Ιωάννης Παναγάκος
Ας το
καντήλι της ψυχής, γαλήνιο να φωτάει
και δώσε
τ’ άγιο του το φως σ’ όποιον φτωχό αγροικάει.
Ας την
καρδιά σου ανοιχτή στου κόσμου το χαλάζι`
κάποιος
διαβάτης θα φανεί, στο σκότος να τρομάζει.
Σώπαινε
στου άλλου τη λαλιά και άκου την ψυχή του`
κάπου θα
βρεις λίγη ομορφιά, για να γευτείς μαζί του.
Σώπαινε,
κι άσε να τρυγά η σκέψη σου σοφία`
σοφός δεν
είναι όποιος μιλά, χωρίς φιλαλληλία.
Ας το
καντήλι της ψυχής, γαλήνιο να φωτάει
και φώτισε
με αγιασμό το νήπιο που ρωτάει.
Ας την
πορτούλα της καρδιάς, ορθάνοιχτη να μένει`
κάπου σε
μια ανοιχτή αγκαλιά, η αγάπη σε προσμένει.
Ας το
καντήλι της ψυχής, γαλήνιο να φωτάει
κι ήλιος
θα είναι, λαμπερός, για όποιον το ζητάει!
ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΑΚΟΥ «ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»
