Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1896 μέσα από τις
σελίδες του "Ρωμηού"
Ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής δεν
απέβλεπε στην υστεροφημία. Τρομερά εύκολος στο γράψιμο, επί 35 συναπτά χρόνια (από το 1883 έως το 1918) έγραφε μόνος του κάθε βδομάδα την τετρασέλιδη εφημερίδα του Ο Ρωμηός, η οποία, όσο κι αν ακούγεται
απίθανο σήμερα, ήταν ολόκληρη έμμετρη, από τον τίτλο της (Ο Ρωμηός,
εφημερίς - που την γράφει ο Σουρής) μέχρι
τις μικρές αγγελίες της!
Στις σελίδες του Ρωμηού σχολιάζεται εύθυμα
όλη η ιστορία αυτών των 35 χρόνων. Αυτό που εντυπωσιάζει τον σημερινό
αναγνώστη, πέρα από την αβίαστη ροή του στίχου του Σουρή, είναι το πόσο λίγο
έχουν αλλάξει ορισμένες καταστάσεις και χαρακτηριστικά των Ελλήνων.
Ας δούμε λοιπόν, πώς περιέγραψε ο Σουρής
στο Ρωμηό τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες
του 1896.
Βρισκόμαστε
στα τέλη του 1894, ένα χρόνο μετά το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Παρά τη σταθερή
κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, η κυβέρνηση Τρικούπη είναι αναγκασμένη να
επιβάλει επαχθείς φόρους για να αντεπεξέλθει στην υπερχρέωση της χώρας. Στο
φύλλο 486 του Ρωμηού (12 Νοεμβρίου 1894), ο Φασουλής και ο Περικλέτος,
φιγούρες από το κουκλοθέατρο και μόνιμοι ήρωες του Ρωμηού, σχολιάζουν το μέγα
θέμα της επικαιρότητας, την απόφαση για τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896
στην Ελλάδα.
-- Θάρρος, καημένε Περικλή,
κι η μέρα ξημερώνει
που θα ξυπνήσουν την ηχώ των
λόφων των ερήμων
παιάνες νέων αθλητών και
παλαιστών αλκίμων,
από παντού της ράτσας μας θα
φθάσουν θιασώται,
προσπάθησε δε, Περικλή, να
ζήσης έως τότε
κι όλων των ζώων τους ορούς
να πίνεις μονορούφι,
αλλιώς καθένας θα σε πει
μισέλληνα μαγκούφη,
που βρήκες την περίσταση για
να τα κακαρώσεις
πριν των ιοστεφάνων μας τις
φέστες καμαρώσεις.
-- Θα κάνω κούρα, Φασουλή, μη
στάξει και μη βρέξει
για να προφθάσω ζωντανός το
ενενηνταέξη
-- Ηλθε κι ο φίλος Κουβερτέν,
ο Γάλλος ο Βαρόνος,
και στου Συλλόγου
"Παρνασσού" εφώναξε το βήμα
πως την Ελλάδ' αθάνατος την
περιμένει χρόνος
κι οι δόξες θάβγουν οι παλιές
μέσ' από κάθε μνήμα.
Κι εγώ που λες εστάθηκα στον
ρήτορα καρσί
κι αυτός μιλούσε, μάτια μου,
τα Γαλλικά φαρσί,
κι εγώ που το κατάφερα να μην
τον καταλάβω
εφώναξα με τους λοιπούς
"Βαρόνε, μπράβο μπράβο",
και λόγ' ηκούσθησαν θερμοί
στομάχων κεχηνότων
κι όλοι τον χειροκρότησαν οι
Μαραθωνομάχοι,
για νάναι δε, βρε Περικλή,
φιλέλλην εκ των πρώτων
Ελληνικά χρεώγραφα πιστεύω
πως δεν θάχη.
(…)
Και μη νομίζης Περικλή, πως
μπόλικον Αργύρη
προθύμως θα ξοδέψωμε γι' αυτό
το πανηγύρι.
Για τους αγώνες μηδεμιά δεν
θα γενή θυσία,
με χρήματα την δόξα των δεν
θα την κηλιδώσωμε,
και τούτους θα τους βγάλωμε
εις την δημοπρασία
κι όποιος τους πάρει πιο
φτηνά σ' εκείνον θα τους δώσωμε.
Η μεν Ελλάς το Στάδιον
προσφέρει των προγόνων
κι ας δώσουν άλλοι τον παρά
προς πέρας των αγώνων.
και ο
Σουρής φαντάζεται τους αγώνες:
πάλιν ο Λόρδος προχωρεί εκ
μέσου των ομίλων
κι όπως ο περιβόητος
Κροτωνιάτης Μίλων
φορτώνεται τους δανειστάς
αντί βωδιών στον ώμο
κι αμέσως παίρνει δρόμο
και τρεις φορές το Στάδιον με
τούτους φέρνει γύρα
κι όλοι φωνάζουν
"ελελεύ, αθάνατε Σωτήρα"
(…)
Αλλ' όμως και μουφλούζηδες
κοιτάζω λεγεώνας
που παίζουν Καραϊσκο,
να βγαίνουν πρώτοι νικηταί
εις όλους τους αγώνας
προπάντων δε στον Δίσκο.
(…)
Αλλ' όμως και κολυμβητών
παράποτε σπανίων
κατέρχεται φουσάτο,
ο δε Τρικούπης κολυμπά εις
πέλαγος δανείων
χωρίς να βρίσκει πάτο.
