Γιάννης Τσαμπάζης, στρατιωτικός
ε.α., Φοιτητής Θεολογικής Σχολής
Α.Π.Θ.
Πολυαγαπημένη μου πολιτική ηγεσία
Όντας φοιτητής Δ΄εξαμήνου στη Θεολογική
σχολή του Α.Π.Θ. , ήρθα σε επαφή με συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου της
Σχολής μου, αλλά και άλλων σχολών, στα μαθήματα, στα αμφιθέατρα, στις
βιβλιοθήκες, στη φοιτητική Λέσχη.
Είναι παιδιά με δίψα για μάθηση, που
ξεκινούν με όνειρα την ακαδημαική ζωή τους, κάθε φοιτητής στο αναλόγιο του
αμφιθεάτρου και μιά ανθρώπινη ιστορία ΜΕ ήθος, ΧΩΡΙΣ
ύφος, που από τη μια πρέπει να ανταπεξέλθει στο πρόγραμμα των σπουδών,
από την άλλη να ενσωματώσει στον τρόπο σκέψης του τις ιδιαιτερότητες στη
διδασκαλία των καθηγητών, και από την άλλη, τέλος, να ‘’απολογηθούν΄΄ στους
γονείς τους αν δεν περάσουν κάποια μαθήματα, κι ενώ τα έξοδα της πατρικής τους
οικογένειας τρέχουν...
Τα παιδιά αυτά είναι οι τελευταίοι που
πρέπει να απολογηθούν...
‘’Ευπρεπώς
στοιβαγμένα’’ στη φοιτητική λέσχη, το μεσημέρι μετά το μάθημα,
περιμένουν με εξαιρετική ευγένεια τη σειρά τους για να πάρουν το δίσκο με το
φαγητό τους. Στα μακρόστενα τραπέζια συζητούν χαμηλόφωνα, παιδιά διαφορετικών
Σχολών, αλλά με κοινούς στόχους. Διάβασα ΜΕΣΑ
στα μάτια τους την ανυπομονησία για το ξεκίνημα της ζωής τους, διάβασα όμως και
ΠΙΣΩ απο τα μάτια τους... Ανίχνευσα την
πικρία τους για το λόγο που γίνεται αυτή η διαδικασία, το ερώτημα αμείλικτο: ‘’γιατί αγωνίζομαι;’’
Για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρυσμα, που όταν
με κόπους και θυσίες το κατακτήσουν, εμείς θα τους το ακυρώσουμε μονομιάς
στέλνοντάς τους να δουλέψουν στο δρόμο ως (ή μάλλον ‘’σαν’’) πωλητές καρτοκινητών, και ως
σερβιτόροι και σερβιτόρες.
Πολυαγαπημένη μου πολιτική ηγεσία
Εσύ που ποτέ σου δεν ασχολήθηκες ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ με τις τύχες των παιδιών που
πέρασαν δεκαετίες τώρα από τα χέρια σου, εσύ που δημιούργησες τις ασφυχτικές
συνθήκες που επικρατούν στη σχέση Σπουδές – Εργασία αντίστοιχη του γνωστικού
αντικειμένου, εσύ που συνθλίβεις τα όνειρα αυτών των παιδιών, εσύ που εξόρισες
στο εξωτερικό 180.000 νέους επιστήμονες, οι μισοί εκ των οποίων κάτοχοι
διδακτορικού, στείλε ένα μεσημέρι στις φοιτητικές λέσχες έναν εκπρόσωπό σου, να
φάει μαζί με τα παιδια, και να ζητήσει ΣΥΓΝΩΜΗ
από αυτά...
Και να υποσχεθεί ότι θα σταματήσει
συνειδητά να τα καταστρέφει...
