ΤΗΝ ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΩ

Αναρτήθηκε τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ 2011.

http://roukoumoukou.blogspot.gr

Ανδρέας Μελεζιάδης

Την κυανόλευκη σημαία ετοιμαζω

Και μια φανέλα με ημίθεο στο στήθος

Το αγαπημένο μου κασκόλ και πάλι βάζω

Και γίνομαι ‘’ένα’’ με τα αδέλφια μου στο πλήθος

     Και ξεκινώ για το Καυταντζόγλειο, εκεί στην θύρα ‘’13’’, όπου άρχισα να πηγαίνω από τότε που κτίστηκε.

     Και μπαίνω στο γήπεδο και βλέπω και πάλι τις γνωστές εικόνες, τις άδειες κερκίδες, άντε 5-6 χιλιάδες κόσμο το πολύ, πλήν εξαιρέσεων.

     Με πιάνει νοσταλγία, για την ομάδα που θαυμάζαμε, την ομάδα του Βάσια και των άλλων παιδιών, τότε που οι 15.000 κόσμος ήταν για τα ‘’μικρά’’ παιχνίδια.

     Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα ? Γιατί τα τελευταία ιδίως χρόνια, από τα μέσα του πρωταθλήματος αρχίζουμε και κάνουμε υπολογισμούς για το αν θα κινδυνέψουμε ή όχι ? Γιατί τέτοια ασέβεια προς τον ΗΡΑΚΛΗ από τα θεσμοθετημένα όργανα, όπως φέτος το καλοκαίρι ? Μπορεί να είχαν δίκιο, μπορεί και όχι. Δεν  ξέρω.

     Την πορεία μας, από το 1955 που πηγαίνω στο γήπεδο, μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρείς περιόδους. Στην ‘’πρό Χατζηπαναγή’’, στην περίοδο Χατζηπαναγή και στην ‘’μετά Χατζηπαναγή.

     Στην ‘’πρό Χατζηπαναγή’’, είχαμε μια καλή ομάδα, με διακρίσεις κάποιες φορές, όταν ξεχνιόταν το διαβόητο ‘’ΠΟΚ’’ και δεν είχε εντεταλμένες διαιτησίες, όταν πηγαίναμε σε εκείνο το γηπεδάκι στο Συντριβάνι και βλέπαμε τους αγώνες όρθιοι συνήθως. Εγώ είχα προνομιακή θέση τα πρώτα χρόνια, στους ώμους του πατέρα μου.

    Ακολούθησε το Καυταντζόγλειο , οπότε ήμασταν πιο άνετα. Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι στο Κύπελο Διεθνών Εκθέσεων, το 1960 αν δεν κάνω λάθος, με την μικτή του Νόβι Σαντ. Κερδίσαμε 2-1, και ο Καραπατής προσπαθούσε να πείσει τον διαιτητή ότι στο γκόλ που φάγαμε, είχε πιάσει την μπάλα έξω από την γραμμή. Φυσικά, την είχε πιάσει μέσα.

  Τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε η μεγάλη ώρα για την μεγάλη ομάδα, την ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μέχρι σήμερα.  Ήρθε η ώρα για την ομάδα του Χατζηπαναγή.  Ήταν ο καιρός, που πηγαίναμε στο γήπεδο σαν να πηγαίναμε σε γλέντι. Και γλέντι ήταν για εμάς.  Ήταν ο καιρός που οι ‘’τρείς’’ της Αθήνας από την αρχή των πρωταθλημάτων έψαχναν τρόπους για να αντιμετωπίσουν τον ΗΡΑΚΛΗ.  Και δεν μιλάμε για αγωνιστικούς τρόπους. Συνήθως, το κατάφερναν. Αποτέλεσμα, ένας μόνο Τίτλος ( ΚΥΠΕΛΛΟ 1976 ). Οι δεύτερες θέσεις και οι συμμετοχές σε τελικούς, δεν μετράνε.

     Όλα τα ωραία, όμως, δυστυχώς περνάνε. Ο Βάσια σταμάτησε πιά να παίζει, το ίδιο και οι άλλοι παίκτες. Η μεγάλη ομάδα, έπαψε να υπάρχει. Δεν μπορέσαμε να την διατηρήσουμε. Άρχισε η εποχή ‘’μετά Χατζηπαναγή’’.  Πώς όμως είναι δυνατόν, να αντικαταστήσεις επάξια τον Χατζηπαναγή ? Θυμάμαι τον Τέλη, να λέει για τον Σοκόλ Κούστα, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Αλβανίας, ότι θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον Βάσια. Καλούτσικος ήταν, αλλά  ήρθε, έπαιξε λίγο και απήλθε. Καμμία σύγκριση.

