Λαζ .- Κίμων Μπερβερίδης
Τι κρύβουνε
τα βουρκωμένα μάτια σου
Έσταζαν οι
αναμνήσεις σαν αίμα μέσα σου
Ψυχρός ό
άνεμος δρόσιζε την ταραχή
Πόσο την
τάραξε του πόνου η σιωπή.
Άδικα
χαμένος, ρωτούσε τα κύματα
Στα βάθη του
πελάγου, το θαύμα δεν θάρθει
ατμόσφαιρα
βαριά, των κεριών μηνύματα
οσμή των
ψαριών, νεκρό της μνήμης αγκάθι.
Πικρό το
δάκρυ στο μάγουλο κυλάει
Τον πήρε η
θάλασσα, ναυάγιο ζητάει
Έφυγε
απρόσμενα σαν φλας, σαν αστραπή
Αιμορραγεί
και τρέχει η πίκρα σαν πληγή.
Αναπολεί
ξοπίσω και τρέχει να τον βρει
Στα θαύματα
δεν πίστεψε, ούτε νεκρό φιλί
Κατάλαβε
αργότερα όλα όσα της είχε πει
Μια ζωή
μοιραία, με θάνατο πολύ.
