Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1896 μέσα από τις
σελίδες του "Ρωμηού"
Ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής δεν
απέβλεπε στην υστεροφημία. Τρομερά εύκολος στο γράψιμο, επί 35 συναπτά χρόνια (από το 1883 έως το 1918) έγραφε μόνος του κάθε βδομάδα την τετρασέλιδη εφημερίδα του Ο Ρωμηός, η οποία, όσο κι αν ακούγεται
απίθανο σήμερα, ήταν ολόκληρη έμμετρη, από τον τίτλο της (Ο Ρωμηός,
εφημερίς - που την γράφει ο Σουρής) μέχρι
τις μικρές αγγελίες της!
Στις σελίδες του Ρωμηού σχολιάζεται εύθυμα
όλη η ιστορία αυτών των 35 χρόνων. Αυτό που εντυπωσιάζει τον σημερινό
αναγνώστη, πέρα από την αβίαστη ροή του στίχου του Σουρή, είναι το πόσο λίγο
έχουν αλλάξει ορισμένες καταστάσεις και χαρακτηριστικά των Ελλήνων.
Ας δούμε λοιπόν, πώς περιέγραψε ο Σουρής
στο Ρωμηό τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες
του 1896.
Οικονομικά προβλήματα
Οσο κι αν η διοργάνωση εκείνων των πρώτων
Ολυμπιακών Αγώνων ήταν σπαρτιατική σε σύγκριση με τον σημερινό γιγαντισμό, το οικονομικό
κόστος ήταν υπερβολικό για την ελληνική οικονομία. Μια λύση (που δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα!) αποτελούσαν οι ευεργέτες. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος απευθύνει επιστολή
στον Αβέρωφ, ο οποίος προσφέρεται να καλύψει τα έξοδα για την επιμαρμάρωση του
Παναθηναϊκού Σταδίου, και ο Φασουλής του Σουρή σατιρίζει στο φύλλο 507 του
Ρωμηού (8
Απριλίου 1895).
Αμάν,
Αβέρωφ, σώσε μας και βοηθός γενού
να
κουτουλήσ' η δόξα μας με τ'άστρα τ' ουρανού
κι
όταν κοτζάμ Διάδοχος σου γράφη κοπλιμέντα
κι
όλος Υμέτερος προς σε δια παντός πως μένει,
άνοιξε
το κεμέρι σου χωρίς πολλή κουβέντα
κι ας
είναι κάθε λέξις του ακριβοπληρωμένη.
Του
κράτους την υπόληψιν θέλεις δεν θέλεις, σώσε,
αν δε
και γράμμα δεύτερον σου στείλουν ως το πρώτον,
ας
πάει το παλιάμπελο κι ό,τι κι αν έχεις δώσε
προς
χάριν των Αγώνων μας και της μητρός των φώτων.
Κι αν
των Αγώνων η πομπή και σε χρεωκοπήσει
αλλ'
όμως μυριόστομος, Αβέρωφ, θα σαλπίσει
κι
εις Δύσιν κι εις Ανατολήν η φήμη τ' όνομά σου
και
θα καυχάσαι διαρκώς για το κατόρθωμά σου.
Κι αν
καταντήσεις να μας λες με τον ντορβά στον ώμο
"δώστε
στον ευεργέτη σας δυο ψίχουλα ψωμιού"
αλλ'
όμως θα σε δείχνωμε μ' ευλάβεια στον δρόμο
κι
έτσι το στόμα θα μιλεί του καθενός Ρωμηού:
"Βλέπεις
αυτόν τον φουκαρά, που με ντορβά γυρίζει
και
κρυφομουρμουρίζει
για
την κακή κατάντια του και τον πικρό καημό του;…
Κροίσος
ελέγετο ποτέ κι είχ' ευεργέτου πόζα,
αλλ'
όμως ο Διάδοχος τον πήρε στον λαιμό του
με
γράμματα Βασιλικά πολύ κοπλιμεντόζα,
κι
απεμαρμάρωσε λαμπρώς τα Στάδια προγόνων
και
θύμ' απέμειν' ένδοξον αρχαϊκών αγώνων."
Αμάν,
Αβέρωφ, σώσε μας και βοηθός γενού
να
σκούξωμ' έξω νου
Η
ψωροκώσταινα πατρίς και πάλιν κοκορεύεται,
άσβεστος
κρύπτεται πυρά στης δόξης το καμίνι,
και
Στάδια μαρμάρινα κι αγώνας ονειρεύεται
αν κι
εκ της πείνας μάρμαρο προώρισται να μείνει.