    Άρχισαν λοιπόν οι γκρίνιες ( είμαστε ειδικοί σε αυτό ). Φταίει ο Πρόεδρος που δεν παίρνει παίκτες. Που δίνει μεταγραφή στους καλύτερους παίκτες μας. Και άλλα παρόμοια. Ξεκίνησε ένας αγώνας απερίγραπτος κατά του Θεοδωρίδη, να φύγει.

     Η πολιτική μας ηγεσία, ‘’μυρίστηκε ψητό’’ στην υπόθεση, και από την μια ο Τσοχατζόπουλος, από την άλλη ο Βενιζέλος, μας  ‘’πασάρουν’’ τον Μυτιληναίο και τον Εμφιετζόγλου. Κέρδισε ο Τσοχατζόπουλος με τον Μυτιληναίο, ας είναι καλά η ΕΛΒΟ που πήγαινε ‘’πακέτο’’. Μεγάλη οικονομική ισχύς, πεποίθηση όλων πλέον ήταν ότι θα έρθουν μεγάλοι παίκτες, θα έρθουν τίτλοι κτλ. Πώς και δε. Πέσαμε σε άνθρωπο που το ποδόσφαιρο το έβλεπε από την τηλεόραση, εάν το έβλεπε. Δεν είχε για τον ΗΡΑΚΛΗ πάθος, όραμα, υπομονή, δεν ήξερε τι γίνεται. Λανθασμένες επιλογές προπονητών και παικτών, το μόνο που έκαναν ήταν να μας αποπροσανατολίσουν και να μας συγχίσουν. Έπρεπε να καταλάβουμε, ότι ο Μυτιληναίος ήρθε για να φύγει, όπως και έγινε. Μας πάσσαρε στον φίλο του, τον Σπανουδάκη. Άρχισαν οι μαύρες μέρες. Τα χρέη αυξάνονταν καθημερινά. Ήδη είχε αρχίσει η εποχή των ‘’-ιτς’’, ‘’-οκο’’, και των λοιπών συμπαρομαρτούντων. Μέχρι τότε, ξέραμε τις κονσέρβες κρέατος από την Αργεντινή κτλ. Ήταν η ώρα να μάθουμε ( όλες οι ομάδες μας ) και το Νοτιοαμερικάνικο κρέας, που ήταν φτηνό, αλλα υπερτιμημένο. Τα τελευταία, όλοι τα θυμούνται, τι να τα γράφουμε τώρα.

     Άρχισαν να προξενεύονται πολλοί ‘’σωτήρες’’, απατεώνες οι περισσότεροι. Νόμιζαν πως ήταν χημικοί, και προσπαθούσαν να βάψουν αυγά με πορδές. Το κατάφερε κανείς μέχρι τώρα ? Κανείς από αυτούς, δεν συνειδητοποιούσε, για ποια ομάδα ενδιαφέρθηκε. Κανείς δεν ήταν Ηρακλειδέας. Όλοι ήταν ….’’ Επενδυτές’’.  Είναι η νέα έκφραση της λέξεως ‘’λαμόγια’’. Δεν θα αδικήσω τον Ρέμο. Αυτός, ήταν ( και είναι ) Ηρακλειδέας, αλλα νόμισε ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Του έπεσαν και από δίπλα κάποιοι ‘’επιτήδειοι’’, και νάτα τα χάλια μας.

     Με αυτά και τα παρόμοια, ξύπνησαν και οι τοπικοί αντίπαλοι, για να διεκδικούν τον τίτλο του ‘’Αφεντικού της πόλης’’. Δύο σοφές παροιμίες, είναι η απάντηση.

‘’ΔΥΟ ΓΑΙΔΑΡΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΗ ΑΧΥΡΩΝΑ’’

Και

‘’ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ, ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ’’

 Εδώ όμως έκαναν λάθος, γιατί  οι δρύες δεν πέφτουν τόσο εύκολα.

     Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τον νοιάζει φοβέρα καμιά, μονο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την Δόξα τραβά… Πόσος όμως είναι αυτός ο ‘’λίγος καιρός’’ ? Πηγαίνω στο γήπεδο, και δεν αναγνωρίζω την ομάδα μου. Όταν βάζουμε κανένα γκόλ, δεν πανηγυρίζω πλέον, αλλα εκφράζω το ξέσπασμά μου. Φέτος , μέχρι τώρα, μόνο τρείς φορές χαρήκαμε γιατί έγινε αυτό που έπρεπε, οι δύο με κάποιες  Αθηναί΄κές  ομάδες και η τρίτη με κάποιο συμπολίτη.  Από εκεί και πέρα, άγχος, και δεν συμμαζεύεται. Δεν θα κάνω κρίσεις πάνω σε τεχνικά θέματα, αν και μπορώ. Θα πώ όμως, ότι κάποιες ομαδούλες που έρχονται, μας κερδίζουν ή τρομάζουμε να τους πάρουμε καμιά ισοπαλία, παλαιότερα τις ξεκινούσαμε από το 2 – 0.

     Πόσες φορές, όπως όλοι μας, είπα μετά από κάποιο αγώνα, ότι δεν θα ξαναπατήσω στο γήπεδο…. Και την επόμενη φορά, ενώ εγώ δεν ήθελα, βρισκόμουν ντυμένος και τα πόδια μου με οδηγούσαν στις κερκίδες… Αθεράπευτη αρρώστεια, από την οποία όμως δεν θέλω να θεραπευτώ.  Όσα χρόνια θα μπορώ ακόμα να πηγαίνω, θα πηγαίνω.  Με την ελπίδα να πανηγυρίσω γκόλ και νίκες, όπως κάποτε.  Και δεν είναι πρόβλημα ηλικίας, όπως πιθανόν να σκεφτόταν κάποιος.

     Κάποτε, όχι πριν από πολύ καιρό, βγάζαμε παίχτες από τις μικρές μας ομάδες. Αγαπούσαν, ή πιστεύαμε πως αγαπούσαν τον ΗΡΑΚΛΗ. Χαιρόμασταν να τους βλέπουμε, βέβαια εάν έκαναν και καμία ‘’πατάτα’’ τους τα ‘’σέρναμε’’, αλλα τους συγχωρούσαμε. Λάθη γίνονται από όλους. Σήμερα βλέπεις μια ομάδα χωρίς παίκτες – σύμβολα, που όλοι θέλουμε. Βλέπεις 3-4 Έλληνες και τους υπόλοιπους ξένους, τις περισσότερες φορές ‘’αγνώστου πατρός και μητρός’’. Φέτος εδώ, του χρόνου αλλού, και πάει λέγοντας. Έτσι δεν γίνοντα οι ομάδες. Έχεις και τους μαναντζαρέους, που μαζί με το κρέας σου πασσάρουν και τον ‘’κατιμά’’. Φυσικά, εσύ ομάδα πληρώνεις. Εάν δεν σκεφτούν οι διοικήσεις ότι αυτά τα χρήματα τα δίνουν από την τσέπη τους και όχι από κάποιο ταμείο που μπορούν κάποια στιγμή να παρατήσουν, δεν γίνεται τίποτα.

     Όλοι περιμένουν έναν καινούριο παράγοντα, επιχειρηματία, Ηρακλειδέα, με πάθος για την ομάδα, με όνειρα και αισιοδοξία. Βλέπετε εσείς κανένα ? Εγώ όχι. Αυτοί, τέλειωσαν. Τώρα οι μόνοι που εμφανίζονται είναι κάποια λαμόγια ‘’επενδυτές’’ που δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, και η επιδίωξή τους είναι να ‘’ξεπλύνουν’’ μερικά χρήματα από τις λαμογιές τους και από σοβαρότερες περιπτώσεις. Μόνοι μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, και ας μην περιμένουμε ‘’εξ ύψους παρηγορίαν’’. Οι ‘’από μηχανής θεοι’’  ήταν μόνο στις αρχαίες τραγωδίες. Όσο για το Κράτος ? Ποιο κράτος ? Υπάρχει ακόμα ? Πέστε μου να καταλάβω.

