ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ν.   Ι.   Μέρτζος Δημοσιογράφος

     Η οριακή κατάσταση της Ελλάδος εγείρει κρίσιμα ερωτήματα τα οποία απαιτούν την  άμεση

έμπρακτη απάντηση όλων των Ελλήνων διότι η τύχη όλων κρίνεται τώρα  και ουδείς μπορεί να

επικαλεσθεί άγνοια της πραγματικότητας. Σε τρία αλλεπάλληλα σημειώματα αναδημοσιεύονται

αυτούσια αποσπάσματα ενός βιβλίου μου, που παραδόθηκε στον εκδότη τον Οκτώβριο 2013 και

κυκλοφόρησε αρχές 2014

    Τα αποσπάσματα   παραπέμπονται στις σελίδες του. 

    Από το 2010 η Δύση επίμονα απαξιώνει, λοιδωρεί και κατηγορεί τους ΄Ελληνες και την

Ελλάδα με τους πιο υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Η δεινή κρίση και οι αναμφισβήτητες ευθύνες

των Ελλήνων, κατ’ εξοχήν του πολιτικού συστήματος, είναι η αφορμή. Αλλά η αιτία προέρχεται από

το βαθύτερο υπόστρωμα  της Ιστορίας που επί αιώνες βίωσαν οι Λαοί της Δύσης και αντίστροφα ο

Ελληνισμός ,   ως δύο αντίθετοι Κόσμοι με ριζικά διαφορετική κοσμοαντίληψη.   Είναι, συνεπώς,

στρατηγική η ανάγκη σήμερα να καλύψει ο Ελληνισμός το Μέγα Χάσμα της ιστορικής του μνήμης

ώστε να  επιβιώσει. Η κατανόηση της πραγματικής Ιστορίας και η ψηλάφηση των αληθών αιτίων,

που την κινούν,  μπορεί σήμερα να μας οδηγήσει στη μεγάλη πορεία, με πλήρη εσωτερική

αλληλουχία θεμελιωμένη σε ισχυρά τεκμήρια και να μας συνδράμει ώστε αδελφικά να ανακτήσουμε

την εθνική αυτογνωσία, να ξαναβρούμε τον χαμένο εαυτόν μας, να κερδίσουμε τον χαμένο καιρό

μας και να βρούμε σταθερή πυξίδα στην καταιγίδα.   ( . .. )   Δεν χωράει αμφιβολία ότι η τύχη της

Ελλάδος από κάθε άποψη ταυτίζεται με την παραμονή στη Δύση και με την συνειδητή ένταξή της

στους δυτικούς θεσμούς. Εξίσου αναμφίβολο, όμως, είναι ότι η ένταξη δεν σημαίνει εκχώρηση της

ιστορικής μνήμης και εθνικής συνείδησης. Δίχως μνήμη και συνείδηση δεν υπάρχει Ελληνισμός

αλλά χυλός πελατών και καταναλωτών οπότε η ένταξη στη  Δύση χάνει  την  σημασία  της  σωτηρίας

και ισοδυναμεί με αφασία.  ( σελ.  73 ) 

    Στους καιρούς μας η Δύση εξήγαγε στην Ελλάδα και σε όλον τον Κόσμο δύο ισχυρότατα

αλληλοσυμπληρούμενα ρεύματα: την παγκοσμιοποίηση και τον νεωτερικό Διαφωτισμό. Τις

συνέπειες αυτών πληρώνει ήδη η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και ακριβότερα όλων η Ελλάδα από το 2010

συνεχώς. Οι συνέπειες ήσαν προβλέψιμες από το 2008 αλλά το πολιτικό «μας» σύστημα δεν

αδιαφόρησε απλώς ,   αλλά και τις πολλαπλασιάζει επί τέσσερα συνεχή έτη 2010 - 2013 με τις πράξεις

του και τις παραλείψεις του.  ( . .. )   Σε βιβλίο μου   έγραψα τον Μάρτιο του 2009 :

    Το αξιομνημόνευτο γεγονός των καιρών μας είναι ότι, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής

Αυτοκρατορίας και της  κοσμοθεωρίας της στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, ο θριαμβευτής

Αντίποδάς της καπιταλισμός και δημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός διακηρύσσει, από τον κεντρικό

πυρήνα της επικυρίαρχής του παγκοσμιοποίησης, τις ίδιες ακριβώς ιδέες του ηττημένου συνασπισμού:

τα έθνη, τα εθνικά κράτη, ο πατριωτισμός και η κάθε Μεγάλη  Ιδέα των πολιτών τους, ακόμη και η

