Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια,
καλλιεργείται η άποψη, ότι η Επανάσταση του
1821, παρά τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κάθε άλλο παρά
απελευθερωτική ήτανε. Η τόση επιμονή δεν μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Σκέφτηκα
ότι δεν μπορεί να φωνάζουν τόσοι άνθρωποι (όχι και πολλοί είναι η αλήθεια,
αλλά είναι φωνακλάδες) έτσι
στον βρόντο. Κάποιο δίκιο θα έχουν.
Έτσι λοιπόν, καθότι εραστής της αλήθειας, έκανα κυριολεκτικά βουτιά σε όλα τα διαθέσιμα αρχεία, σε οποιοδήποτε σημείο, σε κάθε Σύλλογο, Ομοσπονδία, Συνομοσπονδία και Συνδικάτο. Κι’ αυτά που είδα φως μου, δεν τάχα ματαδεί, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Γούναρης. Αυτά κι’ αν είναι φοβερά ντοκουμέντα, που καταρρίπτουν μύθους και πατριδοκαπηλίες αιώνων. Όντως! Kάθε άλλο παρά απελευθερωτική ήταν η Επανάσταση του 1821. Ήταν ταξική αναντάμ παπαντάμ.
Διαβάστε, ανοίξτε τα μάτια σας και βγείτε από τα ζοφερά μονοπάτια του σκοταδισμού και της άγνοιας:
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ήταν πρόεδρος του ΕΕΣΔοΑΣ (Εξωραϊστικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Δερβενακίων, ο Άγιος Σώστης), απ΄ το 1813. Εκείνη την περίοδο, χαραζόταν η Εθνική Οδός Κορίνθου-Άργους-Τριπόλεως, η οποία θα περνούσε από την Νεμέα. Ο Κολοκοτρώνης όμως είχε κτήματα στη πλαγιά του λόφου Καλογερικό, πάνω από τα Δερβενάκια, και για τον λόγο αυτό, ήθελε ο δρόμος να περάσει από τα κτήματά του και συγκεκριμένα μέσα από τα στενά των Δερβενακίων. Σκόπευε μάλιστα να ανοίξει και βενζινάδικο. Έτσι, εκμεταλλευόμενος και το προεδριλίκι, ξεσήκωσε τους κατοίκους της περιοχής και στις 15 Ιουλίου του 1822 κάνανε μαζική καθιστική διαμαρτυρία. Επειδή όμως οι τοπικοί βουλευτές, που ήταν από το Ξυλόκαστρο ήταν παγερά αδιάφοροι, η διαμαρτυρία συνεχίσθηκε και μάλιστα κάπου κάπου ξέφευγε και κανένας και αμόλαγε και καμία μολότοφ κατά των ΜΑΤ της εποχής. Ώσπου οι αρχές ανησύχησαν και έστειλαν στις 22 Ιουλίου τον Δράμαλη, να διαλύσει τους διαμαρτυρομένους. Οι διαμαρτυρόμενοι αντέδρασαν και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Ακόμη και το γνωστό ποίημα, είναι παραποιημένο από τους κύκλους της αντίδρασης. Δεν είναι αυτό που ξέρετε:
Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.
Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες
στο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι.
Το αυθεντικό έλεγε:
Φύσα μαΐστρο δροσερέ και αέρα του πελάγου
να πας τα χαιρετίσματα στου ΥΠΕΧΩΔΕ την πόρτα.
Ο δρόμος που σχεδίαζε να πάει απ’ τη Νεμέα
τώρα θα έρθει από ‘δω, από τα Δερβενάκια.
Οδυσσέας Ανδρούτσος: Ο Ανδρούτσος, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, αγωνίστηκε κατά των αντιλαϊκών μέτρων της τότε κυβερνήσεως, που είχαν για στόχο την πρώτη κατοικία. Έτσι, ως Πρόεδρος των μικροϊδιοκτητών της περιοχής (κάτι σαν τον κ. Παραδιά δηλαδή), αγωνίστηκε, ηρωικά είναι η αλήθεια, για να περισώσει το εξοχικό του στην περιοχή, το οποίο είχε βγάλει σε πλειστηριασμό η ΔΟΥ Γραβιάς. Το κ…σπιτο αυτό, αργότερα το έκανε ξενοδοχείο, αλλά για να γλυτώσει την εφορία, το ονόμαζε απλώς χάνι.
