Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος Π.Ν.
Επίτιμος Διοικητής Σ.Ν.Δ. Πρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.
Η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί με
έκπληξη και οργή τα έργα και ημέρες του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ)
στην Συρία και το Ιράκ. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος
επιβεβαιώνει την διαχρονικότητα των επιπτώσεων κάθε τυφλής θρησκευτικής πίστεως
σε «απόλυτες μεταφυσικές αλήθειες και θεϊκές επιταγές», η οποία
μετατρέπει φυσιολογικά και έλλογα άτομα σε μισαλλόδοξα και φανατικά
ενεργούμενα, ικανά για την διάπραξη κάθε είδους φρικαλεότητος και διαστροφής,
με μηδενική ανοχή.
Κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα
παρακολουθούμε την επιτομή του «θεάρεστου» έργου των ακραίων
ισλαμιστών του λεγομένου Ισλαμικού
Κράτους στην Μέση Ανατολή αλλά και σε άλλες γεωγραφικές περιοχές (π.χ. Νιγηρία, Λιβύη,
κ.λπ.). Οι αποκεφαλισμοί αιχμαλώτων «απίστων» και οι
ομαδικοί τάφοι αποτελούν καθημερινό
δημόσιο θέαμα. Οι μαζικές δολοφονίες δεν διακρίνουν ηλικίες και φύλο. Οι νεαρές
αιχμάλωτες (ασφαλώς
μεταξύ τους και ανήλικες), αφού βιώνουν τον θάνατο της οικογένειάς
τους, εν συνεχεία είτε πωλούνται έναντι ευτελούς τιμής ως σκλάβες σε «πιστούς» μαχητές είτε στοιβάζονται σε οίκους ανοχής και υπομένουν, ως «αντικείμενα»
τις ορέξεις και την διαστροφή των «γενναίων ανθρώπων του Αλλάχ». Τυχόν
αντίδραση των πλέον θαρραλέων γυναικών, τιμωρείται με μαρτυρικό θάνατο.
Στους ανθρώπους αυτούς έχει μιλήσει ο Θεός,
« πάντοτε δια των πεφωτισμένων εκπροσώπων του και των ιερών κειμένων»
και τους έχει αναθέσει την «ιερή» αποστολή να επεκτείνονται
απεριόριστα έως ότου μετατρέψουν τον πλανήτη σε Ισλαμικό Κράτος, αφανίζοντας κάθε ανθρώπινη
αντίδραση «απίστων». Προς εκπλήρωση αυτού του σκοπού,
κάθε μέσον είναι θεμιτό (τρομοκρατία και επιθέσεις αυτοκτονίας, απόκτηση όπλων μαζικής
καταστροφής, απαγωγές, σκλαβοπάζαρα, πειρατεία, αθέμιτος ανταγωνισμός,
διείσδυση στην Δύση και εκμετάλλευση Δυτικών δημοκρατικών διαδικασιών, όπως οι
εκλογές και τα δημοψηφίσματα, επ’ ωφελεία τους κ.λπ.). Πρώτος στόχος
η Δύση και ότι ιδεολογικό και πολιτισμικό εκπροσωπεί. Η πλέον μισητή εκδοχή για
μία ακραία ισλαμική κοινωνία είναι η Δημοκρατία Δυτικού
τύπου καθώς και το Δυτικό κεκτημένο του κοσμικού κράτους.
Αποτελεί ιστορικά κοινό γνώρισμα κάθε
εκδοχής θρησκευτικού φανατισμού, η συστηματική καταστροφή ιστορικών μνημείων
της κοινής ανθρώπινης κληρονομιάς, τα οποία, μέσα από χιλιετηρίδες, αποτελούν
ζωντανούς μάρτυρες της ανθρώπινης ιστορίας. Αποτελεί «ιερό»
καθήκον για τους «πραγματικούς» πιστούς να σβήσουν κάθε ίχνος
πολιτισμού το οποίο αμφισβητεί με την ύπαρξή του, τον «μοναδικό»
και «πραγματικό» Θεό.
Εφ’ όσον το Ισλαμικό Κράτος και ο ακραίος ισλαμισμός
επιβιώσουν, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι κατά τα επόμενα χρόνια θα απειληθεί
η ίδια η Δύση με πρώτη υποψήφια την Ευρώπη (ύπαρξη χαρτών με τις ισλαμικές φιλοδοξίες, εκατοντάδες
χιλιάδες μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην ΕΕ ετησίως, μεταξύ των οποίων και
εισερχόμενοι ακραίοι Ισλαμιστές, μουσουλμάνοι «Ευρωπαίοι»
εθελοντές μαχητές του ΙΚ,
οι οποίοι πρόκειται να επιστρέψουν αργότερα στην Ευρώπη κ.λπ.).
