Οι καλύτερες στρατηγικές για...κοπάνα από τη δουλειά

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.euro2day.gr/

Lucy Kellaway

    Υπάρχουν καλύτερα κόλπα από το να δηλώσετε άρρωστοι. Οι συντάκτες των FT θεωρούν την κοπάνα απαραίτητη για την επιβίωση και εξομολογούνται όσα έμαθαν μετά από χρόνια πρακτικής και εξάσκησης.

    Ορισμένες φορές τον χρόνο νιώθουμε τη δουλειά πολύ περισσότερο σαν αγγαρεία. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η τρέχουσα περίοδος. Είναι καλοκαίρι. Έχει Wimbledon. Έχει και Mundial. Ακόμη κι αν δεν ενδιαφέρεσαι για το τένις ή το ποδόσφαιρο, σίγουρα σε αγγίζει ο ενθουσιασμός των άλλων, σε τέτοιο σημείο ώστε να είσαι πλέον απρόθυμος να ζοριστείς περισσότερο στο γραφείο.

    Μία δημοφιλής λύση είναι να δηλώσεις ασθένεια. Σύμφωνα με μία υπερβολική ίσως έρευνα, εκτιμάται ότι 3,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι θα δηλώσουν άρρωστοι μόνο κατά τη διάρκεια του βρετανικού πρωταθλήματος. Το να προσποιείσαι ότι είσαι άρρωστος, όμως, είναι μία βραχυπρόθεσμη λύση και είναι τόσο ενάντια στην ανατροφή μου που ποτέ στα 34 χρόνια καριέρας μου δεν δήλωσα ψευδή ασθένεια. Μάλλον είναι αργά να ξεκινήσω τώρα.

    Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εγκρίνω σε γενικές γραμμές την αποφυγή εργασίας. Αντιθέτως, θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την επιβίωση και πως είναι μία τεχνική που όλοι χρειάζεται να μάθουν, όχι μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Μάλιστα, εάν εφαρμοστεί σωστά δεν επηρεάζει αρνητικά τη καριέρα. Τουναντίον, συχνά μπορεί να οδηγήσει σε απολύτως επιτυχημένες καριέρες.

    Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο γνωστούς μου. Είναι ίδιας ηλικίας και εξίσου ταλαντούχοι. Ο ένας είναι μαγνήτης που προσελκύει επιπλέον εργασία, η οποία του φορτώνεται συνεχώς. Ορισμένες φορές γκρινιάζει λίγο, αλλά επιμελώς ολοκληρώνει τον όγκο της ανεπιθύμητης εργασίας, γνωρίζοντας πως όταν τελειώσει θα υπάρχει πάντα κι άλλη δουλειά να τον περιμένει. Ο άλλος δεν κάνει ποτέ περισσότερες εργασίες από αυτές που του αναλογούν. Δεν είναι τεμπέλης, αλλά δουλεύει μόνο με πράγματα που τον ενδιαφέρουν. Στον ελεύθερο του χρόνο κάθεται στο γραφείο και βλέπει τένις από το iPhone.

    Ποιος από τους δύο νομίζετε ότι ανταμείβεται πιο αδρά; Ο συγκαταβατικός εργαζόμενος ή ο όχι και τόσο συγκαταβατικός; Η θλιβερή αλήθεια είναι πως ο πρώτος δεν έλαβε καμία απολύτως ανταμοιβή για τις αγγαρείες που έκανε, ενώ ο άλλος δεν έλαβε καμία τιμωρία για την κοπάνα.

    Προσπαθώ εδώ και καιρό να καταλάβω πώς τα καταφέρνει. Αρχικά νόμιζα ότι το θέμα είναι να μπορείς να πεις "όχι". Αυτή άλλωστε είναι μία ικανότητα που ποτέ δεν είχα, αν και προσπαθώ εδώ και δεκαετίες.  Τελικά αποδεικνύεται πως είναι πολύ εύκολο. Απλώς λες απευθείας "όχι", χωρίς να εξηγείς τους λόγους.

    Κατάλαβα όμως ότι οι εργαζόμενοι που έχουν καταφέρει να αποφεύγουν τη σκληρή δουλειά δεν λένε ποτέ όχι. Κάνουν κάτι πολύ πιο έξυπνο: καταφέρνουν  να μην τους ζητά εξαρχής κανείς να δουλέψουν περισσότερο. Υπάρχουν ορισμένες στρατηγικές για αυτό. Από το να τρέχεις φουριόζος με ένα σημειωματάριο δείχνοντας πολύ απασχολημένος, μέχρι να φοράς ακουστικά και να κοιτάς επίμονα την οθόνη, απαγορεύοντας σε οποινδήποτε να πλησιάσει.

