ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ (28/9/2017)

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ανδρέας

      Από αύριο Παρασκευή μέχρι και την Δευτέρα 2 Οκτωβρίου, για…. «τεχνικούς λόγους» δεν θα έχει ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ, ούτε ε-μαιηλ ούτε αναρτήσεις στο μπλόκ. Θα υπάρχουν μόνο οι ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ στις 29, 30/9, 1, 2/10, και το «ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑ» την Κυριακή κανονικά.

3.« ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ»

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Πρίν από καιρό, έβαζα κάθε μέρα ένα τραγούδι που επέλεγα, ξεκινώντας από ξένα τραγούδια της  ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ’60. Ακολούθησαν ελληνικά της ίδιας περιόδου.

    Τώρα, εγκαινιάζω την δημοσίευση  από την συλλογή μου καθημερινά, ρεμπέτικα τραγούδια στις παλαιότερες εκτελέσεις που βρίσκω, τραγούδια που πολύ πιθανό να μην γνωρίζουν και οι λάτρεις του είδους. Ελπίζω να σας αρέσουν.

   Σήμερα έχουμε το   «ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ»

«δεχόμαστε και παραγγελιές!»

Νέες λέξεις της συριζαϊκής γλώσσας

Για να μιλάμε και να γράφουμε σωστά

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.athensvoice.gr/

Το έστειλε ο Δημοσθένης Λαμπρινάκης

    Δεν είναι λίγες φορές που τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν χαρακτηριστεί ως «απατεώνες» και αιτία δεν είναι μόνο οι αδίστακτοι μνημονιακοί που πολεμούν τον εχθρό των μνημονίων και βαθιά αντισυστημικό πρωθυπουργό μας, τον Αλέκση τον Φούιτ. Πολλές φορές είναι και η άγνοια που έχουμε οι περισσότεροι για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στην ελληνική γλώσσα η οποία τα τελευταία δυο χρόνια έχει αποκτήσει ένα πολύ ενδιαφέρον παρακλάδι: τη συριζαϊκή. Αυτή η καινούργια γλώσσα, αυτό το καινούργιο στολίδι του ελληνισμού, είναι η αιτία που πολλές φορές οι δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης του Αλέξιου του Εντίμου παρερμηνεύονται.

    Στην προσπάθεια μου να στηρίξω τη κυβέρνηση του Αλέξιου του Ευφυούς, παραθέτω την συριζαϊκή σημασία κάποιων λέξεων οι οποίες συχνά οδηγούν σε παρεξηγήσεις που αμαυρώνουν την, κατά τα άλλα άσπιλη και αμόλυντη, εικόνα της αριστεράς.

Λαός: Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Καμία φορά το υποσύνολο των δημοσίων υπαλλήλων που αγωνίζεται για τα ιερά και όσια του, τα οποία αποκαλούμε και κεκτημένα: Μονιμότητα, αποφυγή αξιολόγησης, αμετάθετο, φραπόγαλο είναι μερικά μόνο από αυτά.

Διακυβέρνηση: Η διαχείριση της εξουσίας προς όφελος του «λαού» (με τη συριζαϊκή έννοια του όρου)

Ιδεολογία: Η περιγραφή της αναγκαιότητας να πετάξει ο γάιδαρος. Μπορεί κάποια από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην πιστεύουν οτι ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει, αλλά πρέπει πάντα να παριστάνουν ότι τον βλέπουν στον ουρανό καθώς αυτό είναι που ζητά ο «λαός». Ακριβώς όπως οι ιερείς που μπορεί να μην πιστεύουν στον Θεό, αλλά δουλειά τους είναι να κάνουν ότι υπάρχει, προκειμένου να ικανοποιηθεί το ποίμνιο. 

Νεοφιλελευθερισμός: Οποιαδήποτε πολιτική και οικονομική άποψη δεν είναι αριστερή και άρα είναι εχθρική για τα κεκτημένα του «λαού». Ενδεχομένως κάποιοι πονηροί να παρατηρήσουν πως το εύρος των απόψεων αυτών είναι εξαιρετικά μεγάλο για να χωρέσουν σε μια οικονομική θεωρία η οποια δεν εφαρμόζεται πουθενά στον πλανήτη Γη, αλλά αυτοί είναι σίγουρα νεοφιλελεύθεροι.

Φιλελεύθερος: Φίλος της ελευθερίας η οποία (κατά τη διάρκεια επαναστατικών περιόδων όπως αυτή που διανύουμε) δεν μπορεί παρά να είναι αντιδραστική. Ο φιλελεύθερος ειναι πάντοτε εχθρός του «λαού», αλλά επειδή η έννοια της ελευθερίας είναι ακόμα υπερεκτιμημένη, είναι καλύτερο να τους αποκαλούμε φιλελέδες ώστε να μη φαίνεται ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η ελευθερία.

