο
κείνο το τρανό, του κόσμου η άγια δάδα
Για μια
πατρίδα πάντα ορθή, μια νέα παλιά Ελλάδα!
Ιωάννης
Παναγάκος
Β΄ Βραβείο στον 8ο
Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα «Ο κόσμος μας στη θεωρία του χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον)» της Αμφικτυονίας
Ελληνισμού 2018.
