Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Όταν κουραστώ να ζω με την ελπίδα
ξυπόλητος θα γυρίζω χωρίς
ταυτότητα
μάταια θα αναζητώ στέγη μες την
καταιγίδα
τιποτένια τύχη, προδομένη
οντότητα.
Το άδικο της μοίρας σκληρό σαν
βράχος
Στην αναζήτηση της επόμενης
στιγμής
Η ρουτίνα της καθημερινής τρέλας,
το άνχος
Χτίζει μέσα μου το τείχος της
ντροπής.
Τι να πω απέναντί μου έχω την
απουσία
Δυστυχώς η φωτεινή πλευρά δεν
εμφανίσθηκε
Μηδαμινές ελπίδες, συλλογισμοί στη
φαντασία
Η παρουσία, βυθισμένη δεν
ευαισθητοποιήθηκε.
Μου λένε να ψάξω να βρω το νόημα
της ζωής
Γιατί εκεί θα ανταμώσω την
κρυμμένη ελπίδα
Δέσμια ζει καιρό στα ανεξήγητα της
λογικής
Την νοσταλγώ για να δώσει ανάσα
στην πατρίδα.