     Ναι, θέλουμε γήπεδο, όπως όλες οι ομάδες, για να μην είμαστε μουσαφιρέοι στο Καυταντζόγλειο. Άλλη πονεμένη ιστορία. Προσωπικά, πήγα σε τρείς διαφορετικές τελετές εγκαινίων του γηπέδου στη Μίκρα. Η τελευταία, ήταν το 1993, με τον Λιάνη αρμόδιο Υφυπουργό. Επειδή τον ήξερα από παλιά, τον ρώτησα εάν θα γίνουν τα ίδια , όπως τις άλλες φορές. ‘’Όχι, τώρα θα γίνει ! ‘’ ήταν η απάντηση. Έγινε ? Μόνο μόνοι μας θα το κάνουμε, με όποιο τρόπο μπορέσουμε. Πρέπει όμως να είμαστε υποψιασμένοι, γιατί πολλοί επωφθαλμιούν την ακίνητη περιουσία μας, με πρώτο και καλύτερο το ‘’Κράτος’’. Το απέδειξε το καλοκαίρι, άλλωστε.

     Όλα αυτά, είναι σκέψεις μου, που δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Την μόνη ‘’ταυτότητα’’ που αποδέχομαι και επιζητώ, μάλιστα, είναι η του φιλάθλου ( και ενίοτε οπαδού ) του ΗΡΑΚΛΗ. Μην μου μιλάτε για κόμματα κτλ. Τα αγνοώ.

     Σήμερα, μπήκε το 2011. Όλοι, περιμένουμε κάποια καλύτερη εξέλιξη, σε διάφορα θέματα. Πόσο απίθανο όμως φαίνεται σήμερα αυτό…. Τέλος πάντων. Και εμείς οι Ηρακλειδείς, περιμένουμε καλύτερες μέρες, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλα και στο μπάσκετ και στο βόλλεϋ. Από αυτό το τελευταίο, δεν έχουμε παράπονο.

    Και μετά από όλα αυτά, καιρός είναι να

ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΤΗΝ ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΑΝΕΛΛΑ ΜΕ ΗΜΙΘΕΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΚΑΣΚΟΛ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΒΑΛΩ

Και να περιμένω τα αδέλφια μου, να γεμίσουν το Καυταντζόγλειο για νέες νίκες, όπως παλιά.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Υ.Γ.  Απευθύνομαι σε Ηρακλειδείς, αλλα είμαι σίγουρος ότι και οι υπόλοιποι, θα βρούν πολλά κοινά σημεία