    Ο κύριος του παραδείγματος που προανέφερα μου εξομολογήθηκε πως το δικό του μυστικό είναι πολύ πιο απλό. Ελαχιστοποιεί στο απολύτως απαραίτητο τον χρόνο που βρίσκεται στο γραφείο. Εάν δεν είσαι εκεί σωματικά, τότε είναι πολύ δυσκολότερο να σου αναθέσουν επιπλέον εργασία. Είναι αλήθεια ότι του ζητούνται κάποια πράγματα μέσω email, αλλά ο ίδιος με διαβεβαιώνει πώς εύκολα ξεγλιστρά, εάν απλώς περιμένει 24 ώρες προτού απαντήσει. Μέσα σε 24 ώρες σίγουρα έχει βρεθεί κάποιο άλλο κορόιδο να κάνει την αγγαρεία. Το πρόβλημα με αυτό το κόλπο είναι πως εάν δεν είσαι ποτέ στο γραφείο, τότε ο κόσμος μπορεί εύκολα να ξεχάσει την ύπαρξή σου.

    Ευτυχώς, υπάρχει κι άλλη στρατηγική για την αποφυγή εργασίας που έχω δει να εφαρμόζουν συνάδελφοί μου με τέτοια επιτυχία, που πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση πώς δεν υπάρχει κάποιο σχετικό βιβλίο ή μάλιστα κάποια σειρά μαθημάτων που να τη διδάσκει.

    Το κόλπο εδώ είναι να δείχνεις τρομακτικός. Κανείς ποτέ δεν ζητά από τους ανθρώπους που προκαλούν φόβο να κάνουν την αγγαροδουλειά. Σε αυτήν τη στρατηγική, η δυσκολία είναι πως το να προκαλείς φόβο είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό και συνήθως αφορά τους πρεσβύτερους. Παρ' όλα αυτά, μπορείτε να φανείτε λίγο πιο τρομακτικός παίζοντας με τον φόβο των συναδέλφων σας για το άγνωστο. Φοβόμαστε τους ανθρώπους των οποίων τη συμπεριφορά δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Ίσως λοιπόν να ήταν καλή ιδέα να αλλάζετε συχνά τη συμπεριφορά σας: τη μία στιγμή να παθαίνετε εξάρσεις φλυαρίας και την άλλη να μένετε σιωπηλός. Ο κόσμος μπορεί να σας περάσει για τρομακτικό ή ακόμη και για τρελό.

    Η καλύτερη τεχνική αποφυγής εργασίας, όμως, είναι να είστε πάντα πρόθυμοι να βοηθήσετε, αλλά παντελώς ανίκανοι. Αυτό το κόλπο εξασκούν εδώ και καιρό οι γιοι μου στο σπίτι, ειδικότερα κάθε φορά που τους ζητάω να πλύνουν τα πιάτα. Είναι πάντα πρόθυμοι, αλλά πάντα το κάνουν τόσο χάλια, ώστε να δημιουργούν ένα σοβαρό αντικίνητρο σε μένα να μην τους το ζητήσω ξανά - ειδικότερα εάν υπάρχει κοντά κάποιος πιο ικανός.

    Το αντίστοιχο στη δουλειά είναι να δείχνετε εντελώς ανίκανοι για τις μικρές και ασήμαντες εργασίες. Να αργείτε όταν σας δίνουν να γράψετε βαρετές εκθέσεις και αναφορές ή να κρατάτε πολύ κακά πρακτικά στις συναντήσεις. Υπάρχει όμως, μία παγίδα σε αυτήν τη στρατηγική. Μην την επιχειρήσετε ποτέ εάν δεν είστε πραγματικά πολύ καλός στις μεγάλες και σημαντικές εργασίες. Μόνο τότε μπορούν να σας συγχωρήσουν την ανικανότητα στα μικρά. Ίσως μάλλον και να σας σεβαστούν περισσότερο για αυτήν την ανικανότητα και την απροθυμία, όσο άδικο κι αν είναι αυτό. Ακόμη κι αν σας «συλλάβουν» να βλέπετε στην οθόνη του υπολογιστή συνεχώς Wimbledon, οι άνθρωποι θα χαμογελάσουν με τρυφερότητα και θα πιστεύουν ότι τελικά «είστε εντάξει τύπος».