του Αντώνη Λαμπίδη
Πράξη 1η
Η
αλλοτρίωση της γλώσσας.
Υπήρξε η πρώτη φάση ενός ευρύτερα υπονομευτικού σχεδίου διάβρωσης της ελληνικότητας.
Επήλθε «ανεπαισθήτως», μετά από συστηματική μαζική πλύση εγκεφάλων.
Εδώ και 130 χρόνια, τα μεγαλύτερα
ανοσιουργήματα σε βάρος της γλώσσας παρουσιάζονταν ως προοδευτικά επιτεύγματα και κατακτήσεις του λαού.
Κανείς δεν συνειδητοποίησε ότι η εξουσία
έχει συμφέρον να διαφθείρει τη γλώσσα επειδή ακριβώς τα μέσα που χρησιμοποιεί για
τη συντήρηση της επιρροής της είναι ο δόλος, η ψευδολογία και η απάτη.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η γλώσσα, όργανο έκφρασης νοημάτων, μπορεί, όταν
ελέγχεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, να εξελιχθεί σε όργανο εξουσίας.
Έτσι, η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών
νοθεύει το νόημα των λέξεων, συσκοτίζει την κρίση προκαλώντας σκόπιμη σύγχυση.
Καμμιά πλέον επαφή με τα γλωσσικά αρχέτυπα, ακατάληπτοι ο Ανδρέας Κάλβος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Αλέξανδρος
Παπαδιαμάντης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης,
ο Οδυσσέας Ελύτης…
Και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος,
κατ’ εντολή του Σχεδιασμού, μετατράπηκε σε ενεργούμενο,
αλλοτριωμένο άτομο, πλήρως αποκομμένο από όλα τα μεγάλα δημιουργήματα του
πνεύματος χωρίς καν να τα έχει γνωρίσει!
Στηρίζεται στην αυταπάτη μιας πνευματικής αυτάρκειας που θεωρεί ότι την έχει κατακτήσει και
μοιραία υποτάσσεται στους φαύλους εξουσιαστές.
Πράξη 2η
Η
διάλυση της παιδείας και η απαξίωση της εκπαίδευσης.
«Εν αμουσία και αμαθεία ζην», Κλαύδιος Αιλιανός (175-235 μ.Χ.), Varia
Historia (Ποικίλη Ιστορία).
Επιδίωξη της εξουσίας είναι να κρατήσει το
λαό απαίδευτο και ακαλλιέργητο. Οι αλλεπάλληλες
εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που σκηνοθέτησε ο Μεγάλος
Σχεδιασμός, με πρωταγωνιστές «ρηξικέλευθους
προοδευτικούς» –ιδού η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών–, με
ηθοποιούς τους εκάστοτε υπουργούς Παιδείας και κομπάρσους τους δύσμοιρους
εκπαιδευτικούς, αποσκοπούσαν στην εδραίωση της διεφθαρμένης εξουσίας.
Το σχολείο μετατράπηκε σε μια
γραφειοκρατική λειτουργία, με δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας δασκάλους και
καθηγητές – θύματα κι αυτοί των αλλοπρόσαλλων καιρών.
Η παιδεία που παρέχει το σχολείο
κατευθύνεται από τις αρχές των αγορών, του ανταγωνισμού και της ατομικής
επιτυχίας (διάβαζε
δυστυχίας). Αυτή ακριβώς η παιδεία χαλυβδώνει το καθεστώς που
θεοποιεί το αθέμιτο κέρδος και την αχαλίνωτη κατανάλωση και επιτρέπει στους
οικονομικά ισχυρούς να θησαυρίζουν αφήνοντας ψίχουλα στον ζητιάνο λαό.
«Αυτό που φτιάξαμε είναι μια νεολαία χωρίς μνήμη,
γεννημένη από το μηδέν. Εφηύραμε την πολιτισμικά αυθύπαρκτη γενιά. Υπάρχει μια
λέξη που εκφράζει αυτό ακριβώς, αν δεν την πάρουμε με την υποτιμητική της
σημασία αλλά με την καθαρά περιγραφική, η λέξη “βαρβαρότητα”…
Βάρβαρος είναι
αυτός που δεν εντάσσεται –ούτε με την προσχώρηση ούτε με την αντίδρασή του–
στον πολιτισμό, δηλαδή στη συνέχεια αυτού που δημιούργησαν όσοι προηγήθηκαν.
Είναι
ανιστορικός, εκτός γενιάς.
Δεν αποτελεί
καρπό της ύπαρξης των πατέρων του, είναι μετεωρίτης… Βρίσκεται στο hic et nunc,
στο εδώ και τώρα, στο μονίμως επαναλαμβανόμενο παρόν, νομάδας του χρόνου σε ένα
άχρονο πεπρωμένο». Natacha Polony, Τα χαμένα παιδιά μας. Μικρή μελέτη για το
χάσμα των γενεών (μτφρ.: Ξένια Σκούρα), εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2006, σ. 50.
Πράξη 3η και τελειωτική
Η
οικονομική χρεοκοπία. Ο διασυρμός της χώρας μας. Η χαριστική βολή.
Οι προβολείς στην σκηνή χαμηλώνουν.
Η αυλαία κλείνει.
Οι πρωταγωνιστές και οι ηθοποιοί
αποσύρονται αθόρυβα…
Μια παγερή σιωπή απλώνεται στους θεατές της
πλατείας.
Προσπαθεί έντρομος ο ένας να κοιτάξει στο
πρόσωπο τον άλλο, αλλά μάταια – δεν διακρίνονται όψεις παρά μόνο μάσκες.
Έξαφνα, ένας τρομερός κρότος
ακούγεται και μια φοβερή λάμψη τυφλώνει όλους.
Το οικοδόμημα του θεάτρου κλονίζεται
συθέμελα και μια καταπακτή ανοίγει με έναν φρικιαστικό πάταγο καταποντίζοντας τους πάντες.
Το απόλυτο κενό…
Επιμύθιο
Έτσι πορευόμαστε σήμερα, σε προϊούσα
αλλοτρίωση μέχρι του σημείου να τίθεται το πικρό ερώτημα «πόσο Έλληνες είναι οι σημερινοί Έλληνες;».
Όμως, ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας! Ας
θεωρήσουμε ότι ήταν μια άθλια θεατρική παράσταση, ένα εφιαλτικό όνειρο.
Για να αντιμετωπισθεί η κρίση και να
αναστραφεί η φθίνουσα πορεία επιβάλλεται, πρώτα από όλα, να επανεύρουμε τη
χαμένη πνευματικότητά μας.
Ο τόπος μας έχει αστείρευτες δυνάμεις –
πλην κατακερματισμένες. Ανασύνταξη, λοιπόν, και επιστράτευση όλων. Αναγέννηση
πνεύματος και ψυχής. Αποτίναξη όλων των διαλυτικών ιδεών που έχουν
κατακυριεύσει τις συνειδήσεις.
Έχουμε ακόμη τη δύναμη να ξαναβρούμε το
απωλεσθέν πρόσωπό μας.
Με πίστη καί θέληση, αλλά προπαντός με καλή
και άδολη προαίρεση να παραδεχθούμε την πλάνη μας.
«Ή όλοι ή κανείς»,
όπως είπε και ο Μπρεχτ.