εθνική τους ταυτότητα, πρέπει να αποδομηθούν έως ότου εξαφανισθούν ώστε να επικρατήσει

διεθνιστικά, χωρίς σύνορα, η παγκοσμιοποίηση που εγγυάται, υποτίθεται, την ευημερία, την

ελευθερία, τη συνύπαρξη και την ειρήνη όλων  των Λαών. Πρόκειται για τη Νέα Τάξη η οποία, προς το παρόν, προκάλεσε γενική αταξία και εκτεταμένη αιματοχυσία.   Το 2009 ανέτειλε δυσοίωνο και όλα

δείχνουν πως θα εξελιχθεί σε χρονιά-βραχνά.  (σελ.  79 ) 

    Η παγκόσμια οικονομική κρίση μαίνεται από το 2008 και ήδη  απειλεί την ύπαρξη της

Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ενιαίου νομίσματός της. Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα τραβούσε

αμέριμνο την πελατειακή παράδοσή του και την Ελλάδα στον γκρεμό. Στα δύο μεγάλα κόμματα

εξουσίας οι ευρωπαϊστές ευαγγελίζονταν τον εκσυγχρονισμό   οι μεν και την επανίδρυση του

Κράτους οι δε,   αλλά στην πράξη έπρατταν τα ακριβώς αντίθετα. Σύμμαχός τους στην

παγκοσμιοποίηση ήταν εξ ορισμού, από την αντίπαλη πλευρά, η μαρξιστική Αριστερά. Σύμφωνα με

το δόγμα της μαρξιστικής Αριστεράς, που τώρα φωνασκεί  στον ΣΥΡΙΖΑ,  ο κομμουνισμός ήταν

διεθνισμός προορισμένος να παγκοσμιοποιήσει τον Κόσμο όπου θα κυβερνούσε η Εργατική Τάξη.

Οι προλετάριοι δεν ανήκαν στο Κράτος τους ούτε στο ΄Εθνος τους αλλά όφειλαν να καταστρέψουν

αυτά τα «εποικοδομήματα» που τους δέσμευαν στο κυρίαρχο Κεφάλαιο. Καθήκον τους ήταν να

ενωθούν, διακρατικά και διεθνικά, σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να ανατρέψουν   βίαια  το

καπιταλιστικό σύστημα.   ( . .. )   Εξαγώγιμα υποπροϊόντα της σύγχρονης Δύσης αποτελούν οι επιχώριοι

νεωτερικοί,   οι οποίοι ανοίγουν   την Κερκόπορτα. Επιχειρούν να αποδομήσουν το Ελληνικό ΄Εθνος,

να επιβάλουν ένα ουδέτερο κοσμικό Κράτος αποκομμένο από την Ορθοδοξία και να διδάξουν στον

Ελληνισμό τον Διαφωτισμό. Προς τούτο διαπομπεύουν την Ιστορία, μυκτηρίζουν την Μεγάλη Ιδέα,

χαρακτηρίζουν «ανατολίτες» τους ΄Ελληνες και θεωρούν ασύμβατη με την Ευρώπη   την σημερινή

Ελλάδα  –έως ότου αυτοί την εξευρωπαΐσουν.  Εν προκειμένω,   συμπίπτουν με συγχρόνους

Ευρωπαίους διαμορφωτές πολιτικής και κοινής γνώμης οι οποίοι επανειλημμένα αξίωσαν να

εκδιωχθεί η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.   ( σελ.  81, 82, 83, 84, 85 )   

    Δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση ότι ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση του ελληνικού επαναστατικού κινήματος που οδήγησε στην Εθνεγερσία του 1821. Οι αξίες του, που επέβαλε η Γαλλική Επανάσταση, θέρμαναν το Γένος και τους ευρωπαϊκούς Λαούς. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι έως τότε οι ΄Ελληνες δεν είχαν συνείδηση της εθνικής ιδιοπροσωπίας τους. Καθόλου μάλιστα δεν σημαίνει ότι τώρα πια πρέπει να θυσιάσουν την εθνική ταυτότητά τους και να πολτοποιηθούν σε ένα ουδέτερο κοσμικό κράτος πολιτών χωρίς ταυτότητα,   όπως προτείνουν επίμονα οι ιθαγενείς Νεωτερικοί επικαλούμενοι έναν Διαφωτισμό προσαρμοσμένο στην παγκοσμιοποίηση.  Ζήτημα επείγον ασφαλώς είναι η αναγκαία οργάνωση και λειτουργία   του Ελληνικού Κράτους σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα καθώς επίσης η ουσιαστική έμπρακτη ένταξη της Ελλάδος στους σύγχρονους υπερεθνικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της Ατλαντικής Συμμαχίας, των Ηνωμένων Εθνών και των άλλων διεθνών Οργανισμών και  Συνθηκών. ΄Αλλης τάξεως, όμως, ζήτημα είναι η αξίωση των νεωτερικών να καταστεί η Ελλάδα ένα Κράτος -Καρμπόν που θα αλέσει τους ΄Ελληνες σε ένα χυλό πολιτών και καταναλωτών, θα σβήσει την μνήμη της Ιστορίας, θα κόψει δια της βίας τη συνέχεια του ΄Εθνους και θα παραδώσει τον Λαό της στις υπερ - εθνικές ελίτ .   ( . .. )  

