Είχαν ζήσει μαζί σχεδόν ολόκληρη τη
ζωή τους! Όταν γνωρίστηκαν, αυτή ήταν δεκαεννιά κι εκείνος έντεκα χρόνια
μεγαλύτερος.
Δεν την είχε χτυπήσει ποτέ.
Δεν
τον είχε πικράνει ποτέ.
Πέρασαν από τον έρωτα στην φιλία κι από
εκεί στην αγάπη, την εκτίμηση και τον αλληλοσεβασμό.
Γέρασαν μαζί και γύρισαν να περάσουν τα
στερνά τους χρόνια στην πατρίδα του, την Ελλάδα.
Ζούσαν από τις προσόδους του μικρού
κεφαλαίου τους που το είχαν τοποθετήσει σε ομολογίες του
Ελληνικού Δημοσίου. Πάνε αυτά τα λεφτά, γίνανε αέρας.
Πριν λίγες μέρες είχε έρθει και το
κατασχετήριο του σπιτιού τους για τα χρέη στην εφορία∙ σπίτι αγορασμένο με
δολάρια, κερδισμένα με κόπο και νομίμως εισαχθέντα από το εξωτερικό, λέγανε τα
χαρτιά.
Κοιτάχτηκαν στα μάτια και φιλήθηκαν για
τελευταία φορά.
Έσφιγγαν με δύναμη ο ένας το χέρι του άλλου
στον τελευταίο τους αποχαιρετισμό.
Πήραν με το ελεύθερο χέρι το ποτήρι με τη
παγωμένη μαυροδάφνη∙ το χλωριούχο κυάνιο που είχαν
ανακατέψει μέσα στην καράφα με το κρασί, έφτανε για να σκοτώσει και ελέφαντα,
τους είχε διαβεβαιώσει ο φαρμακοτρίφτης που αυτόν τον καιρό πουλούσε τον
θάνατο…