Στοχοποίηση: Είναι η οποιαδήποτε αρνητική αναφορά σε στέλεχος της κυβέρνησης ή σε κυβερνητικό βουλευτή. Αν και η πατρότητα της λέξης ανήκει στον Γεώργιο τον Νόμιμο τον Ηθικό τον Βουλγαράκη, τα στελέχη της κυβέρνησης του Αλεξίου του Ευρυμαθούς τη χρησιμοποιούν σε κάθε ευκαιρια προκειμένου να περιγράψουν την κριτική, την παρατήρηση ή ακόμα και τον ξερό χλευασμό που στρέφεται εναντίον τους. Υπό αυτή την έννοια, η λέξη «χοντρός», όταν χρησιμοποιείται εναντίον του υπουργού Παιδείας Νίκου Κατέλη είναι στοχοποίηση (διότι τον βάζει στο στόχαστρο των κέντρων αδυνατίσματος), ενώ όταν χρησιμοποιείται για τον Θεόδωρο τον Πάγκαλο είναι μια απλή παρατήρηση του προφανούς.

Σεξισμός: Είναι η «στοχοποίηση» (με τη συριζαϊκή έννοια του όρου) θηλυκού μέλους της κυβέρνησης του Αλέξιου του Καραμανλικού ή κάποιας βουλευτίνας της κυβερνητικής παράταξης. Χρησιμοποιήθηκε πολύ κατά την περίοδο που βασίλισσα της Βουλής ήταν η Ζωή η Κωνσταντοπούλου.

Ανακρίβεια: Μια περιγραφή που  –ακουσίως– δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και η οποία γίνεται –ξαναλέω: ακουσίως– από αριστερό πολιτικό ή αριστερό δημοσιογράφο ή οποιονδήποτε αριστερό. Κάποιοι επιπόλαιοι πονηροί ταυτίζουν την «ανακρίβεια» με το «ψέμα» αλλά ξεχνούν πως το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς δεν επιτρέπει στους φορέις του να πουν ψέματα. Επειδή όμως και αυτοί –αν και πιο ηθικοί από όλους τους υπόλοιπους– παραμένουν άνθρωποι, καμιά φορά υποπίπτουν σε κάποια ανακρίβεια.

Αυταπάτη: Οι προεκλογικές εξαγγελίες αριστερών υποψηφίων. Για λόγους που ανέφερα παραπάνω ένας αριστερός υποψήφιος δεν μπορεί να λέει ψέματα ή να είναι απατεώνας. Μπορεί όμως, εξαιτίας της παροιμιώδους αριστερής καλοσύνης (δείγματα της οποίας συχνά πυκνά βλέπουμε σε πορτρέτα του σ. Στάιν με παιδάκια) να αυταπατηθεί. Δηλαδή, να πέσει θύμα της καλής του της καρδιάς. Γι’ αυτό ακριβώς σε όλες αυτές τις περιπτώσεις –όσο καταστροφικές και αν είναι οι συνέπειες– λέμε «καλή καρδιά» και πάμε παρακάτω.

Διαπλοκή: Η σύνδεση καναλαρχών και εκδοτών με κυβερνησεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας της Δημοκρατίας. Αντιθέτως η σύνδεση καναλαρχών και εκδοτών με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ περιγράφεται με τη λέξη «νομιμότητα» ή «καλογρίτσα». Αντιστοίχως, οι επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν την κατασκευή δημόσιων έργων λέγονται «εργολάβοι» μόνο όταν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις συστημικές. Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται «εργολήπτες» και ο ρόλος τους είναι εντελώς διαφορετικός.

Βοθροκάναλα: Τα κανάλια που δεν είναι φιλικά προς την κυβέρνηση του Αλέξιου του Δημοκράτη και τολμούν να μεταδίδουν ειδήσεις που δεν προωθούν το επαναστατικό, μεταρρυθμιστικό και λαοφιλές της έργο. Δεν πρέπει να συγχέεται με τη λέξη «τσοντοκάναλα» που είναι τα κανάλια που δεν είναι φιλικά ως προς τη Χρυσή Αυγή. Η σχετική ομοιότητα των δύο όρων δεν πρέπει να μπερδεύει, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή δεν έχουν τίποτα το κοινό.

Παραπληροφόρηση: Οποιαδήποτε είδηση, πληροφορία ή εκτίμηση δεν ευνοεί την κυβέρνηση του Αλέξιου του Γλωσσομαθούς και άρα το συμφέρον του «λαού».

Η άγνωστη λέξη «καθήκον» και η παραγωγή... τεμπέληδων

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το επίκαιρο άρθρο του Σαράντου Καργάκου.

     «Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.  Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

    Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

    Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.   Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

    Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

    Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.

    Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.

    Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.

    Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό". που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;

    Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού).   Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

    Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

    Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

    Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

    Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

    Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

    Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.

    Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

    Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

    Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

    Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.

    Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

* Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας