Πρίν από τέσσερα χρόνια, συνάντησα έναν παλιο μου φίλο στο δρόμο, τον Βασιλάκη, όπως τον λέγαμε. Μετά τον εγκάρδιο χαιρετισμό μας, με κάλεσε την επομένη να φάμε μαζί στο σπίτι του, στο Πανόραμα.
Πήρα λοιπόν την σύζυγο, και με το Γκολφάκι ( αυτό είχα τότε..) ανεβήκαμε για το δείπνο.
Φτάνω σε μία αυλόπορτα, που μου θύμιζε πύλη Χολυγουντιανών ταινιών. Αυτόματες κάμερες, αυτόματα ανοίγματα κτλ. Ανοίγει η πόρτα, και μετά από έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο 50-60 μέτρων, φτάνω στο σπίτι του. Μου θύμιζε έπαυλη, κάτι σαν ‘’ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ’’.
Κάποιος κύριος, με περίμενε, και μου υπέδειξε να παρκάρω σε μία θέση στο γκαράζ, μεταξύ ενός ΚΑΓΙΕΝ και μίας ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ. Αυτό και έκανα, και πήγαμε για την είσοδο.
Εκεί μας περίμενε ο Βασιλάκης, με τα καλά του. Ντράπηκα λιγάκι, γιατί φορούσα μεν κοστούμι, αλλα όχι και γραβάτα. Μας υποδέχθηκε θερμά, αυτός και η σύζυγός του ,στην οποία φυσικά έδωσα και το απαραίτητο ‘’ζαρζαβατικό’’, και μετά τις πρώτες συστάσεις γνωριμίας των συζύγων, μπήκαμε μέσα.
Μας οδήγησαν στο ‘’καθιστικό’’ που ήταν μεγαλύτερο από όλο το δικό μου το σπίτι. Για να κάνω και το κουτσομπολιό μου, βασίλευε ο πλούτος αλλα και η κακογουστιά, όπως τουλάχιστον εγώ τα αντιλαμβάνομαι.
Καθήσαμε, και μία ωραιοτάτη νεανίδα ήρθε και μας ρώτησε το κλασσικό ‘’ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ, ΤΙ ΤΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΦΕΡΩ?’’ Αφού μας έφερε αυτό που τέλαμε και είπαμε με τον Βασιλάκη και την σύζυγό του την Ντορίνα τα γνωστά κοινότυπα, ήρθε και η ώρα του φαγητού. Ο Βασιλάκης, φώναξε την Αλίνα (έτσι έλεγαν το ‘’πλάσμα’’) και την ρώτησε σε ποια τραπεζαρία έχει ετοιμάσει το τραπέζι , και εκείνη του είπε ‘’στην γκαλάζια κύριος Μπίλις’’.
Μας οδήγησαν λοιπόν στην τραπεζαρία την ‘’γκαλάζια’’, όπου ήταν στρωμένο ένα τραπέζι για οκτώ άτομα, αλλα με τέσσερα σερβίτσια. Ρώτησα τον Βασιλάκη, εάν περιμένει και άλλους για φαγητό, και μου απάντησε αρνητικά. Ζούσαν εκεί μονο αυτός και η σύζυγός του.
Καθήσαμε, και δύο μικροκαμωμένες με σχιστά μάτια νεαρές, άρχισαν να μας φέρνουν τα διάφορα πιάτα και ποτά.
Για να μη σας κουράζω, ξέρετε τα δείπνα προς τιμή ξένων επισήμων ? Καμία σχέση. Νόμιζα ότι περίμεναν τον Πρίγκηπα της Ουαλλίας με την καμήλα του.
Το δείπνο εξελίχθηκε πολύ ευχάριστα, και στο τέλος του ο Βασιλάκης μου πρότεινε να πάμε στην βιβλιοθήκη ( να μην την περιγράφω και αυτή…) για ένα καφέ και ένα πούρο. Πήγαμε.
Τον Βασιλάκη τον ήξερα από παλιά, καθώς και την οικογένειά του, και ήξερα ότι ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στον ΟΣΕ και γενικώς δεν ήταν και σε καλή οικονομική κατάσταση. Έτσι, δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα, πώς τα κατάφερε τόσο καλά στην ζωή του. Υπέθεσα πως η σύζυγός του είχε προίκα, αλλα έκανα λάθος. Να λοιπόν τι μου είπε.