    Την κατάσταση,  τις προκλήσεις της σημερινής Ελλάδας και τους νεωτερικούς «διαφωτιστές» της, περιέγραψε με εκπληκτική ενάργεια ο ΄Ιων Δραγούμης πριν εκατό και πλέον χρόνια. ΄Εγραψε:Οι ΄Ελληνες της Ελλάδος, ας τους πούμε οι ελλαδικοί, συνταύτισαν στο μυαλό τους το ελληνικό κράτος, τη μικρή Ελλάδα, με το ελληνικό έθνος.  Ξέχασαν το ελληνικό έθνος, τη Ρωμιοσύνη, τον Ελληνισμό (…) Και η αντίληψη της τελειότητας γι’ αυτούς είναι ένα άλλο, όποιο και  νάναι,   κράτος της Ευρώπης με προκοπή.  Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί έγραψαν βιβλία επιστημονικά για το κράτος τους, ο καθένας για το δικό του.   Και οι ΄Ελληνες πιστήμονες(;) πήραν τα βιβλία αυτά και τα μετάφρασαν κατά γράμμα στα ελλληνικά και είπαν: «Αυτό γίνεται στην Αγγλία. Λοιπόν, αυτό πρέπει να γίνεται και στην Ελλάδα » . Πήραν την Αγγλία και την Ελλάδα για σότιμα κράτη (…)  Το Σύνταγμα θέλησε να δώσει στο έθνος αντιπροσώπους και είπε να υπάρχουν ουλευτές. Επρόκειτο αυτοί οι βουλευτές να αντιπροσωπεύουν το έθνος. Αλλά η πραγματικότητα τα χάλασε όλα και οι βουλευτές βρέθηκαν αντιπρόσωποι μιας μικρής επαρχίας και δεν είχαν κανένα συμφέρον να καταγίνουν με το έθνος. Τους έφτανε που καταγίνονταν με την επαρχία τους και φρόντιζαν τις μικροδουλειές των πελατών τους, των εκλογέων .   (…) 

    Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συνταυτίσουν με τον νου τους κράτος και έθνος.   (…) Έκαναν την ανικανότητά τους θεωρία, κράτος και έθνος έγιναν στο κεφάλι τους ένα.   (…) Εύκολο να πλάσει το μυαλό τους το πρότυπο του τέλειου κράτους. Δεν είχαν παρά να στρέψουν να κοιτάξουν όποιο κράτος της Ευρώπης και μάλιστα  τα   μεγάλα . Και οι επιστήμονες και οι νομοθέτες δεν έκαναν άλλο παρά να αντιγράφουν, να παραφράζουν ή να μιμούνται βιβλία, συντάγματα, νόμους, θεσμούς .  (…)   Αντίγραφαν νόμους φράγκικους και συντάγματα ισοπεδωτικά. Τους νέους τους έστελναν στην Ευρώπη για να σπουδάσουν ευρωπαϊκά και, άμα ξαναγύριζαν με ένα δίπλωμα στο χέρι, τους είχαν για θεούς. Οι μικροί αυτοί διπλωματούχοι θεοί, παραφουσκωμένοι από ξένη μάθηση κακοχωνεμένη, πολεμούσαν να κλονίσουν ακόμη περισσότερο   την πεποίθηση των Ρωμιών στον εαυτό τους .   ( σελ.  95, 96 ) 

    Ο Αμερικανός Samuel   Huntington   υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και Σύμβουλος Ασφαλείας στον Λευκό Οίκο. Επί πλέον απεφάνθη   ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση.

