Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Παραμύθια με όμορφα προσωπάκια
Διαβάζω που και που στη μικρή
μου εγγονή
Κάπου- κάπου της κάνω και
ναζάκια
Τρέχει πάνω- κάτω λες και είναι
σε σκηνή.
Πόσο μεγάλωσε η μικρή μου
εγγονή
Ένα στόμα, ένα γέλιο μια γλυκιά
φωνή
Έγινε ομορφούλα δυόμιση χρονών
Ολόγλυκα ματάκια, λάμψεις ουρανών.
Πάει και στον βρεφονηπιακό
σταθμό
Μαθαίνει και κολύμπι στην
πισίνα
Την χορεύω στην αγκαλιά μου με
ρυθμό
Μιλάει και στο κινητό, της
αρέσει και η κουζίνα.
Όμορφες ώρες, με αθώα έξυπνη
ψυχή
Το ακριβό του μεσαίου γιού μου
το παιδί
Είναι το αντίθετο της μοναξιάς
με την Γαλάτεια να παίζεις και
τα βάσανα ξεχνάς.
Μα όταν θυμώσει, δεν σου μιλά
Απομονώνεται σε μια γωνιά
Και εκεί ενδεχομένως να τα
κάνει
Τρέχει ο παππούς και η γιαγιά
Υπάρχoυν ποικιλίες και πολλά
βρακιά.