‘’Θυμάσαι τον Γιώργο τον Κουμάση που κάναμε παρέα κάποτε στη ‘’ΡΟΚΑΡΙΑ’’ στο Διοικητήριο ? Έ, αυτός με βόλεψε. Εάν θυμάσαι, ένας θείος του ήταν πολιτικός. Ο Γιώργος λοιπόν, με την βοήθεια και προτροπή του, ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια , και ίδρυσε μία ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, την ‘’Κίνηση για την ανεξαρτησία των Εσκιμώων του Κιλιμάντζαρο’’, και μου ζήτησε να μπώ και εγώ, γιατί δεν τα προλάβαινε όλα. Μου είχε πεί ότι έχει λεφτά η υπόθεση. Τον άκουσα, και τον ακολούθησα. Ήταν ό τι καλύτερο έχω κάνει μέχρι σήμερα, και την απόδειξη την βλέπεις. Το πόσα χρήματα μας δίνουν κάθε χρόνο, είναι απερίγραπτο. Αρκεί να σου πώ, ότι πρίν από δυό βδομάδες πήραμε 800.000 ευρώ, Κρατική Επιχορήγηση. Από αυτά, τα 250.000 ήταν δικά μου.’’
Απόρησα και τον ρώτησα για τη δραστηριότητα και τα έξοδα της ΜΚΟ τους, γιατί σίγουρα είχαν έξοδα.
‘’Καλά, πλάκα μου κάνεις ?’’ μου λέει. ‘’Κάθε χρόνο, μαζεύουμε γύρω στα 2.000.000 ευρώ επιχορηγήσεις, κυρίως από το Υπουργείο, και τα έξοδά μας δεν ξεπερνούν τις 5.000 ευρώ σε ταχυδρομικά και τηλεφωνήματα.’’
Κάπου εκεί τέλειωσε η επίσκεψη και φύγαμε. Από την άλλη μέρα το πρωί, οι σκέψεις άρχισαν να με τριβελίζουν. Μέχρι εκείνη την στιγμή, ήμουν ένας απλός συνταξιούχος, έντιμος σε όλες τις συναλλαγές μου. Και τι είχα καταφέρει ? Έμενα σε διαμέρισμα 85 τμ, είχα αυτοκίνητο Γκολφάκι του 1993, εξοχικό δεν είχα, δυό παιδιά ουσιαστικά άνεργα που προσπαθούσαν να τα φέρουν βόλτα, και γενικά η κατάσταση ήταν ‘’γάμησέ τα και άφησέ τα’’ που λένε. Άρχισα λοιπόν να ‘’ψάχνομαι’’.
Εντόπισα έναν δεύτερο ξάδελφό μου, τον Τόλη, που πολύ με εκτιμούσε στο παρελθόν, και που ήξερα ότι ασχολείται και με την πολιτική. Ανακάλυψα το τηλέφωνό του, τον πήρα και κλείσαμε ραντεβού. Αποδείχθηκε η πιο σωστή μου ενέργεια.
Συναντηθήκαμε, και αρχίσαμε να μιλάμε ‘’περι ανέμων και υδάτων’’. Με τρόπο, ξεκίνησα την συζήτηση για τις ΜΚΟ και τις δυνατότητές τους. Ο Τόλης, παιδί της ‘’πιάτσας’’, αμέσως κατάλαβε πού το πήγαινα. Και όχι μόνο αυτό, αλλα μου είπε ότι ο ίδιος σκεπτόταν κάτι τέτοιο, και έψαχνε συνεργάτες. Μου είπε ακόμη, ότι είχε την υποστήριξη δύο βολευτών των εναλασσομένων στην Κυβέρνηση κομάτων, τριών ‘’πολιτευτών’’ και ‘’κάτι γίνεται’’ και με ανώτερα στελέχη Υπουργείων. Να μην λέμε και ονόματα, για να μην τους εκθέσουμε τους ανθρώπους.
Για να μην τα πολυλογούμε, συμφωνήσαμε, και αφού κάναμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, βρεθήκαμε εμείς οι δύο και ακόμα δυό φίλοι με μία ΜΚΟ, που της δώσαμε το ‘’πιασάρικο’’ όνομα ‘’ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΙΝΔΩΝ ΣΤΗ ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ ‘’. Δηλώσαμε κάποια γραφεία-φάντασμα, κάναμε ό τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις ( ο Τόλης ήξερε πολύ καλά ) και αρχίσαμε την….’’συμπαράσταση’’ !
Τα αποτελέσματα, θεαματικά. Δόξα τω Θεώ, οι γνωριμίες του Τόλη έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, και σε λίγο καιρό άρχισαν οι επιχορηγήσεις, οικονομικές ενισχύσεις και τα παρόμοια. Βέβαια, δεν ήταν όλα για την τσέπη μας. Αφού αφαιρούσαμε το 5% για έξοδα λειτουργικά και το 30% για προμήθεια αυτών που μας τα δίνανε, το υπόλοιπο 65% το μοιραζόμασταν οι τέσσερεις. Αρχίσαμε και εμείς να βλέπουμε ‘’Θεού πρόσωπο’’, να ζούμε σαν άνθρωποι πλέον.
