«Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας» Κριτική.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά!

    Ανέσυρα από τη "Βικιπαίδεια" τις παρακάτω πληροφορίες (σχόλια και κριτική αν θέλετε), για την ταινία: Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά The Best Years of Our Lives) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, που μας επεφύλαξε η επιλεκτική ικανότητα, η ακάματη (και έμπειρη) ερευνητική ματιά του φίλου Ανδρέα Μελεζιάδη (δημιουργού, συντάκτη και τροφοδότη του εκπληκτικού Ρουκουμουκου -ΡκΜκ-) για το εσπέρας της Δευτέρας του Πάσχα (29/4/'19). Ο λόγος που το έπραξα προφανής: Για να ενθαρρύνω και να πείσω και τους πλέον διστακτικούς, να μην απολέσουν την ευκαιρία, να απολαύσουν την εξαιρετική αυτή ταινία των πολλών   Όσκαρ, η οποία, τηρουμένων των αναλογιών, προσεγγίζει και την δική μας (ημών των Ελλήνων στρατιωτικών) προβληματική.

Ανδρέα, σ' ευχαριστούμε!

Υπόθεση

    Η ταινία πραγματεύεται το πρόβλημα της επανένταξης τριών βετεράνων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην κοινωνία. Ο Αλ Στίβενσον (Φρέντρικ Μαρτς) επιστρέφει στην υψηλή του θέση στην τράπεζα αλλά του είναι δύσκολο να εγκαταλείψει την αφοσίωση στους πρώην συμπολεμιστές εξυπηρετώντας τραπεζικά συμφέροντα. Τα παιδιά του επίσης, ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, τον αντιμετωπίζουν ως ξένο. Ο Φρεντ Πέρι (Ντέινα Άντριους) συναντά δυσκολίες στην ανεύρεση εργασίας και ο γάμος του με την Μαρί (Βιρτζίνια Μάγιο) κινδυνεύει να διαλυθεί, ενώ ο Χόμερ Πάρις (Χάρολντ Ράσελ) επιστρέφει στην πολιτική του ζωή με τα άνω άκρα ακρωτηριασμένα. Οι ζωές των τριών αυτών ανδρών διασταυρώνονται κι ο ένας προσπαθεί να δώσει κουράγιο στον άλλο για να ξεπεράσουν το παρελθόν και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή.

    Ο πόλεμος είχε πια τελειώσει και ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος είχε αρχίσει να επιρρεάζει τον Αμερικάνικο, με έργα όπως το Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (Roma, Citta Aperta, 1945) του Ροσελίνι και το Les Enfants Du Paradis (Τα Παιδιά Του Παραδείσου, 1946) του Καρνέ που έδειχναν στους Αμερικανούς την ωμή πραγματικότητα και χτυπούσαν την καρδιά με τα σημαντικά τους μηνύματα και τις εικόνες τους χωρίς κανένα εξωραϊσμό. Ο πρώτος παραγωγός του Χόλυγουντ που αντελήφθη τις αλλαγές ήταν ο Σάμιουελ Γκόλντγουιν, ο οποίος έχοντας διαβάσει ένα άρθρο του περιοδικού πάνω στους απόμαχους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στις δυσκολίες προσαρμογής που συναντούσαν μετά την επιστροφή τους, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια ταινία που θα μιλούσε στην καρδιά του πολίτη. Γι' αυτό το λόγο προσέλαβε για τη συγγραφή του σεναρίου τον Αμερικανό δημοσιογράφο και απεσταλμένο στον πόλεμο, Μακ Κίνλεϊ Κάντορ και τον Αμερικανό δραματουργό και βραβευμένο με Πούλιτζερ Ρόμπερτ Σέργουντ. Οι δυο τους έγραψαν το σενάριο του Τα Καλύτερα Χρόνια της Ζωής μας βασισμένο εν μέρει στο μυθιστόρημα που έγραψε ο Κάντορ Glory For Me την περίοδο που ασχολούνταν ταυτόχρονα με τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας.  Η σκηνοθεσία ανατέθηκε στον Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο οποίος είχε βρεθεί στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πολέμου για να γυρίσει το ντοκυμαντέρ Memphis Belle και δούλεψε σκληρά για να μαζέψει μαρτυρίες από τους στρατιώτες τους οποίους συνάντησε.

    Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1946 και το συνεργείο του Γουάιλερ μετακινήθηκε σε πολλές τοποθεσίες από το Λος Άντζελες μέχρι και το Φοίνιξβιλ. Η εξαιρετική φωτογραφία του διευθυντή φωτογραφίας Γκρεγκ Τόλαντ, έδωσε διαφορετική υπόσταση στην ταινία καθώς χρησιμοποίησε βάθος εστίασης, ώστε τα αντικείμενα να φαίνονται τόσο κοντά όσο και μακριά από την κάμερα. Στη σκηνή στην οποία ο Φρεντ Ντέρι ξαναζεί τις αερομαχίες του πολέμου περνώντας ανάμεσα στα βομβαρδιστικά αεροσκάφη, (που αποτελεί και μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της ταινίας), ο Γουάιλερ χρημοποίησε το ζουμ της κάμερας προκειμένου να μιμηθεί την απογείωση αεροπλάνου. Στην ταινία συμμετείχαν μεγάλοι αστέρες της εποχής όπως η Μύρνα Λόι, ο Φρέντρικ Μαρτς, ο Ντέινα Άντριους, η Τερέζα Ράιτ και η Βιρτζίνια Μάγιο, καθώς κι ένας μη επαγγελματίας ηθοποιός, ο Χάρολντ Ράσελ, ο οποίος είχε χάσει τα άνω άκρα του κατά τη διάρκεια του πολέμου και στη θέση τους είχε δυο γάντζα. Η ερμηνεία του Ράσελ μίλησε στην καρδιά όλων των απομάχων του πολέμου δίνοντάς τους κουράγιο.

    Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία στο box-office και παραμένει μέχρι και σήμερα στη λίστα με τις 100 εμπορικότερες ταινίες του Αμερικανικού Κινηματογράφου όλων των εποχών (Ήταν η έβδομη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών το 1946, ακολουθώντας το Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Gone With the Wind, 1939), το Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας (The Bells of St. Mary's, 1945) και τέσσερις ταινίες της Ντίσνεϊ). Η ταινία μίλησε στην καρδιά το θεατών καθώς κάθε της σκηνή χαρακτηριζόταν από ρεαλισμό και φυσικότητα που δεν είχε προηγούμενο σε Χολυγουντιανή ταινία. Η ταινία άφηνε ερωτήματα στο θεατή όπως: Η Αμερική στην οποία επέστρεψαν αυτοί οι άνδρες δείχνει πραγματικά ότι η θυσία τους ήταν απαραίτητη, ή έκλεψε από εκείνους τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους; Η ταινία έλαβε 8 υποψηφιότητες και κέρδισε οκτώ (8) όσκαρ, μεταξύ των οποίων Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τον Γουάιλερ (το δεύτερο μετά την Κυρία Μίνιβερ (Mrs. Miniver) του 1942). Ο Φρέντρικ Μαρτς βραβεύτηκε επίσης για δεύτερη φορά μετα το Δόκτωρ Τζέκιλ του 1931 και ο Χάρολντ Ράσελ έλαβε δυο βραβεία όσκαρ (Β' Ανδρικού Ρόλου κι ένα Τιμητικό), ο ηθοποιός ξέσπασε στα κλάματα κατά τη διάρκεια του ευχαριστήριου λόγου του κι εκμυστηρεύτηκε στους δημοσιογράφους ότι δεν επρόκειτο να ξανασυμμετάσχει σε ταινία. Τα Καλύτερα Χρόνια της Ζωής Μας αποτελεί το πρώτο παράδειγμα ταινίας που πραγματεύεται την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους.

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)

Καλύτερης Ταινίας – Σάμιουελ Γκόλντγουϊν

Σκηνοθεσίας – Γουίλιαμ Γουάιλερ

Α’ Ανδρικού Ρόλου – Φρέντρικ Μαρτς

Β’ Ανδρικού Ρόλου – Χάρολντ Ράσελ

Σεναρίου – Ρόμπερτ Σέργουντ

Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη ταινία – Μπουρνέτ Γκάφεϊ

Μοντάζ – Ντάνιελ Μάντελ

Μουσικής επιμέλειας - Χιούγκο Φρίντχοφερ

Τιμητικό Βραβείο - Χάρολντ Ράσελ

Επιρροή σε άλλες ταινίες και Διαχρονικότητα

    Η ταινία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία πολλών άλλων ταινιών με θέμα την επανένταξη στην κοινωνία των απομάχων του πολέμου, εκ των οποίων οι σημαντικότερες είναι Ο Ελαφοκυνηγός (Deer Hunter, 1978) του Τσιμίνο και Ο Γυρισμός (Coming Home)του Άσμπι, που πραγματεύονται τις συνέπειες ενός άλλου καταστρεπτικού πολέμου εκείνου του Βιετνάμ.

Μεταφορά-Διευθέτηση: Παντελής Γιαννακόπουλος