Ωστόσο, στο κύκνειο άσμα του γράφει:

    Αυτή η ομάδα των υπερ-εθνικών ελίτ αποτελεί τον πυρήνα μιας αναδυόμενης Παγκόσμιας Υπερ-Τάξης. Αισθάνεται ελάχιστα την ανάγκη για εθνική αφοσίωση. Εστιάζει στην οικονομική παγκοσμιοποίηση ως την ακαταμάχητη δύναμη που γκρεμίζει τα εθνικά σύνορα, ενοποιεί τις εθνικές οικονομίες και διαβρώνει ταχύτατα τις εξουσίες και την αυτονομία των εθνικών κυβερνήσεων .   (…)   Οι συντελεστές της οικονομικής παγκοσμιοποίησης έχουν την έμμονη ιδέα ότι ο Κόσμος είναι μια οικονομική μονάδα. Γι’ αυτούς Πατρίδα   είναι η παγκόσμια αγορά, όχι η εθνική κοινότητα. Καθώς η παγκόσμια αγορά αντικαθιστά την εθνική κοινότητα, ο πολίτης του Έθνους δίνει τη θέση του στον παγκόσμιο καταναλωτή.

    Ανάλογες   επισημάνσεις είχαν κάνει επίσης και Ευρωπαίοι .

    Ο  Jacques  Attali  έφραφε  το 2004:   Τα  Έθνη έχασαν την επιρροή τους στην εξέλιξη των πραγμάτων και έχουν εγκαταλείψει στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης όλα τα μέσα για την καθοδήγηση του Κόσμου.

    Και ο  Zygmunt   Bauman  το 2007:   Σήμερα πραγματοποιείται ο διαχωρισμός και επίκειται το διαζύγιο πολιτικής -εξουσίας. Μεγάλο μέρος της εξουσίας μεταβιβάζεται από το εθνικό Κράτος στον πολιτικά ανεξέλεγκτο παγκόσμιο και συχνά υπερ-τοπικό χώρο. Αυτές οι προσφάτως χειραφετημένες εξουσίες, απελευθερωμένες από κάθε πολιτικό έλεγχο, καθίστανται πηγή  βαθιάς και ατίθασης αβεβαιότητας. Αυτή η ελίτ είναι πολύ ισχυρή για  να της αντιπαρατεθεί κάποιος και για να την προκαλέσει.  ( σ ελ.  113) 

    Κορυφαίος φιλόσοφος και  Ευρωπαίος,   καθηγητής και ακαδημαϊκός,   ο  πρώτος αιρετός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας,   ο Κωνσταντίνος Τσάτσος   έγραψε :

    Δεν είναι μια όποια πατρίδα η Ελλάδα. Δεν είναι ανάγκη ν’ αγαπάει κανείς τις  πατρίδες για να αγαπάει την ελληνικήν ιδέα, που είναι έξω και πάνω από πατρίδες. Είναι το ωραιότερο οικοδόμημα της γης. Κανόνας   ζωής, το μέτρον: Το μέτρο  –και μόνο αυτό –  δίνει στον άνθρωπο ανθρωπιά και στον Έλληνα τη δύναμη να κάνει θαύματα . (…)   Καθώς λέει και ο Πλάτων (Γοργίας 518e.) σκοπός της πολιτικής δεν είναι να γεμίζωμε  από λιμάνια, νεώρια, τείχη και εισπράξεις την πόλη, αλλά να δημιουργούμε άξιους πολίτες.   Οι ηγέτες, οι καθοδηγητές των λαών, κάτω από το κάλυμμα των ιδανικών, απεργάζονται εσκεμμένα την κατάλυσή τους .   (…) Το νέο, που προσθέτει στα δεινά της Ιστορίας η εποχή μας, είναι αυτή η ευθεία μόνιμη οργανωμένη προδοσία των ιδανικών .   (…)   Αν υπήρχε γνησιότερη παιδεία, καθαρότερη ενόραση του βάθους, ίσως οι περισσότεροι αυτοί θα αντιλαμβάνονταν ότι υπάρχουν πολλές αλλαγές μόνο διότι υπάρχουν και μερικά βασικά που δεν αλλάζουν. Είναι αναλλοίωτα.   Όταν τα Πανεπιστήμια παράγουν οπαδούς και δεν μορφώνουν ηγέτες, τότε δεν εκπληρώνουν την αποστολή τους.   (…) Τα Πανεπιστήμια σιγά -σιγά υποκύπτουν στην αποπνευματικοποίηση που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.   (…)   Αν χωλαίνη η οικονομία σήμερα στον κόσμο, χωλαίνει κυρίως από τον παράγοντα άνθρωπος. Αυτού του παρ άγοντος την γενικώτερη μόρφωση την ηθικοκοινωνική χρειάζεται η οικονομία για να αυξηθή η παραγωγικότητα και η