Γεώργιος Καραϊσκάκης: Βγήκε στο κλαρί, διότι ο Δήμος Πειραιά, στον οποίο είχε βάλει λόγια και ο Παναθηναϊκός, ονόμασε το ευρισκόμενο στο Φάληρο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης». Ο γιός της καλογριάς, θέλησε να διεκδικήσει ό,τι του ανήκε από την ονοματοδοσία αυτή. Έτσι, στις 23 Απριλίου του 1827, πριν από ένα αγώνα του Ολυμπιακού για το Τσάμπιονς Λιγκ, οργάνωσε συλλαλητήριο έξω από την Θύρα 7. Δυστυχώς στις συμπλοκές που ακολούθησαν, ο Καραϊσκάκης κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες, τραυματίσθηκε σοβαρά. Πρέπει να αναφέρουμε, ότι τις πρώτες βοήθειες μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, προσέφερε ο γιατρός του Ολυμπιακού.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Ξεχάστε ό,τι μέχρι τώρα ξέρατε για την Μπουμπουλίνα. Είναι παραμύθια ότι ξόδεψε όλη της την περιουσία και διέθεσε τα καράβια της για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Η Μπουμπουλίνα ήταν μία μεγάλη εφοπλίστρια της εποχής και τα καράβια της είχαν σημαία Μογγολίας. Το ότι δεν είχε θάλασσα η Μογγολία λίγη σημασία είχε αφού τότε δεν το ήξεραν. Ακόμη τα πληρώματα των πλοίων της Μπουμπουλίνας ήταν κυρίως Πακιστανοί (καλή ώρα…). Σ όλη την διάρκεια της Επαναστάσεως η Μπουμπουλίνα βρισκόταν σε διαρκή επαφή με τους Lloyd’s, για να ασφαλίσει τα καράβια της, πράγμα που το πέτυχε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μετά την υπογραφή των σχετικών συμβολαίων, η Μπουμπουλίνα δολίως πράττουσα, έβαλε τους σμπίρους της και άρχισαν να βυθίζουν ένα – ένα τα καράβια της, για να εισπράττει τις ασφάλειες.
Αυτή είναι η ιστορία, μόνο τεσσάρων από τους δήθεν αγωνιστές της Ελευθερίας, οι οποίοι αγωνίστηκαν καθαρά για συντεχνιακά τους θέματα, αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες τους ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας καθαρά ταξικοί για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία». Τώρα αυτό το τελευταίο μπορεί να μην ταιριάζει, αλλά πάει με όλα.
Και του χρόνου νάμαστε καλά.
Έτσι λοιπόν, καθότι εραστής της αλήθειας, έκανα κυριολεκτικά βουτιά σε όλα τα διαθέσιμα αρχεία, σε οποιοδήποτε σημείο, σε κάθε Σύλλογο, Ομοσπονδία, Συνομοσπονδία και Συνδικάτο. Κι’ αυτά που είδα φως μου, δεν τάχα ματαδεί, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Γούναρης. Αυτά κι’ αν είναι φοβερά ντοκουμέντα, που καταρρίπτουν μύθους και πατριδοκαπηλίες αιώνων. Όντως! Kάθε άλλο παρά απελευθερωτική ήταν η Επανάσταση του 1821. Ήταν ταξική αναντάμ παπαντάμ.
Διαβάστε, ανοίξτε τα μάτια σας και βγείτε από τα ζοφερά μονοπάτια του σκοταδισμού και της άγνοιας:
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ήταν πρόεδρος του ΕΕΣΔοΑΣ (Εξωραϊστικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Δερβενακίων, ο Άγιος Σώστης), απ΄ το 1813. Εκείνη την περίοδο, χαραζόταν η Εθνική Οδός Κορίνθου-Άργους-Τριπόλεως, η οποία θα περνούσε από την Νεμέα. Ο Κολοκοτρώνης όμως είχε κτήματα στη πλαγιά του λόφου Καλογερικό, πάνω από τα Δερβενάκια, και για τον λόγο αυτό, ήθελε ο δρόμος να περάσει από τα κτήματά του και συγκεκριμένα μέσα από τα στενά των Δερβενακίων. Σκόπευε μάλιστα να ανοίξει και βενζινάδικο. Έτσι, εκμεταλλευόμενος και το προεδριλίκι, ξεσήκωσε τους κατοίκους της περιοχής και στις 15 Ιουλίου του 1822 κάνανε μαζική καθιστική διαμαρτυρία. Επειδή όμως οι τοπικοί βουλευτές, που ήταν από το Ξυλόκαστρο ήταν παγερά αδιάφοροι, η διαμαρτυρία συνεχίσθηκε και μάλιστα κάπου κάπου ξέφευγε και κανένας και αμόλαγε και καμία μολότοφ κατά των ΜΑΤ της εποχής. Ώσπου οι αρχές ανησύχησαν και έστειλαν στις 22 Ιουλίου τον Δράμαλη, να διαλύσει τους διαμαρτυρομένους. Οι διαμαρτυρόμενοι αντέδρασαν και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Ακόμη και το γνωστό ποίημα, είναι παραποιημένο από τους κύκλους της αντίδρασης. Δεν είναι αυτό που ξέρετε:
Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.
Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες
στο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι.
Το αυθεντικό έλεγε:
Φύσα μαΐστρο δροσερέ και αέρα του πελάγου
να πας τα χαιρετίσματα στου ΥΠΕΧΩΔΕ την πόρτα.
Ο δρόμος που σχεδίαζε να πάει απ’ τη Νεμέα
τώρα θα έρθει από ‘δω, από τα Δερβενάκια.
Οδυσσέας Ανδρούτσος: Ο Ανδρούτσος, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, αγωνίστηκε κατά των αντιλαϊκών μέτρων της τότε κυβερνήσεως, που είχαν για στόχο την πρώτη κατοικία. Έτσι, ως Πρόεδρος των μικροϊδιοκτητών της περιοχής (κάτι σαν τον κ. Παραδιά δηλαδή), αγωνίστηκε, ηρωικά είναι η αλήθεια, για να περισώσει το εξοχικό του στην περιοχή, το οποίο είχε βγάλει σε πλειστηριασμό η ΔΟΥ Γραβιάς. Το κ…σπιτο αυτό, αργότερα το έκανε ξενοδοχείο, αλλά για να γλυτώσει την εφορία, το ονόμαζε απλώς χάνι.
Γεώργιος Καραϊσκάκης: Βγήκε στο κλαρί, διότι ο Δήμος Πειραιά, στον οποίο είχε βάλει λόγια και ο Παναθηναϊκός, ονόμασε το ευρισκόμενο στο Φάληρο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης». Ο γιός της καλογριάς, θέλησε να διεκδικήσει ό,τι του ανήκε από την ονοματοδοσία αυτή. Έτσι, στις 23 Απριλίου του 1827, πριν από ένα αγώνα του Ολυμπιακού για το Τσάμπιονς Λιγκ, οργάνωσε συλλαλητήριο έξω από την Θύρα 7. Δυστυχώς στις συμπλοκές που ακολούθησαν, ο Καραϊσκάκης κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες, τραυματίσθηκε σοβαρά. Πρέπει να αναφέρουμε, ότι τις πρώτες βοήθειες μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, προσέφερε ο γιατρός του Ολυμπιακού.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Ξεχάστε ό,τι μέχρι τώρα ξέρατε για την Μπουμπουλίνα. Είναι παραμύθια ότι ξόδεψε όλη της την περιουσία και διέθεσε τα καράβια της για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Η Μπουμπουλίνα ήταν μία μεγάλη εφοπλίστρια της εποχής και τα καράβια της είχαν σημαία Μογγολίας. Το ότι δεν είχε θάλασσα η Μογγολία λίγη σημασία είχε αφού τότε δεν το ήξεραν. Ακόμη τα πληρώματα των πλοίων της Μπουμπουλίνας ήταν κυρίως Πακιστανοί (καλή ώρα…). Σ όλη την διάρκεια της Επαναστάσεως η Μπουμπουλίνα βρισκόταν σε διαρκή επαφή με τους Lloyd’s, για να ασφαλίσει τα καράβια της, πράγμα που το πέτυχε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μετά την υπογραφή των σχετικών συμβολαίων, η Μπουμπουλίνα δολίως πράττουσα, έβαλε τους σμπίρους της και άρχισαν να βυθίζουν ένα – ένα τα καράβια της, για να εισπράττει τις ασφάλειες.
Αυτή είναι η ιστορία, μόνο τεσσάρων από τους δήθεν αγωνιστές της Ελευθερίας, οι οποίοι αγωνίστηκαν καθαρά για συντεχνιακά τους θέματα, αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες τους ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας καθαρά ταξικοί για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία». Τώρα αυτό το τελευταίο μπορεί να μην ταιριάζει, αλλά πάει με όλα.
Και του χρόνου νάμαστε καλά.
Υ.Γ.: Στο
προηγούμενο σημείωμα με τίτλο «Αμέρικαν μπαρ», είχα αναφέρει για το κάθισμα,
που σ’ ένα αγώνα στο Καυτατζόγλειο, «το πήρε ο αέρας και το προσκεφάλισε, στο
κρανίο κάποιου ποδοσφαιριστή. Η αλήθεια είναι, όπως με διόρθωσε ο φίλτατος
Ανδρέας Μελεζιάδης, από το εξαιρετικό μπλόκ του «Ρουκουμούκου», ότι το γεγονός
συνέβη το 2004 στο γήπεδο του Μακεδονικού, στον αγώνα Ηρακλής- Χαλκηδόνα 1-0. Ο
παίκτης του οποίου το κεφάλι έπαιξε τον ρόλο του πεδίου δοκιμών, ήταν ο
Έντεμπε, τερματοφύλακας της Χαλκηδόνας.
