26. Αγώνες ( Γεώργιος Σουρής )

Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1896 μέσα από τις σελίδες του "Ρωμηού"

http://andremelez.blogspot.gr/

    Ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής δεν απέβλεπε στην υστεροφημία. Τρομερά εύκολος στο γράψιμο, επί 35 συναπτά χρόνια (από το 1883 έως το 1918) έγραφε μόνος του κάθε βδομάδα την τετρασέλιδη εφημερίδα του Ο Ρωμηός, η οποία, όσο κι αν ακούγεται απίθανο σήμερα, ήταν ολόκληρη έμμετρη, από τον τίτλο της (Ο Ρωμηός, εφημερίς - που την γράφει ο Σουρής) μέχρι τις μικρές αγγελίες της!

    Στις σελίδες του Ρωμηού σχολιάζεται εύθυμα όλη η ιστορία αυτών των 35 χρόνων. Αυτό που εντυπωσιάζει τον σημερινό αναγνώστη, πέρα από την αβίαστη ροή του στίχου του Σουρή, είναι το πόσο λίγο έχουν αλλάξει ορισμένες καταστάσεις και χαρακτηριστικά των Ελλήνων.

    Ας δούμε λοιπόν, πώς περιέγραψε ο Σουρής στο Ρωμηό τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896.

Οι αγώνες

    Φτάνει επιτέλους η μέρα της έναρξης των Αγώνων, η 25η Μαρτίου 1896. Παρά τη μικρή αριθμητικά συμμετοχή τους, οι Αμερικανοί κατακτούν τα περισσότερα χρυσά μετάλλια, ενώ η Ελλάδα έρχεται δεύτερη.  Σχολιάζει ο Σουρής στο φύλλο 547 του Ρωμηού (30 Μαρτίου 1896):

Αγώνες, που ξετίναξε καθένας τα χαλιά του

και ξένους επερίμενε την τύχη του να κάνει,

Αγώνες, που παραίτησε καθένας τη δουλειά του

και με πηλάλες δυνατές στον Μαραθώνα φθάνει.

Αγώνες, που κατήντησε η των προγόνων δόξα

για τους συγχρόνους λόξα,

Αγώνες, που μας ζούρλανε το τόσο μας ονόρε

και κόσμος πάει κι έρχεται στης Αθηνάς το φιόρε,

Αγώνες, που δεν βρίσκεται κανείς να σωφρονίσει

της ράτσας της Ρωμαίικης τ' ακράτητα παιδιά,

Αγώνες, οπού νόμισαν και στο Βαθρακονήσι

πως θα νοικιάσουν κάμαρες δυο λίρες την βραδυά.

Αγώνες, οπού πίστεψαν πολλοί μες στην Αθήνα

ότι μονάχα τό'ν'αυγό θα πάει μια στερλίνα,

Αγώνες, που πτερώνεται το φρόνημα του γένους

κι οι γάτες κάνουν άλματα ψηλά στα κεραμίδια,

Αγώνες, οπού φύλαξαν καμπόσοι για τους ξένους

τα ψάρια των, τα χάβαρα, τις πίνες και τα μύδια.

Αγώνες, πούδειξε μικρό τον κάθε κουνενέ

η γη μας η μεγάλη

κι ο Πύργος διεσπάθισε τον Γάλλον Περρονέ

μεθ' όσης τέχνης άλλοι

διασπαθίζουν φανερά

των φουκαράδων τον παρά.

Αγώνες, που κουνήθηκε και τούτο το ρημάδι,

που πρώτος ο Καρασεβντάς εβγήκε στο σημάδι,

κι εις όλους άναψε σεβντά το γέρας του κοτίνου

κι ας βάλη το χεράκι της η Παναγιά της Τήνου.

(…)

Αγώνες, που με σώματα παρέστημεν ακμαία

κι εθάμβωσε μισέλληνας η πάγκαλος αλκή μας,

μα πάντ' Αμερικάνικη σηκώνετο σημαία

μ' ελπίδα πως θα σηκωθεί στο μέλλον κι η δική μας.

Αγώνες, οπού λύσσαξαν τα ξένα τα σκυλιά

και τον μπελά μας βρήκαμε με τους Αμερικάνους,

μα βάλαμε της φίλης μας Ευρώπης τα γυαλιά

και τους δευτέρους πήραμε περιφανείς στεφάνους.