Μακριά από «τέτοια»…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

- Και να μη ξαναβρεθούμε πάλι σε τέτοια ε;

    Αυτό σφύριξε μία θυμωμένη, φωνή πίσω από την πλάτη μου, ενώ παρακολουθούσα μαζί με φίλους και γνωστούς, την εξόδιο τελετή αγαπητού μου προσώπου.
    Γύρισα ξαφνιασμένος και βλέπω μία γυναίκα κάποιας ηλικίας, με πιθανώς βαμμένα πυρόξανθα μαλλιά αλά Μέριλιν Μονρόε, πασπαλισμένη με αρκετά καλλυντικά, αλλά με πάρα πολλά κιλά και με κλαρωτό φόρεμα, που παρέπεμπε στην δεκαετία του ‘50, να με κοιτάζει με κάποιο ιδιαίτερο ύφος. Κάτι μου θύμισε το βλέμμα της, αλλά όχι πολλά πράγματα. Κατά πάσα πιθανότητα, ούτε σε «τέτοια» αλλά ούτε και σε άλλα είχα συναντήσει την εν λόγω κυρία, η οποία μάλλον με μπέρδευε με άλλον θαμώνα των «τέτοιων».

- Ναι. Ναι. Έσπευσα να την καθησυχάσω.
- Έτσι μπράβο, επιδοκίμασε και απομακρύνθηκε ευχαριστημένη.
     Kαι αυτή μεν απεμακρύνθη ευχαριστημένη, διότι προφανώς επείσθη ότι δεν θα υπάρξουν άλλα «τέτοια», εγώ όμως προβληματίσθηκα πολύ. Όπως με προβληματίζουν πολλές ανακρίβειες που ακούγονται στην καθημερινότητά μας. Όμως τώρα είχα αναλάβει σοβαρότατη αποστολή. Να εξαφανίσω όλα τα «τέτοια» και γι’ αυτό θα έπρεπε να διερευνήσω την Αποστολή μου.

    Δηλαδή πώς την εννοούσε η συμπαθεστάτη, κυρία την αυστηρή εντολή που μου έδωσε «να μη ξαναβρεθούμε πάλι σε τέτοια»; Μήπως να διατάξω να σταματήσει να πεθαίνει ο κόσμος; Μάλλον δύσκολο.     Μήπως να δηλώσω αποχή από κάθε παρόμοια κοινωνική εκδήλωση, ώστε και να μη συναντώ σε «τέτοια» την θυμωμένη κυρία; Κι’ αυτό λίγο δύσκολο, διότι, πρώτον, σε μία κοινωνία ζούμε, άρα οφείλουμε να υπακούουμε στους κανόνες της και, δεύτερον, όταν θα έλθει η σειρά μου, δεν θα βρεθεί κανένας στο «τέτοιο» μου. Θα μου πείτε ότι τότε το τελευταίο που θα με ενδιαφέρει θα είναι το ποιος θα έλθει και ποιός όχι, αλλά όσο νάναι η ματαιοδοξία υπάρχει…

    Τέλος πάντων και κούφια (ή μήπως κουφή) νάναι η ώρα που τ’ ακούει και άντε, γιατί πολύ το γρουσουζέψαμε.

    Και κάτι ακόμη επί του θέματος.
    Είχα τελειώσει (με χίλια ζόρια είναι η αλήθεια) το κομμάτι, όταν έπεσε στα χέρια μου μία εφημερίδα, από αυτές που εκδίδουν διάφοροι σύλλογοι. Σε κάποια σελίδα, υπήρχε και ο «αποχαιρετισμός» του Προέδρου του συλλόγου προς κάποιο «εκλεκτό μέλος», που «έφυγε» από κοντά τους. Είπε λοιπόν ο Πρόεδρος:   «Δυστυχώς ο σύλλογός μας με τον χαμό του αγαπητού (τάδε) μετράει τόσους απόντες. «Μείναμε συνολικά όρθιοι (τόσα παλικάρια…) και αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον αριθμό αυτόν ακλόνητο, αμετάβλητο, πάντοτε με την βοήθεια του Θεού και τις δικές μας συνεχείς προσπάθειες».

    Βέβαια όταν το διάβασα αυτό είχαν περάσει μέρες από το «τέτοιο» του γνωστού μου, που ανέφερα στην αρχή, όμως υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να βρω αυτόν που απηύθυνε τα παραπάνω λόγια στον μεταστάντα εξ ημών και να του ζητήσω την συνταγή, σχετικώς με το πώς δεν θα πεθαίνουμε ποτέ και θα κρατάμε έτσι ακλόνητο και αμετάβλητο τον αριθμό αυτών που μέχρι τώρα μείναμε όρθιοι και στην συνέχεια να προωθήσω την συνταγή στην γηραιά πολύχρωμη κυρία, ώστε να ησυχάσει και να ηρεμήσει…πώς το έλεγε εκείνο το χαριτωμένο γκράφιτι: «Δεν θα πεθαίνουμε ποτέ π……α νεκροθάφτη». Ακριβώς.

    Άλλο – σχήμα λόγου θα πούνε κάποιοι – ακατανόητο είναι εκείνο το: «Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχω πάντα την Μαιρούλα». Ρώτησα αρκετούς γιατρούς, αν ανατομικώς στο πίσω μέρος του μυαλού μας, δηλαδή εκεί στο νότιο ημισφαίριο του κεφαλιού, όπου προσγειώνονται (ή μάλλον προσκεφαλίζονται) οι φάπες υπάρχει κάποιος HD (σκληρός δίσκος), αρκετών GB, όπου μπορούμε να αποθηκεύσουμε πληροφορίες περί Μαιρούλας και τις οποίες μπορούμε ανά πάσαν στιγμή να τις ανασύρουμε κάνοντας πάνω τους αριστερό κλικ, ή να τις εξαφανίσουμε με το delete.

    Ουδείς επιστήμων έβαλε το χέρι του στην φωτιά, ότι στο πίσω μέρος της φαιάς ουσίας μας, υπάρχει έξτρα αποθηκευτικός χώρος. Μα, θα μου πει κάποιος, βρε αδελφέ όλα τοις μετρητοίς τα παίρνεις; Ποσώς αγαπητοί φίλοι, καθόσον έχω να δω τοις μετρητοίς, από τα Κάπιταλ κοντρόλ….