Το ΙΚ προελαύνει στην Συρία και το Ιράκ και
καταλαμβάνει θέσεις κλειδιά όπως το Ραμάντι στο Ιράκ (120 χλμ από Βαγδάτη)
και η Παλμύρα στην Συρία. Οι Δυτικοί βομβαρδισμοί
και η εκπαιδευτική Δυτική συνδρομή στις ΕΔ της Βαγδάτης αποδεικνύονται
ανεπαρκείς. Σε όλους γεννάται το ερώτημα κατά
πόσο είναι δυνατόν μερικές δεκάδες χιλιάδες μαχητών με ελλιπή πολεμικό
εξοπλισμό, όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά να εκθέτουν τόσο τα οργανωμένα κράτη της
περιοχής όσο και ολόκληρη την διεθνή κοινότητα. Το Ισλαμικό Κράτος επιβιώνει, επεκτείνεται και κομπάζει με Δυτική
υπαιτιότητα για τους εξής κυρίως λόγους:
Η Δύση αποφάσισε την καθαίρεση και
δαιμονοποίηση του Σύρου Προέδρου Άσσαντ, μη εκτιμώντας ρεαλιστικά
την γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής καθώς και τις σχετικές επιπτώσεις. Η εν λόγω επιλογή
παρεμποδίζει πλέον οιανδήποτε (έστω και προσωρινή) προσέγγιση Δύσεως και Άσσαντ
προ του κοινού κινδύνου.
Οι ακραίοι Ισλαμιστές και σημερινοί μαχητές
του Ισλαμικού Κράτους
αποτελούσαν μέρος της συμμαχίας κατά του Προέδρου Άσσαντ
και συνεπώς ενισχύθηκαν και
εκπαιδεύθηκαν αρχικά από την Δύση η οποία τώρα γεύεται τις συνέπειες.
Η Δύση δεν συνεργάζεται με το Σιιτικό Ιράν το οποίο αποτελεί φυσικό εχθρό των Σουνιτών
ακραίων Ισλαμιστών του Ισλαμικού
Κράτους.
Η πολιτική Ομπάμα
για την Μ. Ανατολή και οι συναφείς υποσχέσεις προς το εσωτερικό της χώρας του,
καθιστούν προβληματική την χρήση αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στην περιοχή.
Ανυπαρξία ολοκληρωμένης Δυτικής στρατηγικής
για το Ισλαμικό Κράτος.
Η ΕΕ αναβάλλει επ’ αόριστον την εμπλοκή
της, θεωρώντας ότι το θέμα πρέπει να λυθεί πολιτικά και ότι πρέπει να προηγηθεί
ο εκδημοκρατισμός του Ιράκ και η ήττα του Άσσαντ. Η καταστροφή αιωνίων μνημείων του ανθρωπίνου πολιτισμού
και οι μαζικοί φόνοι, βιασμοί και διώξεις χριστιανών και άλλων μειονοτήτων στην περιοχή,
μπορούν να συνεχίζονται, καθόσον κρίνονται ως μη επείγοντα ή σημαντικά….
Τα Σουνιτικά αραβικά κράτη της περιοχής
έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, αντιπαλότητες μεταξύ τους, καθώς και κρυφές
ατζέντες.
Η Σουνιτική Τουρκία
ανεπίσημος αρωγός του Ισλαμικού
Κράτους, το αποκηρύσσει επισήμως και πιέζεται από την Δύση για σύμπραξη
εναντίον του. Είναι γνωστό ότι εν όψει εκλογών το κυβερνόν κόμμα AKP «παίζει»
έντονα το ισλαμικό χαρτί, παρουσιάζει τον πρώην Αιγύπτιο Πρόεδρο Μόρσι ως μάρτυρα και το ίδιο το κόμμα παρουσιάζεται ως θύμα αμερικανικών
και ισραηλινών συνομωσιών.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες έχουν παραδώσει την ευθύνη
λήψεως πολιτικών αποφάσεων σε λογιστές, οικονομολόγους και εργατολόγους, με
αποτέλεσμα να αφήσουν ορθάνοικτη την κερκόπορτα διαρκούς εισβολής χιλιάδων
μουσουλμάνων στην ΕΕ.
Η Δύση παραβλέπει το γεγονός ότι τα Δυτικά
Βαλκάνια αποτελούν προγεφύρωμα ακραίων ισλαμιστών εντός της Ευρώπης.