Αντίδοτο στην κρίση ανακάλυψαν οι Φουρνιώτες

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://thessbomb.blogspot.gr/

γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου
    Στο νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνων Κορσεών, στο «μπουγάζι» ανάμεσα στην  Ικαριά και τη Σάμο, ανακαλύφθηκε το αντίδοτο στην κρίση. Το βρήκαν στα ξαφνικά οι χίλιοι και κάτι κάτοικοι του νησιού, μα δεν το κρατούν σα θησαυρό των «κουρσάρων».
    Το μοιράζονται απλόχερα με επισκέπτες και φίλους, δίνοντας τη συνταγή που ξορκίζει την οικονομική κρίση: Επένδυση στον τόπο, την παράδοση και τον άνθρωπο!
    Μέλι γεμάτο αρώματα από τα βοτάνια που φυτρώνουν σε κάθε πλαγιά δίπλα στον μανδραγόρα, τυράκι απίστευτης νοστιμιάς από τα ατίθασα κατσίκια που σκαρφαλώνουν ως την κορφή του Κόρακα, αρωματικά φυτά μεγάλης περιεκτικότητας σε αιθέρια έλαια, μαρμελάδες από ντόπια λαχανικά-συνοδευτικά ντιπ σε αλμυρές γεύσεις, τουρσιά με χόρτα «τσιγαριαστά» ή κρίταμο, λικέρ από φλισκούνι ή θυμάρι, ντοματάκι, αγριόσυκο ως και… ελιά(!) ως γλυκά κουταλιού και χίλιες μύριες νοστιμιές, σε ένα νησιώτικο «καλάθι» που μοιάζει με το κέρας της Αμάλθειας.
    Η Φουρνιώτικη γη, δεν παράγει πολλά. Είναι ξερική και ανεμοδαρμένη, με φρυγανώδη βλάστηση και λιγοστό χώμα. Αιώνες τώρα, οι κάτοικοι του νησιού, αντιπαλεύουν με τις καιρικές συνθήκες, τις γκρίζες ζώνες, τις εναέριες παραβιάσεις και την εγκατάλειψη της πολιτείας. Στην εποχή της κρίσης, ξαναγυρνούν στον τόπο τους και την παράδοση. Φτιάχνουν τις αναβαθμίδες αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις.   Καλλιεργούν και ελπίζουν. Αξιοποιούν όλους τους υπάρχοντες πόρους. Δημιουργούν νέες συνθήκες διαβίωσης για να μη φύγουν τα παιδιά τους. Βγαίνουν στο ψάρεμα με τραγουδίσματα, συντροφικότητα και γέλια. Σέβονται τον πλουμιστό θαλασσινό ιππότη, τον αστακό, και δεν του χαλούν το σπίτι του-την τραγάνα.  Αναθυμούνται της γιαγιάς τις συνταγές, τα λιόκαφτα και τη μπιζελόβαφα, το σκληροζυμωτό παξιμάδι με μπόλικο λαδάκι, ανάλατη μυζήθρα, ντομάτα και κάπαρη. Χτυπούν το χταπόδι στα άγρια βράχια μέχρι να απλώσει και το λιάζουν μαζί με κλαδάκια ρίγανης, προτού σιγοτσιτσιρίσει στα κάρβουνα. Βγάζουν τα κατσίκια και τα πρόβατα για βοσκή, πήζουν το τυρί με τον παραδοσιακό φουρνιώτικο τρόπο κι ύστερα το μελώνουν και το προσφέρουν ζεστό στον επισκέπτη-καλύτερο απλό γλυκό, δεν θα έχετε γευτεί ποτέ…
    Κι ύστερα, στα μοναδικά τους πανηγύρια, με λουκουμάδες, κατιμέρια, τηγανίτες, μπουρέκια κι ολόφρεσκο ψαράκι, χορεύουν και τραγουδούν ακούραστα ως το πρωί. Ερωτεύονται, φιλονικούν, φιλιώνουν, ρίχνουν δίχτυα με τον ίδιο παθιασμένο τρόπο των αυθεντικών νησιωτών. Το χαμόγελό τους, σαν τα κύματα του Αιγαίου, δεν παύει ποτέ να υπάρχει!

    Κάθε χρόνο, στις 25 Ιουλίου, ο Σύλλογος Επαγγελματιών Φούρνων διοργανώνει τη «Γιορτή Μελιού και Παραδοσιακών Προϊόντων» με εκθέματα που θα ζήλευαν ως και μεγάλα νησιά με μακρόχρονη γαστρονομική παράδοση. Όλο αυτό, μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πανηγύρι γεύσης και κεφιού, με τον τρυγητό του μελιού να κλέβει τις εντυπώσεις. Ρακόμελο και αχνιστοί λουκουμάδες, τηγανίτες με μυζήθρα ή λαδοτύρι, χλωρό τυρί βουτηγμένο στο μέλι, κομματάκια από κερήθρα που λιώνει στο στόμα κι η μοναδική «μελένια» ένα τοπικό γλυκό, προσφέρονται απλόχερα στους πολυάριθμους επισκέπτες. Κι από κοντά, το ντόπιο αναψυκτικό, η πορτοκαλάδα «λαγού», που δεν σείει τη φτέρη…
    Οι Φούρνοι Κορσεών είναι το νησιωτικό σύμπλεγμα της καρδιάς και της αυθεντικής νησιώτικης ομορφιάς.  Της ελπίδας, του απροσποίητου καλωσορίσματος, της ανοιχτόκαρδης φιλοξενίας. Ο τόπος που σου «κουρσεύει» το νου και τον κρατά εκεί. Με τους ανθρώπους του να αντιπαλεύουν και αυτοί την οικονομική κρίση, αλλά με τρόπο δημιουργικό-κοινωνική συνοχή και καθόλου μιζέρια...
    Με το βροντερό γέλιο του δημάρχου Γιάννη Μαρούση και την ήρεμη δύναμη του κυρ Αντώνη, του αντιδημάρχου. Με το Μηνά, που ονομάζει τρυφερά «κόρη του», τη βασίλισσα της κυψέλης. Με το εκθαμβωτικό χαμόγελο της Σάρας, της Μελίνας τα μελένια μάτια, της Φυλιώς την ατίθαση γλύκα, του γιατρού το ξενύχτισμα πάνω στην άρρωστη μικρούλα, της Νεκταρίας τη σπιρτάδα, της Άντζελας την πραότητα, του Άλκη τη χορευτική ομάδα.