Με μεγάλο αγώνα, κατάφερα να αγοράσω το σπίτι μου στην Λεωφόρο Νίκης, ένα κτήμα στην Χαλκιδική κοντά στην Ποτείδαια, δυό μαιζονέτες για τα καημένα τα παιδιά μου στο Πανόραμα, άλλαξα το Γκολφάκι με το όνειρο της ζωής μου, μία LOTUS ELAN, πήρα ένα LOLVO καλούτσικο ( οι ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ είναι για τους νεόπλουτους, να μη προκαλούμε κιόλας ) και ένα ΤΣΕΡΟΚΙ για να κυκλοφορώ, μια μικρή βαρκούλα 8,5 μέτρων για να ρίχνω καμμιά πετονιά, έ και μάζεψα μερικά ευρώ στην Ελβετία για τα γεράματά μου, γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται…
Τώρα, που κατάλαβα και εγώ ότι η πατρίδα μας δεν πάει καλά οικονομικά γιατί την ρήμαξαν τα λαμόγια, έχω τύψεις και αποφάσισα με τους ‘’συνέταιρούς’’ μου να περιορίσουμε τον κύκλο εργασιών μας, μόνο στα ‘’απαραίτητα’’. Και αυτό, γιατί πρέπει να σώσουμε την πατρίδα μας.
ΡΕ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΛΕΩ ΕΓΩ….
Όλα τα παραπάνω, είναι μια φανταστική ιστορία, που θα μπορούσε να είναι απολύτως αληθινή. Για την ακρίβεια, υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, πραγματικές. Και έτσι, βρεθήκαμε με σωρεία ΜΚΟ, που μοναδικό τους σκοπό έχουν το πώς θα τα κονομήσουν τα μέλη τους. Με φανταχτερά ονόματα και κατάλληλες διασυνδέσεις, λυμαίνονται τα Υπουργεία, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά. Τα λαμόγια, έχουν κάνει την λαμογιά επιστήμη, ανώτερη από την Πυρηνική Φυσική που υποθέτω ότι είναι δύσκολη. Κοντεύουν να κάνουν και έδρα στο Πανεπιστήμιο ( θα έρθει και αυτουνού η σειρά…).
Και έρχονται τώρα, να μας πούν ότι θα περικόψουν αυτές τις επιχορηγήσεις στο 50% ή κάπου εκεί, λόγω των δυσμενών οικονομικών εξελίξεων της χώρας. Εδώ υπάρχει και πάλι η λαμογιά. Με την λογική τους, ‘’περικόπτω’’ σημαίνει ‘’δίνω όπου θέλω εγώ’’. Αμφιβάλλει κανένας ?
Παντού ημίμετρα, εκτός από τις περικοπές μισθών , δώρων κτλ. που ξέρουμε και βιώνουμε καθημερινά. Θέλουν να βάψουν τα αυγά, αλλα ξεχνούν ότι με πορδές ( με το συμπάθειο…) δεν βάφονται. Μόνο μία είναι η λύση. Να απαγορευτούν ‘’δια ροπάλου’’ ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι επιχορηγήσεις, όλων των Υπουργείων, ιδιαίτερα των Πολιτισμού και Εξωτερικών που έχουν μια ιδιαίτερη έφεση στη λαμογιά.
Ακόμη και οι κάποιες κάπως σοβαρές ΜΚΟ ( υπάρχουν και τέτοιες ) ας τα βγάλουν πέρα μόνες τους οικονομικά, γιατί δεν έχω καμμία διάθεση ΕΓΩ ( και ΕΣΕΙΣ) να πληρώνω κάθε είδους εξαμβλωματική περιθωριακή ΜΚΟ. Θα ήταν χρήσιμο, το αρμόδιο Υπουργείο να έδινε μία λίστα όλων των ΜΚΟ, για να γελάσει το παρδαλό κατσίκι και να κλάψουμε εμείς. Εάν θέλουν όλες αυτές οι ΜΚΟ να προσφέρουν έργο, ας το κάνουν με δικά τους χρήματα, όχι με τα δικά μου. Αλλα συνήθισαν να κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλυβα.
Ωραία λοιπόν, τα έγραψα. Και που τα έγραψα, τι έγινε ? Θα τα διαβάσουν αυτοί που πρέπει ? Και εάν τα διαβάσουν, θα τα λάβουν υπόψη τους ? ΟΧΙ φυσικά. Γιαυτό είμαστε όπως είμαστε, επειδή άχρηστοι επι σειρά ετών ρημάζουν την Πατρίδα μας, και εμείς λαμακιζόμαστε, υπολογίζοντας ‘’ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ’’ και άλλες λαμακείες.
Έ,ρε Ροβεσπιέρο, έ ρε Μαρά, έ ρε Δαντών, εκτός από το ότι δεν ήσασταν συμπατριώτες μας, πεθάνατε και νωρίς….