Επιπλέον ενθαρρύνει έμμεσα το όραμα της
«Μεγάλης Αλβανίας» και ανέχεται (εάν δεν ευνοεί) την μουσουλμανική τουρκική διείσδυση
στα Βαλκάνια. Ακόμη και οι πλέον καλόπιστοι είναι αδύνατον να μην σκεφθούν ότι
η Δύση ενδεχομένως να ονειρεύεται τα μουσουλμανικά Βαλκάνια ως ανάχωμα στην
Ρωσική (σλαβική
και ορθόδοξη) επιρροή στην περιοχή αυτή.
Στην χώρα μας, η διαχρονική έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής, με ευθύνη ολόκληρου του
πολιτικού κόσμου, αντικαθίσταται με
ασυνεχή κομματική και κοντόφθαλμη
πολιτική, μη διασφαλίζουσα τα συμφέροντα των επερχομένων γενεών Ελλήνων, χάριν
ομιχλωδών διεθνιστικών και δήθεν ανθρωπιστικών ιδεοληψιών.
Η πολιτική μας ηγεσία στερούμενη της ρεαλιστικής υποδομής του
Θουκυδίδη, κάνει ότι μπορεί προκειμένου να καταστήσει την
Ελλάδα πόλο έλξεως λαθρομεταναστών.
Οι κυβερνώντες, αψηφώντας την τουρκική
διεισδυτική επιβουλή, τις αλυτρωτικές φιλοδοξίες άλλων γειτονικών κρατών και
τις απειλές του ΙΚ, αντί να αποτρέπουν, υποδέχονται χιλιάδες απρόσκλητους (κυρίως μουσουλμάνους)
λαθρομετανάστες, διαθέτουν δημόσια κτίρια για την στέγασή τους, διευκολύνουν
την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας και τους χτίζουν τζαμιά (επισημοποιώντας την ύπαρξη μουσουλμανικής
μειονότητος εκτός Θράκης, με ότι αυτό συνεπάγεται).
Αρωγός στις κυβερνητικές επιλογές έχει
καταστεί η πλειοψηφία των ΜΜΕ. Οι οικονομικές, δημογραφικές, κοινωνικές και
πολιτισμικές δυσμενείς συνέπειες στην ζωή των Ελλήνων πολιτών και κυρίως τα
προβλήματα ασφαλείας τους, φαίνεται ότι δεν
εντάσσονται στα Ζωτικά Εθνικά μας Συμφέροντα. Στο εξής κάθε έντονη διαμαρτυρία Ελλήνων πολιτών για την αφόρητη καθημερινή κατάστασή τους πιθανόν να τους
θέσει αντιμέτωπους με την δικαιοσύνη βάσει του ψηφισθέντος αντιρατσιστικού
νόμου. Με όλα αυτά και με την υιοθέτηση της άνευ ποσοτικών και
ποιοτικών κριτηρίων εισαγομένης εργασίας, η χώρα μας θέτει τα μεσομακροπρόθεσμα
θεμέλια επεκτάσεως του Ισλαμικού
Κράτους στην χώρα μας και της μετατροπής του σε Χαλιφάτο.
Έστω
και την υστάτη στιγμή οι ελληνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να εκπονήσουν μία διακομματική μεταναστευτική αποτρεπτική στρατηγική,
προβαίνοντας σε σειρά ενεργειών στο εξωτερικό και το εσωτερικό. Η πρόσφατη κινητικότητα στην ΕΕ ως προς το
μεταναστευτικό ευνοεί τις θαρραλέες εθνικές αποφάσεις. Οι εφησυχασμένοι και
διεθνοποιημένοι πολιτικοί μας, θα πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά την νομοτελειακή συρρίκνωση ή εξαφάνιση κάθε
θρησκευτικής και εθνικής μειονότητος στο σύνολο των κρατών του πλανήτου με
πληθυσμιακή μουσουλμανική πλειοψηφία. Θα πρέπει παράλληλα να
εξετάσουν τις αποτρεπτικές πρακτικές
κυρίως κατά μουσουλμάνων λαθρομεταναστών σε κράτη όπως η Ιαπωνία και η Αυστραλία. Σε κάθε περίπτωση θα
πρέπει επί τέλους να γίνει κατανοητή η φύση του προβλήματος η οποία επ’ ουδενί
σχετίζεται με θρησκευτική ή ρατσιστική αντιπαράθεση αλλά με την θεμελιώδη
επιλογή μεταξύ της κοσμοαντιλήψεως του κοσμικού και του θεοκρατικού κράτους. Οι
θρησκευτικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι κοινωνικές προεκτάσεις
τους είναι ανεκτά στον βαθμό που δεν κινδυνεύει η Ελληνική
Δημοκρατία, ο πολιτισμός, η πληθυσμιακή αλλοίωση από αναφομοίωτες
μειονότητες και εν τέλει στον βαθμό που δεν κινδυνεύει αυτή καθ’ εαυτή η εθνική
ταυτότητα και επιβίωση των Ελλήνων.