    Γεύση από ζωή μες της Γιωργίτσας τα χειροποίητα πορτοκαλένια κουλουράκια και τη μοναδική φουρνιώτικη τυρόπιτα , του Δήμου τη παντζαρομαρμελάδα, του Μάνου το γλυκοντοματάκι, τον απίστευτο καφέ στου Σκεύου, το γαλακτομπούρεκο της Μπίλιως, το "μπισκότο" της Πάτρας, τη γαριδομακαρονάδα του Νίκου και την κρεμμυδόπιτα της Τζένης, μια πορτοκαλάδα "λαγού" στην Ψιλή Άμμο, το ξεροτηγανισμένο γαριδάκι στον πλάτανο, το ούζο με χταποδάκι δίπλα στο κύμα ή ψηλά στον καρυδόμυλο, με θέα την Πάτμο.
    Τόπος να δεις και τόπος να ζεις-στη Χρυσομηλιά και τη Βλυχάδα, το Πετροκοπιό και το Καμάρι, τη Βιτσιλιά και το Κλεφτολίβαδο, τη Θύμαινα και την Κεραμιδού, οι Φουρνιώτες βρήκαν το αντίδοτο στην κρίση. Δεν είναι άλλο, από τη μάνα-γη. Και τον ίδιο, τον άνθρωπο.

Διερεύνηση δυνατότητας εγγραφής προσφύγων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Όσο υπάρχουν στρατευμένοι νεοταξιακοί αριστεροί σε θέσεις αποφάσεων και προτάσεων, μην περιμένετε σωτηρία για αυτό τον τόπο!

Δεν φτάνει ακόμα? Τι άλλο θέλετε για να καταλάβετε ?

Πάντως, φαίνεται μια ακτίδα φωτός, αφού και οι δικοί μας , οσονούπω οικονομικοί μετανάστες, θα εγγράφονται ‘’κατ΄εξαίρεση’’ στα ΑΓΓΛΙΚΆ, ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ κτλ πανεπιστήμια. Δεν άκουσα ???????

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://infognomonpolitics.blogspot.gr

esos

    Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, λαμβάνοντας υπόψη την εισήγηση της Ομάδας Εργασίας που συγκροτήθηκε με Απόφαση του Πρύτανη, Καθηγητή Στέφανου Γκρίτζαλη, κατόπιν εισήγησης του πρώην Πρύτανη κ. Θεμιστοκλή Λέκκα, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με σκοπό τη διερεύνηση των προϋποθέσεων εγγραφής σε Τμήματα του Ιδρύματος των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας (προσώπων που εμπίπτουν στα κριτήρια του άρθρου 1 της Συνθήκης της Γενεύης του 1951), ομόφωνα αποφάσισε σειρά ενεργειών με στόχο νομοθετική πρόβλεψη για κατ’ εξαίρεση εισαγωγή προσφύγων φοιτητών και φοιτητριών στα Τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

     Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, από την ίδρυσή του το 1984 μέχρι σήμερα, με Πανεπιστημιακές Μονάδες σε έξι νησιά, αποτελεί σταθερό πυλώνα εκπαίδευσης και βασικό παράγοντα κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης του αιγαιοπελαγίτικου χώρου. Παράλληλα, η συγκεκριμένη γεωπολιτική του θέση δίνει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, καθώς ο χώρος του Αιγαίου αποτελεί διαχρονικά ένα όριο τομής και σύζευξης ταυτόχρονα, ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, επιτρέποντάς του να παρακολουθεί στενά τις μεταβολές και τις εξελίξεις στις γείτονες περιοχές.
    Σταθερός στόχος του Ιδρύματος, διαχρονικά, παραμένει η ενίσχυση της διεθνοποίησης της δράσης και της εξωστρέφειάς του. Με ειδικότερη δε αναφορά στο θέμα των σπουδών, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, λόγω της γεωγραφικής του θέσης και των γνωστικών αντικειμένων που θεραπεύει, δύναται να αποτελέσει φορέα εκπαίδευσης που θα απευθύνεται σε όλη τη γειτονική ανατολική και μεσογειακή κοινότητα, υποδεχόμενο φοιτητές και φοιτήτριες από τις περιοχές αυτές, με πολλαπλά και μείζονα οφέλη για την περιοχή του Αιγαίου, για τις κοινωνίες προέλευσης των φοιτητών και φοιτητριών, για την Παιδεία, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό.
    Με δεδομένα τα παραπάνω, αλλά και την πρόσφατη αύξηση του αριθμού των αιτούντων άσυλο , εν δυνάμει προσφύγων από τη Συρία, στα νησιά του Βορείου και του Νοτίου Αιγαίου, καθώς και την μακρά εμπειρία του Πανεπιστημίου Αιγαίου από τη λειτουργία του σε περιοχή σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου δύναται να στηρίξει κοινωνικούς μηχανισμούς που θα συμβάλλουν στη δημιουργία πολιτικών και δράσεων για την ευνοϊκότερη υποδοχή, αποδοχή, συνύπαρξη και αλληλεπίδραση των παραπάνω ομάδων πληθυσμού με την ελληνική κοινωνία, παρέχοντας παράλληλα σημαντικό ανθρωπιστικό έργο. Παράλληλα, θεωρεί ότι οι ενέργειες και δράσεις που θα αναπτυχθούν στο προεκτεθέν πλαίσιο, δύνανται να αποτελέσουν την αφετηρία μιας νέας συνιστώσας της συνολικής αναπτυξιακής πολιτικής για τη χώρα, με πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά οφέλη. Σημειώνεται δε, ότι η παροχή ανθρωπιστικής στήριξης προς όσους και όσες καταφεύγουν στη χώρα μας αναζητώντας σωτηρία από πολέμους και εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα στα εδάφη τους, συνάδει με τις ανθρωπιστικές αρχές του παγκόσμιου πολιτισμού, συμβάλλει στην αμοιβαία γνώση και κατανόηση των πολιτισμών σε ένα περιβάλλον διαπολιτισμικό, ενισχύει την πολιτιστική και κοινωνική αειφορία όχι μόνο των νησιών του Αιγαίου, αλλά και της Ελλάδας και της Ευρώπης.
    Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, λαμβάνοντας υπόψη την εισήγηση της Ομάδας Εργασίας που συγκροτήθηκε με Απόφαση του Πρύτανη, Καθηγητή Στέφανου Γκρίτζαλη, κατόπιν εισήγησης του πρώην Πρύτανη κ. Θεμιστοκλή Λέκκα, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με σκοπό τη διερεύνηση των προϋποθέσεων εγγραφής σε Τμήματα του Ιδρύματος των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας (προσώπων που εμπίπτουν στα κριτήρια του άρθρου 1 της Συνθήκης της Γενεύης του 1951), ομόφωνα αποφάσισε σειρά ενεργειών με στόχο νομοθετική πρόβλεψη για κατ’ εξαίρεση εισαγωγή προσφύγων φοιτητών και φοιτητριών στα Τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

    Συγκεκριμένα, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποφάσισε:
           •    Τη σύνταξη επιστολής προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ευρώπης σχετικά με το  θέμα της εγγραφής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου συριακής ή άλλης υπηκοότητας προσφύγων, αιτούντων άσυλο στις ελληνικές αρχές, επισημαίνοντας εμφατικά τη σπουδαιότητα του θέματος με αναφορά και στην ενίσχυση των ευρωπαϊκών πολιτικών και δράσεων κοινωνικής ένταξης και ενσωμάτωσης των προσφύγων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με έντονο διαπολιτισμικό χαρακτήρα και με υπευθυνότητα και σεβασμό προς τις θεμελιώδεις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση,
           •    Τη σύνταξη επιστολής προς το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων για την έκδοση ειδικής νομοθετικής ρύθμισης για την κατ’ εξαίρεση εισαγωγή προσφύγων ως φοιτητών και φοιτητριών στα Τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου, πέραν του ποσοστού που προβλέπεται στην ισχύουσα νομοθεσία για την εισαγωγή των αλλοδαπών-αλλογενών φοιτητών και φοιτητριών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση της χώρας, με απλούστευση των σχετικών διοικητικών διαδικασιών εισαγωγής σε ΑΕΙ, λαμβανομένων υπόψη των ειδικών συνθηκών εκπατρισμού τους,
           •    Την κοινοποίηση της παραπάνω επιστολής στο Υπουργείο  Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, το Υπουργείο Εξωτερικών και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.