δικαιότερη σύνταξη των παραγωγικών δυνάμεων.  Ένα κρίσιμο πρόβλημα που προσλαμβάνει δραματική μορφή στην Ελλάδα: η γλώσσα.  (…) Η γλώσσα μεταβάλλει τα άρρητα σε ρητά.   (…) Η ελληνική γλώσσα αυτή καθ’ εαυτήν είναι ένας θησαυρός πολιτισμού από τον οποίον όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί πάντα αλλά και σήμερα αντλούν .   (…) ΄Εμεινε μια αδιάσπαστη αλυσίδα, μια υπαρξιακή ενότητα, όπως ενότητα αποτελεί και η ελληνική συνείδηση.   (…) Και ενώ τα πράγματα έβαιναν κατ’ ευχήν, μπήκε ο κακός δαίμονας της πολιτικής.   (…) Τελεί υπό την πλάνην ότι η γλώσσα νομοθετείται.    

    Οι καιροί μας είναι χαλεποί και, το σημαντικότερο, κοσμογονικοί. Στο διάστημα της εικοσαετίας 1990- 2010 έχουν ανατραπεί τα πάντα τόσο στην πλανητική κλίμακα όσο και στην ελληνική. Επήλθαν και εξακολουθούν να επέρχονται σεισμικές ανατροπές που ουδείς πολίτης οποιασδήποτε χώρας μπορούσε να διανοηθεί. Θα συνεχισθούν. Πώς θα τις υπερβεί ο Ελληνισμός; Βρίσκεται δέσμιος του αναχρονιστικού   πολιτικού συστήματος, των εγκληματικών λαθών και των ιδεοληψιών, των διεθνών δεσμεύσεων και του τερατώδους δημοσίου χρέους .   ( . .. )  

    Εν προκειμένω είναι απαραίτητο να επαναληφθεί με έμφαση ότι  ( . .. )   άλλης τάξεως ζήτημα είναι η πιστή άσκηση της πολιτικής με ευρωπαϊκά πρότυπα και άλλης τάξεως ζήτημα η αυτοδιάλυση του αυτοφυούς ελληνικού πολιτισμού με την ενσωμάτωση των Ελλήνων στην παντελώς ασύμβατη κοσμοαντίληψη των Δυτικών.  Οι Δυτικοί πιστεύουν ακλόνητα στον λεγόμενο Ορθό Λόγο.   ( . .. ) 

Στον αντίποδα,   τον Ελληνισμό  διακατέχει προαιώνια η έννοια της Ύβρεως  απέναντι στη Φύση και την Ηθική.   ( . .. )   Αντίθετα, όταν στο τελευταίο τέταρτο του 20ού  αιώνα  οι Έλληνες  ενστερνίσθηκαν στην πράξη το δόγμα των Δυτικών Διαφωτιστών,   ότι δήθεν ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος  Κύριος της Φύσης, αφάνισαν το μοναδικού κάλλους φυσικό περιβάλλον μας και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Προκάλεσαν την αυτοκαταστροφή για να «πετύχουν» την ανάπτυξη! Την συμφορά επέτρεψε, προέτρεψε και   χρηματοδότησε το πολιτικό σύστημα επειδή είναι ανελλήνιστο και ρητορικά δυτικότροπο αλλά ποτέ ευρωπαϊκό!  ( . .. )   Είναι προφανές ότι, με τέτοιας ποιότητας διαμορφωτές πολιτικής και κοινής γνώμης σε απόλυτη διαπλοκή με την επικυρίαρχη Ολιγαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ο ελληνικός Λαός τελεί υπό τρομοκρατία. Είναι αδύνατον να εμπιστευθεί και να εμπνευσθεί αν δεν εκσυγχρονισθεί άρδην το πολιτικό σύστημα και ο πολύπλοκος ιστός συμφερόντων  ο οποίος τροφοδοτεί το σύστημα,   που με την σειρά του υπηρετεί και υφαίνει αυτόν τον ιστό τη ς αράχνης.  Κατεπείγει, όμως, η ανάγκη να διασωθεί η Ελλάδα. Για να επιβιώσει, οφείλει να αφομοιώσει δημιουργικά το ευρωπαϊκό κεκτημένο χωρίς να θυσιάσει την ελληνική ιδιοπροσωπία, να αναδιοργανώσει εκ βάθρων τους μηχανισμούς του Δημοσίου, να αφομοιώσει τη  νέα οικονομία και τη νέα τεχνολογία και να επεξεργασθεί νέα

στρατηγική με άλλες προτεραιότητες. Προϋπόθεση όλων, όμως, είναι να αυτοδιαλυθεί το πολιτικό της σύστημα και   να εκσυγχρονισθεί.   ( σελ .   121, 122,123, 124, 126 )